Het Christalyne spieghelken

Den bekeerden Sondaer beklaeght hem van de Wereldt, die hy soeckt te verlaeten.

Op de wijse: Alsoo ’t beghint.

DE wereldt heeft mijn hert’ ghestolen
En in haer duysterheydt verholen:
Daer light het vast, en slijt sijn jeught,
In het gheniet der ydel vreught.

Laet ick ’t aldaer, mijn ziel sal sterven:

Sterft hy, ‘ksal oock de doodt be-erven:
Want ick door haer, sy in my leeft,
‘t Een leven aen het ander gheeft.

Nochtans voel ick door veel gedachten

In my vergaen alle mijn krachten:
Om dat ick leve sonder Godt,
Die wilt dat ick volgh’ sijn ghebodt.

[p. 54]

 

Komt hertjen, komt, wilt haer verlaten,

 

En hare boosheydt vlien en haten:

 

want wat magh helpen dat ghy sucht,

 

En om de wereldt altijdt ducht.

 

Neen, neen, staet op van dese stonden,

 

Wt den doodlijcken slaep der sonden,

 

Staet op, en bidt dat Godt u aenschauw:

 

V ziel, die swemt in tranen lauw.

 

Al heeft sy noch veel quaey ghebreken:

 

Daerom sal Godt die niet versteken:

 

want voor den sucht die sy hem sandt,

 

Schinckt haer sijn bloedt tot eenen pandt.

 

Bidt dan dat hy u ziel troost seynde,

 

Eer dat door’t quaedt u leven eynde.

 

Bidt dat hy haer thoont sijn aenschijn,

 

want ‘kweet sy sal daer gheerne zijn.