Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 3

[p. 429]

Hims Morder!
Lied.

HOE koud en hoe duister!... de sneeuw lag bij hoopen

Op velden en weiden, op weg en op pad.

In schittrende zalen, bij drinkschaal en luchters,

Waar wee of ellende geene intrede had;

Daar feestten de rijken, de grooten der wereld

Met vreugde op 't gelaat en geluk in het hert.

Maar geen van die rijken dáár dacht aan den arme

Die weende van koude, van honger, van smert.

Aaklig in het naakte hutje

Is het hoe de stormwind giert.

Langs de dóórgeborstne wanden,

Die een kruisbeeld slechts versiert.

Rood bekreten waren de oogen

Van de moeder die daar zat

Bij het bleeke stervend knaapje.

Angstig weende zij en bad:

‘God, o God zal nu mijn wichtje

Sterven in dees killen nacht?

Sterven, ach! van koude en honger!

Wijl de rijken in de pracht

Van hun zalen en paleizen

Feesten, juichen, en niet één

Om ons lijden zich bekommert

En komt stelpen mijn geween!’

Weerom was 't in 't kluisje doodstil,

Even killig, even koud,

Als in dik besneeuwde velden

Als in 't kille glibrig woud.

Hoe koud en hoe duister!... de sneeuw lag bij hoopen, enz.

- ‘Moeder hoort ge de Englen zingen?’

- ‘Kindje, 't is de wind die loeit.’

- ‘Moeder ziet ge 't blonde knaapje,

Ho! met stralen gansch omhuld?

Moeder hoort! hoe ze mij roepen.’

- ‘Kindje, 't is de wind die loeit!’

[p. 430]

 

- ‘Zie, daar zijn ze, ho! hoe glansend!...

 

Moeder, ach! wat ben 'k vermoeid!

 

Ho! 'k heb honger!... Moeder! Moeder,

 

'k Bid u geef me een stuksken brood!...’ -

 

Aaklig in het diep der bosschen

 

Huilt de wind den zang der dood.

Hoe koud en hoe duister!... de sneeuw lag bij hoopen, enz.

In het midden van het hutje

Lag de moeder weenend neêr

Op een ijskoud kinderlijkje;

En zij weende toch zoo zeer!

Van heur afgeteerde wangen

Rolden tranen bitter voort

Ja! een bloedge smerte dollek

Had heur moederhert doorboord!

Ach heur wichtje was gevlogen

Naar der Englen Paradijs,

Wat zij 't kustte... ach!... arme moeder!...

't Lijkje bleef zoo koud als ijs!

Hoe koud en hoe duister!... de sneeuw lag bij hoopen

Op velden en weiden, op weg en op pad.

In schittrende zalen, bij drinkschaal en luchters

Waar wee of ellende geene intrede had;

Daar feestten de rijken, de grooten der wereld,

En draaiden, en zwaaiden in dartel gestoot!

Maar geen van die rijken daar dacht aan de moeder...

De moeder!... de ellendge!.. heur wichtje was dood!

O rijken, ik bid u, o geef aan den arme,

Want, wat gij hem geeft, geeft ge Gode ten leen!

En eens zal die arme u een voorspreker wezen,

En oopnen den hemel u door zijn gebeên.

9, O.L.V. Hemelvaartsmaand 1889.

Jozef P.M. Hildassonen.