Contour. Jaargang 1

[p. 48]

[André Roemer]

Icarus

Behoudzucht deed mij kwetsbaar zijn
en als een vogel in de regen
mij ademloos verzetten tegen
de dreiging van verdrinkingspijn.

Toen gaven vleugels mij het sein
dat hemelruimte mee ging wegen.
Water en land hebben gezwegen,
het zonlicht scheurde en werd klein.

Ik ben voor altijd een verdachte
en word in stilte zacht beklaagd,
omdat ik door geen vrees vertraagd

vertrouwend op mijn eigen krachten
de duisternis niet af kon wachten
en mij aan warmte heb gewaagd.

André Roemer

[p. 49]

Vol d'oiseau

Gebondenheid vertoont zich op papier
en laat vermoeden welk verval van kracht,
verloop van spanning die ik samenbracht,
mij vogelvrij verdwalen doet van hier.

Sprong in de ruimte, door teveel aan vracht
beperkt tot aanloop, poging en manier.
En telkens toezien hoe, niet zonder zwier,
de lucht de streep vertoont die ik bedacht.

Dode grafiek, een afgestorven lijn
die nuchter elk echec kan registreren
als lichte neerslag van heel verre pijn

die ik op dit moment wel kan verteren,
maar vrezend dat noodweer nabij zal zijn
aan elk vergeefs, verwachtingsvol proberen.

André Roemer

[p. 50]

Omwenteling

Nu ieder uur een nieuwe dag zich meldt,
ben ik met dromen telkens over tijd
en raak bij duister haast onmerkbaar kwijt
wat in het zonlicht als belangrijk geldt.

Al hebben velen mij erom benijd,
verwachtingen als zekerheid voorspeld,
dat heeft mij niet zo nameloos ontsteld
als nu dit donker dat het licht bestrijdt.

Dit sein ik naar de aarde: zie, ik wacht
met een verlangen, duidelijk omlijnd,
de schemeringen van de laatste nacht,

waarna de duisternis nog eenmaal kwijnt
en aan de horizon, met jonge kracht,
de laatste, nieuwe morgen mij verschijnt.

André Roemer