Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

[p. 82]

Amoureus Liedeken.

Stemme: Alst begint.

J. REyn Maegdeken met eeren,

Laet ons te samen gaen,
Hier buyten wat spanceren,
Daer de Roosjes staen, Al in de velden groen,
Met malkander, wy sellen,
Als twee schoon Liefjes doen,
Ons secreten vertellen.

D. Jongman uwe secreten,

In al sulken schijn,
Behoef ick niet te weeten,
Nog gy ook niet de mijn,
Dus is 't verlooren dat,
Wy spreken met malkander,
Hebt gy secreten wat,
Verteltse vry een ander.

J. Niemant dan u alleen,

Schoone eerbare Maegt,
Kan ick vertellen 't geen,
Dat mijn jong herte draegt,
Want ick met liefde ben,
Tot u also ontsteken,
Veel meerder dan ick ken,
Al met de mont uytspreken.

D. Jongman quelt u sinnen,

Daer in niet so seer,
Wilt gy een Dogter minnen,

[p. 83]

 

Die geen liefde draegt weer,

 

Hoe zijt gy dus verblint,

 

Och Jonckman laet u raden,

 

Gy loopt tegen de wint,

 

En doet u selven schade.

 

J. Noyt had ick sulcks bevroet,

 

Op u (o schoone Godin:

 

Ik dagt altijt in 't groen,

 

Het waer u regte min,

 

Die mijn jonkhert doorstraelt,

 

In 't eynd eens sou bewegen,

 

Schoon Lief waerom gy faelt,

 

Vertellet my ter degen.

 

D. Jongman ik weet certeen,

 

Het vragen staet u vry,

 

Maer een seyd' in 't gemeen,

 

Het weygeren staet 'er by,

 

Daerom ik u ontseyd',

 

Wilt u daer aen niet stooren;

 

Een ander ik verbeyd',

 

Daer meugt gy wel na sparen.

 

J. Meent gy t'elcken keere,

 

Dat het metter daet,

 

Nog sal wesen een Heere,

 

Of een Potentaet, Die u beminnen sal,

 

By u selven verholen,

 

Och Liefje laet dog voortaen,

 

U sinnen so niet doolen.

 

D. Het zy tot meerder staeten,

 

Of tot mijn minder mee,

 

Gy meugt mijn wel verlaten,

 

Jongman laet my in vree,

 

U schiet van my geen troost,

 

Ik sal u niet genesen:

 

Ik blijf by mijn propoost,

 

Het sal een ander wesen.

 

J. Mag my geen troost gebeuren,

 

Van u tot elcken keer,

 

So moet ik grondig treuren,

 

Vind mer dan geen meer;

 

Maer de Werelt is so wijt,

 

Gy zijt 'er niet alleene:

 

Misschien wie my verblijt,

 

Die met my sal vereene.