Het Christalyne spieghelken

Een ander van de verblintheydt ende ondanckbaerheydt der menschen.

Op de wijse: Quand ce beau Prin-temps ie vois, &c.

EEns ick aensagh des hemels throon,
Blincken schoon,
Verlicht door de stralen der sonnen,
De boomkens ende velden groen,
In ’t saysoen,
De voghels haer musijck begonnen.

Naer haer natuer houden sy choor

Soet ghehoor:
Maer wat doen wy aerme sondaren,
Die naer Godts beelde zijn ghedaen?
Blijven staen,
Als oft wy alle steenen waren.

Oock d’Elementen houden ganck,

In ’t bedwanck,

[p. 11]

 

Sy loopen nu en t’allen tijden:

 

Hoe komt, daer ons is ‘tschoon verstant

 

Ingheplant,

 

Dat wy de sonden niet en mijden.

 

D’aerde brengt oock haer vruchten voort,

 

Door een woort:

 

De wateren klimmen en dalen:

 

‘Tvier en Locht neemt voor logement,

 

‘Tfirmament,

 

Maer wy in d’aerde altijdts dralen.

 

Veel dwasen loopen al verkeert,

 

Ongheleert,

 

En soecken hier de breede paden:

 

Den enghen wegh is haer te strangh,

 

En te langh,

 

Wel-lust en kan haer niet versaden.

 

Christus voor onse deure staet

 

Vroegh en laet,

 

Hy klopt, hy waerder gheerne inne:

 

Ontsluyt u herteken met spoet,

 

En weest vroet,

 

Ontfanght hem met een soete minne.

 

Hy roept tot u als tot sijn Bruydt,

 

Overluydt:

 

Comt al tot my die zijt beladen:

 

Ick sal u in mijn wonden root,

 

Kleyn en groot,

 

Ontfanghen uyt milde ghenaden.

[p. 12]

 

Den Phenix die daer hooghe was,

 

Daelde ras,

 

Inden schoot der suyver Kerssouwe,

 

ontsteken met der liefden brandt,

 

Heeft hem pant

 

Ghegheven tot onsen behouwe.

 

Als een bermhertich Pelicaen,

 

Heeft ontfaen

 

Voor ons soo veel bloedighe wonden,

 

Voldaen uyt liefden menichfout

 

Aen het hout

 

Des Cruyces voor al onse sonden.