Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 4

[p. I]

Prins Boudewijn †.

ONDER het bereiden der verzending, terwijl de laatste hand gelegd wordt aan onze Januari-aflevering, verspreidt zich, met ontzettende verrassing, de doodsmare van Z.K.H. den geliefden Prins Boudewijn Leopold, tot heden de vermoedelijke troonopvolger, de trots zijner ouders, de hoop der toekomst van België, een der hooge Beschermers van de Dietsche Warande.

Wij haasten ons de woorden van eenen onzer medestrijders voor kunst- en taalbelangen tot de onzen te maken, om het rouwgevoel te vertolken, wat ons in deze oogenblikken overmeestert.

Alleen die troost blijft ons over, welke de christelijke stemme van Het Land, zaterdag, 24 Januari, in waardige klanken verkondt.

‘Hij leefde als kristen, en stierf zooals hij geleefd had.
Elken Zondag vond men hem regelmatig op zijne bidplaats in de kerk van St-Jaak-op-Caudenberg, waar hij de 11-uren-mis bijwoonde.
Het is insgelijks de eerw. heer Van Roy, pastoor van St-Jaak-op-Caudenberg, die onverwijld ontboden

[p. II]

werd in 't paleis der Regenciestraat, en den stervende tot het ontvangen der laatste HH. Sakramenten voorbereidde. De priester zegde hem “dat het enkel aan het gebed te danken was, dat zijne zuster, de prinses Henriette den moed en de kracht had, het wreede lijden te verdragen, dat zij tijdens hare ziekte te verduren had.
- “Ik weet wel, antwoordde de prins, dat ik gebeden noodig heb, en ik bid u, vergeet mij in de uwen niet.”
Alhoewel de prins geenszins bewust was van het groot gevaar dat hem bedreigde, bereidde hij zich toch met een bewonderenswaardigen moed tot den naderenden dood.
Ten half zeven bediende M. Van Roy den doorluchtigen zieke.
De Graaf en de Gravin van Vlaanderen, prins Albert, prinses Josephina, gravin Ida van der Burght, de baronnes Snoy, graaf Theodoor d'Oultremont, kommandant Burnell, de kolonel du Roy de Blicquy, de kapiteinen Bosmans en Terlinden, de majoor Jungbluth woonden allen deze laatste kerkelijke plechtigheid bij en waren bij den laatsten snik van Z.K.H. tegenwoordig.
Daar sloeg eensklaps het scheidingsuur!
De stervende prins, welke tot het laatste oogenblik zijne tegenwoordigheid van geest behield, luisterde aandachtig naar de gebeden der stervenden, die de priester met halve stem voorbad.
Ten half twee begonnen de oogen van den zieltogende te verflauwen; met een gebroken blik bezag hij nog eene wijl de weenende omstanders; de pols verzwakte en vijf minuten later had de wreede dood zijn vernielend werk verricht.
Hopen wij dat prins Boudewijn een beter leven is ingetreden....
Den Vlamingen vooral is het afsterven van prins Boudewijn een bijna onherstelbaar verlies.
Immers prins Boudewijn was een Vlaming, een

[p. III]

Vlaming met hart en ziel, een Vlaming, die het lijden en strijden zijner taalgenooten met innige belangstelling volgde.
Ook is de droefheid der Vlamingen grenzeloos. Aan al de lokalen der Vlaamsche maatschappijen hangt de vaderlandsche vlag, in rouwfloers gehuld, half top.’

De vanen zij wapperen niet meer; het rouwfloers belet hun 't ontplooien. Zoo is de vreugd die 't hart deed kloppen van al wie ridderlijke deugd en oprechten zin weet te schatten verflenst.

Een schitterende lichtvonk is als een komeet door het luchtruim geijld. Geene wetenschap kan haren terugkeer berekenen, maar een hoogere Beschikker van luchtruim en planeten schijnt ons toe te roepen:

‘Er is een wederzien!’

Alb. Th.