Biblia dat is, de gantsche Heylighe Schrift, grondelick ende trouvvelick verduydtschet, Met verklaringhe duysterer woorden, redenen ende spreucken [etc.] (Deux-Aes bijbel)

Dat Lj. Capittel.

1. Uermaninghe tot den wtuerkorenen, dat sy (na den voorbeelde Abrahe) in ghelooue ende ghedult de koemst Christi, 9. dien hy als teghenwoordich tot synen ampte roept, verwachten, 7. 12. ende hen voor gheenen sterflicken mensche, vreesen, 17. Ierusalem wordt ontslach harer grooter ellende, 21. van den Heere toegheseyt.

A.1

HOoret my toe, ghy die der gherechticheyt naiaecht, ghy die den Heere soect: siet den rotzsteen aen, daer ghy van gehouwen zijt, ende des borns gracht, daer ghy wtghegrauen zijt.

2

Siet Abraham aen, ^a uwen vader, ende Sara, van welckerer ghy gheboren zijt: ^b want ick riep hem, doe hy noch alleen was, ende seghende hem, ende vermeerderde hem.

a Genes. 21.a.1. Roma. 4.a.1.

b Genes. 12.a.1.ende. 15.a.2.

3

Want de Heere troostet Zion, hy troostet alle hare woestijne: ende maeckt hare woestijnen als lusthouen, ende hare velden als eenen hof des Heeren; datmen ^c hertenlust ende vreuchde daer in vindet, danck ende lofsanck.

c Of, hertenvrolicheydt

4

Merckt op my mijn volck, hooret my myne lieden: ^d want van my sal een Wet wtgaen, ende mijn Recht wil ick ten lichte der volcken gantsch haest setten.

d Iesai. 1.a.3.

5

Want mijn Gherechticheyt is na by, ende mijn Heyl trect wt, ende myne armen sullen de volcken richten: de Eylanden wachten op my, ende ^e houden wacht op mynen arm.

e Of, verbeyden

6

Heft uwe ooghen op na den Hemel, ende siet beneden op de Aerde: ^f want den Hemel sal als eenen roock vergaen, ende de Aerde als een kleedt verouden: ende die daer op woonen, sullen henen steruen als ^g Dat: doch mijn Heyl blijft eewichlick, ende mijn Gherechticheyt en sal niet ^h† vertzaghen.

f Psalm. 102.c.27. Matth. 24.d.35. 2.Petri. 3.a.7.

g Sodanigen Dat moetmen met eenen vingher wijsen, als sloegemen een knipken met den vingeren: gelijck alsmen seyt: Ick en geue niet Dat daerom.

h† And. ondergaen, ophouden. Psalm. 37.d.31.

7

Hooret my toe, ghy die de gherechtichheydt kennet: du volck, in ⁱ welckers herte myne Wet is: en vreest v niet, wanneer v de lieden schenden, ende ontsettet v niet, wanneer sy v vertzaecht maken.

i Ierem. 31.d.33.

8

Want de Motten sullense vereten als een kleedt, ende wormen sullense vereten als wollendoeck: doch myne gherechticheydt blijft eeuwichlick, ende mijn Heyl voorder ende voorder.

9

Wel op, wel op, treckt macht aen, du Arm des Heeren: wel op ghelijck als in voortijden van oudts herwaerts: ^k bistu die niet, die ^l de Stouten wtghehouwen, ende den Drake verwondet hebst?

k Iesai. 14.a.9.

l Dat is, De Egypter ende den Drake, dat is, den Koninc Pharao.

B.10

^m Bistu niet, die de Zee der grooten diepen wateren wtdroochde? die den grondt des Zees ten weghe maecte, dat de verlosseden daer door ginghen?

m Exod. 14.c.21.

11

ⁿ Also sullen de verlosseden des Heeren wederkeeren, ende tot Zion komen met roemen, ende eewighe vreuchde sal op haren hoofde zijn: hertenlust ende vreuchde sullen sy grijpen: doch treuren ende suchten sal van hen vlieden.

n Esr. 1.a.3.

12

^o Ick, ick ben uwe Trooster: ^p wie bistu dan, dat du dy voor menschen vreesest, die doch steruen? ende voor menschen kinderen, die ghelijck als hoy ^q† verteert worden?

o 2.Corint. 1.a.4.

p Matth. 10.c.28.

q† An. gherekent

13

Ende vergheetst des Heeren, die dy gemaect heeft: die den Hemel wtbreydet, ende de Aerde fondeert? ende du vreesest dy daechlicx den gantschen dach, voor der grimmicheyt des ^r woedenden, wanneer hy hem voorneemt te verderuen: waer bleef de grimmicheyt des woedenden?

r Pharao, Exod. 12.d.30.

14

Doe hy hem moeste haesten, ende rontom loopen, dat hy los gaue, ende ^s sy niet en storuen onder den verderue, oock gheen ghebreck aen broot en hadden.

s Dat is, de kinderen Israels.

[fol. 16v]

15

^t Want ick ben de Heere dijn God, die de Zee beweecht, dat hare wagen woeden: ^u† synen Name heet Heere ^x† Zebaoth.

t Matth. 8.c.23.

u† An. mynen etc. Iesai. 48.a.2.

x† And. der Heyrscharen.

16

^y Ick legghe mijn woordt in dynen mondt, ende bedecke dy onder de schaduwe myner handen: op dat ick den Hemel plante, ende de Aerde fondere: ende tot Zion spreke: Du bist mijn volck.

y Iesai. 49.a.2. Iere. 1.a.9.

17

Waeckt op, waeckt op, staet op Ierusalem, die du van der handt des Heeren, ^z den kelck syner grimmicheyt ghedroncken hebst, den droesem des tuymelkelcks hebstu wtghedroncken, ende de druppen wtgheleckt.

z Psalm. 75.a.9. Ierem. 25.b.15.

18

Daer en was niemandt van allen kinderen, die sy ghebaert heeft, diese leydde, niemant van allen kinderen, diese opgheuoedt heeft, diese by der handt name.

19

^a Dese tweerley zijn dy ontmoetet: wie droech leedt met dy? daer was verstooringe, schade, hongher ende sweert: wie soude dy troosten?

a Iesai. 47.a.9.

C.20

Dyne kinderen waren versmachtet, sy lagen op allen straten, ghelijck als een bestrict woudtosse, vol des toorns van den Heere, ende des scheldens van dynen Gode.

21

Daerom hoort dit, du ellendighe ende dronckene sonder wijn.

22

So spreect dijn Heerscher de Heere, ende dijn God, die zijn volck wreeckt: Siet, ick neme den tuymelkelck van dyner handt, met tsamen den droesem des kelcks myner grimmicheydt: du en salten niet meer drincken.

23

Maer ick wil hem dynen Schenderen in de hant gheuen, die tot dyner ziele spreken: Buckt dy, dat wy ouer dy henen gaen: ende legget dynen rugghe ter Aerden, ende als een strate, datmen daer ouer henen loope.