Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

[p. 17]

Harders Liedeken:

Stemme: Rosemont die lag gedoken.

SIlvia ginck water halen,
Aen de blinde liefs Fonteyn,
Met so quam haer herder dwalen,
Met sijn Schaepjes in het pleyn,
Daer hyse aensprack terstont,
En kustense voor haer roodermont.

Sy was stuers en wou weg vlieden,

Eer sy 't water had gehaelt,
Maer hy ginck sijn gonste bieden,
En bad haer doch niet en smaelt,
Op mijn Boere kleetje kleen,
Want het is ons dracht gemeen.

Neen sey sy 'k begeer geen herder,

Maer ik wil een jonger heldt:
Daerom wijckt gy wat verder,
En gaet dwalen in het velt,
Of aen 't naest gelegen strant,
Want ik min een ander quant.

Gy sult evenwel niet vluchten,

Sprack hy tot de herderin,
Of ik blijf in duysent suchten,
Stervende in uwe Min,
Doen vermurfde hy haer hert,
En kreeg weer liefde voor sijn smert.

Ik mag wel geluckig noemen,

Gy hebt my mijn Ziel ontrooft,
Ontfangt desen krans van bloemen,
Set hem op uw' krullend' hooft,
Leeft met my in eer en deugt,
En hanteert slechts reyn geneygt.

Sy bedanckte hem voor die gaven,

Die hy haer uyt goedheyt dee,
En sy ginck sijn hitte laven,
En hy dreefden met haer Vee,
Noch wat verder 't boschwaert in,
Daer koeld' hy sijn heete min.

FINIS.