De C.L. psalmen des conincklijcken propheten Davids
(1625)–Anoniem De C.L. psalmen des conincklijcken propheten Davids–
AuteursrechtvrijOp de Voys: Door Adams Val is gantsch verderft. HEEr straft my niet in uwen Thoorn,
Wilt uwen grimme breken,
Oft anders ist met my verloor'n
Dijn Pylen in my steken,
End' uwe handt druckt my so stijf,
Dat gheen ghesontheydt meere
| |
[Folio xliij v]
| |
 En is aen mijn gheheele Lijff,
Door all' v Dreyghen HEEre.
2. In mijn Gebeent' en is geen Vree,
Om mijne groote Sonden,
Die my al over t'Hooft gaen mee,
Seer swaerlijck t'Allen stonden,
Als een swaer last, soo zijn sy my
Gheworden boven mate,
Jae veel te swaer, dat Claech ick dy,
Mijn Godt, mijn Toeverlate.
3. Het stincken end vervuylen (Heer)
Door mijn dwaesheyt mijn Wonden,
Ick gae heel Crom, en bucken seer,
En treurich t'allen stonden,
Daer gae ick heen, mijn Heer en Godt,
Verderven end' verswinden,
Mijn Inghewandt lijdt grooten Noot,
T'verdorren mijne Lenden.
4. Oock aen mijn Lijf is niet ghesont,
Verstooten en verslaghen
Ben ick voor u, tot deser stondt,
Ick huyl, en moet u claghen,
Die onrust die mijn herte vaet,
Daer ick by nae in sticke,
| |
[Folio xliiij.r]
| |
Om mijn Sonden end' Missedaet,
Daer af ick my verschricke.
5. Voor dy is al t'begeeren mijn,
End' is dy onverborghen
Mijn suchten, dat ick doe tot dijn,
Mijn hert beeft my van sorghen.
Daer toe heeft my verlaten gaer,
Mijn Sap en Cracht O HEEre,
En t'Licht van mijnen Ooghen claer,
Dat is by my niet meere.
6. Al die beminde Vrienden mijn,
Staen end' aensien mijn Plaghen,
En dat mijn Naeste souden zijn,
Nae my niet eens en vraghen,
Sy treden alle van my wijt,
Niemant comt my te baten,
Also gheschiet tot allen Tijdt,
Die haer op Godt verlaten.
7. Die my nae mijner Zielen staen,
Veel quaets die selve stichten,
Die quaet oock van my segghen gaen,
Veel valscheyts van my dichten,
Al teghen my O Godt mijn HEER,
Ick moet doen en gaen doore,
Ghelijck als een die Doof is seer,
En gantsch niet meer en hoore.
8. End' als een stom die synen mont
Niet op doet t'synen Tijden,
So moet ick syn tot deser stondt,
| |
[Folio xliiij.v]
| |
En dooff aen beyde zijden,
En die gheen Wederspraeck en heeft,
(Berooft van synder Voosen)
Hoet met hem gaet, wat hy beleeft
Op Aerden van den Boosen.
9. Maer ick wacht (Heer) alleen op dy,
Ghy sult my Antwoort geven,
Ick bidd' u, laet sy over my
Niet syn met Vreucht verheven,
Want als maer slibberden mijn Voet,
So souden my aen comen
Mijn Vyanden, En seer verwoedt
Haer teghen my hooch Roemen.
10. Want tot Lijden ben ick gemaeckt,
Steets is voor my mijn smerte,
Dit sal een Christen, die Godt naeckt,
Steets dencken in syn Herte,
Door Lijden wort een Mensch beproeft,
Wie dan hier t' Cruys vercoren
Goetwillich draecht, end' niet bedroeft
Die is wt Godt gheboren.
11. Want ick beken mijn Missedaet,
En ben sorchvuldich seere,
Om mijne Sonden vroech en laet
Sy drucken my O HEERE.
Maer mijn Vyanden leven noch,
Sijn groot, seer hooch en prachtich,
Die sonder schult end' Oorsaeck doch
My Haten, syn seer machtich.
| |
[Folio xlv.r]
| |
12. Veel syn der selver die voor t' Goet
My quaet doen ende quellen,
Die om dier Oorsaeck seer verwoedt
Haer teghen my gaen stellen,
Dat ick my over t' Goede hou,
En altijdt Recht hanteere,
Dies moet ick smade lijden nu,
Daer wt helpt my, ghy HEERE.
13. Verlaet my niet ghy Heere mijn,
Van my en zijt niet verre,
Haest my te helpen wt de Pijn,
O Godt mijns heyls end' HEEre,
Ghy zijt alleen die helpen can,
Nae goetheyt dijnes namen,
In aller Noot so ons coemt aen,
Den Vyandt te beschamen.
|
|