De C.L. psalmen des conincklijcken propheten Davids

Psalm. LXXIII. Quam Bonus.

Op de Voys: Waer Godt niet met ons desen tijdt, etc.

HOe troostlijck is Godt Israel,
Dien, die reyn zijn van herten,
Doch deed' my struyck'len schier tgequel
Schier gleed' myn voet van smerten.
Want seer het deed' verdrieten my,
Als ick aensach tot allen ty,
T'gheluck end' roem der Boosen.

2. Want in doots noot en zijn sy niet
Vast staen sy als Palleyse,
Met ongheluck gheplaghet niet
Als ander, Maer in Peyse,
Haer hoovaert noch moet eerlijck zijn
End' haer moetwil gheachtet fijn,
Trots wiese derff berispen.

3. Haer wrevelheyt moet wel aen staen
Daer mee sy ander krencken,

[fol.  Lxxxvj.v]

 

Dies sy prachtich Braggeeren gaen,

 

En doen al wat sy dencken.

 

Verfoeyent alles watter is,

 

En gheven daer van quaet Advijs,

 

En last'ren seer vermeten.

 

 

 

4. Haer segghen alsoo seker gaet

 

Oft vanden Hemel quame,

 

Haer Aenhang' is den Poepel quaet,

 

Om eyghen baet te saeme.

 

Sy segghen van die Vrome noch,

 

Wat sou Godt nae haer vraghen doch?

 

De Hoochste haer niet achtet.

 

 

 

5. Aensiet hoe die Godloose wyt,

 

Ter Werelt zijn voorspoedich,

 

Besitten al in desen tijdt,

 

Den Rijckdom overvloedich,

 

In Armoed' de Godsal'ghe leeft,

 

Het Cruys op synen Rugghe heeft,

 

Al Wer'lt die is hem teghen.

 

 

 

6. Dan seyt de Vroom, soud' ick om niet

 

Onstraff'lijck zijn van herte?

 

In onschult myne handen, siet:

 

Gaen wasschen? End' met smerte,

 

Van Godt noch zijn gheplaecht daer by,

 

Myn Straff' is alle Daegh' voor my,

 

Gheen vreuchd' ick mach bevinden.

 

 

 

7. In mynder herten ick ghedacht,

 

Soud' my oock sulcks ontvallen,

 

Maer so verdoemd' ick dijn gheslacht,

[fol.  lxxxvij.r]

 

HEER dijne Kinder allen,

 

Ick dacht oft ickt begrijpen mocht,

 

Maer veel te swaer my tselve docht,

 

Vernuft cant niet begrijpen.

 

 

 

8. Maer als ick int Huys Godes ging,

 

En merckten op haer eynde,

 

Myn hert goet kennis daer ontfingh,

 

Dat hy't anders meynde,

 

Ghy set haer dinghen heel opt glat,

 

End' werptse rasch te gronde plat,

 

Plots'lijck sy gaen te niete.

 

 

 

9. Hoe comen sy met schricken om?

 

En gaen te grondt daer henen,

 

Als een op waecket wt den Droom,

 

Syn Droom is haest verdwenen,

 

Also maeckt ghyse, Heer, veracht,

 

Die Stadt haer Weesen all' belacht,

 

Haer schand' heeft dan gheen eynde.

 

 

 

10. Doch ist myn hert een groot verdriet

 

En steeckt my in myn Nieren,

 

Dat ick dees dinghen niet en weet,

 

Ben voor dy als de Dieren,

 

Ick blijf als dan noch HEER by dy,

 

Dijn Rechterhant behoudet my,

 

Ghy leyt my na dijn Rade.

 

 

 

11. Ghy neemt my eyntlic aen met eer

 

Dies vraech ick dan niet meere,

 

Nae Hemel, noch na Aerd', Wanneer

 

Ick dy maer heb O HEERE,

[fol.  lxxxvij.v]

 

Wanneer my Lijff end' siel versmacht,

 

End' ben maer wel by dy gheacht,

 

Mijn Hert hem dan wel Troostet.

 

 

 

12. Want ghy alleen zijt mijn Confoort,

 

End' Eewelijck mijn deyle,

 

Maer all' die wijcken van dijn Woort,

 

Haer Siel en heeft gheen Heyle,

 

Al wat hem op werpt teghen Godt,

 

Dat coemt rasch om, en wort tot spot,

 

In Eewicheydt verloren.

 

 

 

13. Maer mijn Vreuchd' is dat ick tot Godt

 

My staedich houde Reyne,

 

Mijn Toeverlaet werdt niet te spot,

 

Dewijl sy staet Alleyne

 

Op Godt, dat ick hem Looff en Danck

 

Vercond' oock all' mijn Leven lanck,

 

Sijn Wonder end' Weldaden.