Chrysallis. Jaargang 1978

[p. 155]

Katty Lensen

De hel

Met een zuchtend geluid gingen de deuren automatisch open toen ze op een bepaald gedeelte van de rubbermat trapte. Kletterend trok ze een boodschappenwagentje uit de lange rij en liep ermee door het draaihekje. Onder het lage, in vakken verdeelde plafond met de witte buisverlichting strekte de supermarkt zich onoverzichtelijk uit.

Ze onderdrukte een gevoel van wanhoop en sloot zich af voor het geluid van de rammelende wagentjes en de geuren, waarvan die van de wasmiddelen overheerste. Toen concentreerde ze zich op haar boodschappen.

Ze was niet met hart en ziel huisvrouw en deed de dingen voornamelijk omdat ze nu eenmaal gedaan moesten worden. Het wekelijkse bezoek aan de supermarkt vond ze haar meest deprimerende taak. Het lage plafond, het witte licht, de weeë lucht en het idee afgesloten te zijn van de wereld daarbuiten benauwden haar. Ze maakte daarom nooit een boodschappenlijstje, want nu was ze gedwongen na te denken en drong de omgeving zich minder aan haar op.

Zo snel mogelijk duwde ze haar karretje door de nauwe gangpaden, van de hoge stapels graaiend wat ze nodig had. Het kostte haar vandaag moeite om na te denken. Meer nog dan anders hinderde haar de onnatuurlijke warmte en de drukte. Echtgenoten van vrouwen die meenden dat ze dit niet alleen aankonden, slungelden onwillig mee en versperden haar de weg. Het kwam haar voor dat iedereen die in een supermarkt liep, er lelijk en afgeleefd uitzag. Ze nam onmiddellijk aan dat dit bij haar ook het geval was. Vandaag ontbraken er kleine kinderen. Hun heldere ogen als ze met bungelende beentjes op het karretje zaten of met hun neus precies ter hoogte van de kauwgomballen stonden, brachten de supermarkt tot zijn juiste proporties terug. Opnieuw onderdrukte ze een vage gedachte die een onafwendbare wanhoop inhield.

Een vergeten artikel dwong haar weer een paar stappen terug te

[p. 156]

lopen. Twee kletsende vrouwen versperden massief de doorgang en geïrriteerd drong ze langs hen heen. Ze merkten het niet eens.

Bij de tijdschriften was het mogelijk een glimp echt daglicht op te vangen. Hier verloor ze zoals gewoonlijk ieder besef van tijd door in alle prulbladen haar horoscoop te lezen. Ze geloofde er natuurlijk niets van, maar het viel haar op dat ze deze keer, hoewel vaag, unaniem somber waren. ‘Gezondheid: pas op voor water’. Weer die vage gedachte die nu helderder dreigde te worden. In een flits zag ze een hobbelige weg die zich in de duisternis verloor. Natte klinkers glommen in het zwakke licht van een ouderwetse straatlantaarn. Een strook ruig gras met onkruid scheidde de weg van het zwarte water ernaast. Zwart stinkend water dat zich borrelend sloot boven haar hoofd. Wat was dat voor onzin? ‘Je kunt niet gek worden als je wilt’, mompelde ze. Het was een uitdrukking van haar moeder. Schouderophalend legde ze het tijdschrift terug, keek om zich heen. Zelfs de blote meiden op sommige bladen deden in deze omgeving sexloos aan. Een man naast haar legde met een achteloos gebaar een ‘Playboy’ weg en voegde zich met een blanco gezicht weer bij zijn vrouw die bij het boterhamstrooisel stond te dubben.

Het slecht sporende wagentje moeizaam om de bochten duwend, kwam ze bij de fijne vleeswaren, de enige afdeling waar je jezelf niet kon bedienen. Er stond een lange rij en zuchtend sloot ze achteraan. Doordat deze afdeling zich hele maal achterin bevond, leken de gangpaden zich van hieruit eindeloos uit te strekken. Zoals elke keer vroeg ze zich af of ze hier ooit weer uit zou komen. Het leek wel of het ene wekelijkse bezoek steeds sneller op het andere volgde. Ze voelde zich duizelig. Haar handen klemden zich om de duwstang van het wagentje. Wat had er in haar horoscoop gestaan? Ze was het alweer volkomen vergeten.

Langzaam schoof de rij op. Toen het haar beurt was, werd ze klam bezweet, want plotseling wist ze niet meer waarom ze hier stond. Fijne vleeswaren, waarom in 's hemelsnaam? Was er iets bijzonders? Kregen ze gasten? In het wilde weg deed ze een bestelling.

Even later wachtte ze weer in een rij, die zo lang was dat ze tussen de pakken waspoeder stond. Maar dit was de rij voor de kassa en straks stond ze met haar boodschappen in de buitenlucht. Vrij,

[p. 157]

klaar voor een hele week!

Vrouwen met betaalcheques hielden de boel op. Anderen lieten hun boodschappen op de glijband te hoop lopen, terwijl ze zeurden om een inpakker.

‘Steek zelf een poot uit’, dacht ze kwaad, duizelig, ‘ik wil hier weg’.

Weer die dreigende wanhoop, maar voetje voor voetje schuifelde ze nu in de richting van de rinkelende kassa. Met haastige handen schikte ze eindelijk haar boodschappen in een kartonnen doos en keek uit naar een karretje om ze naar de auto te rijden. Gelukkig, er was er een vrij. Eindelijk klaar. Het drukkende gevoel week. Met een zuchtend geluid gingen de deuren automatisch open toen ze op een bepaald gedeelte van de rubbermat trapte. Kletterend trok ze een boodschappenwagentje uit de lange rij en liep ermee door het draaihekje.

Onder het lage, in vakken verdeelde plafond met de witte buisverlichting strekte de supermarkt zich uit.