Contour. Jaargang 2

[p. 232]

Bert Jansma
De reis

1

Het geluid van de brief in de bus
opent het huis om mij heen.
Weg is mijn schijnbare rust.
Onrustige letters dansen
steeds weer dezelfde woorden
en onder de brief staat mijn naam.
Ik lees de woorden hardop:
Jacob, ik ben weggegaan.
Ik ben weggegaan, Jacob.

(Dingen die al lang zijn gebeurd
laten zich plotseling zien.
Het doek van de stilte scheurt
en men kan zich niet meer ontzien.)

Hij is weggegaan met mijn naam.
Ik weet niet meer wat te doen.
Mijn naam is mijn leven, mijn lichaam
en hij is mijn eigen bloed.
Hoe kan ik verder leven,
is hij de afspraak vergeten?
Ik reis hem terstond achterna.

[p. 233]

2

Onderweg zie ik al wat ik kende.
Mijn vrienden die mij vertellen
wie hij was en wat hij deed.
De scheiding wordt daardoor erger
zodat ik mijn vrienden vergeet
en op doorreis ga naar de verte.

(Wanneer er dingen gaan leven
die zo lang dood zijn geweest,
gaat hun dood steeds zwaarder wegen
hoewel men dat niet meer beseft.)

Op mijn reis vind ik nog een brief.
Hij zegt mij precies hetzelfde.
Jacob, ik heb je lief.
Dan vertelt hij wie mij verwacht:
Een vrouw die mijn naam noemt en lacht.

[p. 234]

3

Ik huiver. Haar huis is vol geuren,
nauwelijks durf ik het binnen.
Haar woorden wekken vertrouwen
en brengen mij waar ik zijn wil:
warmte die wegloopt in warmte.
Zij opent de dag met haar ogen.
Achter haar staat een kind
dat schuchter naderbij komt.
Ik leg mijn hand op zijn hoofd.
Hij geeft mij een zwart stuk papier.

(Leven bestaat uit wat brieven
die overal met je meegaan.
Ze brachten me hier en hier
brengen zij me weer verder.)

De vrouw kijkt mij angstig aan.
Ik sta op en loop uit het huis.
De stilte krast in mijn oren:
Dit is al eens met mij gebeurd.

(Jacob, Jacob, waar ben je?
Ik vecht om je te bereiken.
Wie zegt je brieven te zenden?
Je vindt me door alle tijden.)

[p. 235]

4

De zon brandt vandaag op mijn hoofd.
De warme wind maakt mij doof.
Ik zoek naar een punt van herkenning,
er liep een rivier door zijn brief.
Hier loopt een rivier zonder water,
de bedding vol stenen. Ik aarzel,
maar struikelend steek ik over.
De stenen verminken mijn voeten.

Moeizaam gaat de tocht verder.
Hier en daar denk ik een teken
om verder te kunnen leven.
Ik moet hem vinden. Maar waar
vind ik hem en waarom?

[p. 236]

5

Pratende word ik wakker,
zeg woorden die ik niet ken.
God, liefste, Jacob. Het zijn
namen en nog eens namen.
Dan breekt er licht door de dag:

In de verte ligt een hotel
uit het raam hangt een witte vlag.
Het komt als vanzelf op mij af:
In de hal staat een kellner,
weifelend noem ik mijn naam.
Door hem heen trekt een rimpel.
Heftig vraag ik hem waar.
Hij wijst mij naar boven.

Tegenover de trap is een kamer,
de deur draait voor mij open.
Daar zit hij aan zijn tafel.
Jacob, zegt hij dan, Jacob.
Ik zie door de ruit van een trein
hemel en aarde bewegen.
Langzaam begint hij te schrijven.