Deus Ex Machina. Jaargang 4

[p. 15]

Vuur en water

Zou dat gedicht mij nu kunnen troosten
dat altijd in me leeft,
ademt

altijd-

ook al zou ik het niet op je lippen blazen
of door mijn adem uitdoven
maar jij

dat gedicht van ons
dat gedicht van ons, waarover we al zoveel spraken,
dat in het geheim geboren wordt en leeft -

als het geboren wordt,

per ongeluk,
inademen - ‘als je maar blijft ademen’

‘met een gedicht bedrieg je niemand’

Gedichten zijn geen vreugde,
gedichten bedriegen de angst niet,
gedichten leiden hun eigen leven

Ik, als jouw God, besta dus niet, ik helemaal niet,
je stemmen vervliegen altijd naar de wolken.
Hun kleuren vinden elkaar even mysterieus als huiden.
Ze scheuren en zijn zichzelf niet zeker.

Ja, blijf jij maar daar - dan blijf ik hier.

Liefde is de mooiste droom ter wereld,
de droom de mooiste erectie.

De golfjes gaan nooit ergens heen
op het rimpelige meertje.
De dag is beangstigend mooi,
de wolken die zich niet omdraaien
en het meer over zich heen trekken,
zodat jij op de rand van de wolk blijft zitten,
glimlachen.

Jij mag daar niet zijn.

[p. 16]

 

De beelden op het water verweven zich als draden,

 

zachte kleuren smeken elkaar om tederheid -

 

werkelijk: als we het meer naar de hemel konden draaien

 

en in de wateren van de hemel samenkomen -

 

 

 

Ik heb zo'n ver gevoel op het wateroppervlak,

 

ik heb het meertje nog nooit helemaal overgezwommen,

 

ik heb nog nooit een vis uit dit meertje opgehaald,

 

ik droom van een meer

 

waar ik je deze twee weken ontelbare keren

 

voor het raam van dit saunakamertje bemind heb.

 

Ze is krom getekend,

 

de berk.

 

We springen naakt van de steiger in het water,

 

we zijn met een stuk of tien.

 

De berk is een zwartgeregend stuk hout

 

aan de waterlijn.

 

 

 

's Nachts zwem ik alleen midden in het meer

 

 

 

en denk wat ik je in de morgen zal schrijven.

 

 

 

Jouw woorden reiken niet tot in mijn hart.

 

Ik ben niet verdrietig, jij bent verdrietig, niet ik.

 

Jouw verlangens zijn zo klein. Je drinkt zoveel bier,

 

dat mijn mond er 's morgens droog van is. Je brengt me zo ver

 

dat mijn hoofd er pijn van doet. Je brengt me zo snel dat ik geen

 

tijd heb om stil te staan en te ademen. Iedereen probeert

 

mij altijd ergens naar toe te trekken. Met je mooie stem

 

krijg je niemand om voor je te getuigen,

 

alles verkracht je, behalve dit gedicht.

 

 

 

Het is vergeefs te denken

 

dat er voor ons zo iets als een ‘gezamenlijke toekomst’

 

zou zijn.

 

Wij hebben alleen handen, voeten, een hart, zweet, spieren.

 

 

 

De klok slaat. Ons.

 

 

 

HEIMO PIHLAJAMAA

 

Kangaslampi, juli 1979

 

 

 

(Vertaald uit het Fins)

[p. 17]