Contour. Jaargang 1

[p. 165]

Maria de Groot
Zes gedichten uit Amsterdams Getijdenboekje

Hij nam aarde
en maakte mijn hand
vijf vingers om te schrijven
een palm met lijnen
geheimtaal.
Dat was het laatste
wat hij van mij maakte.
Toen vroeg ik de roeping
en hij zei:
noem mij.

Hij laat zijn liefde rusten
waar ik het meest vrouw ben
en ik ontspan mij
in zijn omarming
in zijn bescherming
tegen de nacht.

Hij legt mij zijn handen op
hij drijft zijn woord in mij
hij wijkt niet van mijn zijde
als allen slapen
neemt hij mij nog
en na de omarming
wandelt hij met mij
over nacht en ontij.

[p. 166]

4

 

Ik ben zijn tuin

 

hij wiedt mij

 

hij drenkt mij

 

hij zaait mij vol bloemen

 

en in de tijd van de oogst

 

verzamelt hij mij

 

om zich te voeden

 

met mijn vruchten

 

de geduldige

 

de bezige

 

die het vuil aan zijn handen

 

niet acht.

Hij legde mij voor zich neer
en kwam over mij
kind bruid vrouw
werd ik onder zijn handen
hij zaaide het woord in mijn schoot
zijn lichaam ben ik
en hij is mijn lichaam
dag en nacht duurt het feest
van de eenwording tegen de dood.

Nu de kastanjeknoppen
loskomen uit de takken
en de zon weer schaduw slaat,
zal ik mij reisvaardig maken
de ongedragen mantel
van de verlossing
past om mijn schouders
als het woord om mijn tong.