Bzzlletin. Jaargang 31

[p. 54]

Peter Verhelst
Luipaard

we werden die nacht wakker zoals we dat altijd hadden gedaan

wat ons ertoe bracht die kleren aan te trekken de sleutel op het slot te laten
zitten toen we de straat opgingen

misschien de gedachte aan een andere kamer waarin iemand op datzelfde
ogenblik kleren kon aantrekken

dat de een een onbekende kamer zou binnengaan en daar rustig voor het bed
plaatsnam

terwijl de ander een onbekende kamer binnenkwam zich behoedzaam op
bed uitstrekte

en zich het lichaam voor de geest probeerde te halen van iemand die een
mond te voorschijn probeerde te denken uit de vouwen van het laken

het was niet de vraag of het zou gebeuren maar wanneer wie de eerste zou
zijn om het huis niet uit te gaan

of ik het zou zijn die de trappen beklom en binnenkwam in een kamer die de
mijne niet was maar die dag na dag meer van mij was geworden

de plek waar je s avonds aankomt gedachteloos je kleren uittrekt waarna je
je op het bed uitstrekt

voorzichtig om de afdruk van dat andere lichaam niet te kreuken een arm
om het hoofd een hand op de buik

of is zij het die de deur openduwt en op het bed plaatsneemt kan het zijn dat
zij me nu glimlachend ligt aan te kijken

dat ik naast haar plaatsneem dat zij een arm om mijn hoofd legt en dat ik een
hand op haar borst leg en dat iemand

[p. 55]

 

zij of ik het bed uitkomt kleren aantrekt en de deur uitgaat alsof het allemaal

 

vergeefs of zinvol had willen zijn

 

 

 

we liggen naast elkaar het is goed zo dicht te liggen in het donker hadden wij

 

het niet verzonnen dan had niemand het kunnen bedenken

 

 

 

dat we op een nacht zo dicht tegen elkaar aan zouden liggen dat er geen

 

onderscheid meer was

 

 

 

tussen mijn schouder en die andere tussen mijn been en de voet die omhoog-

 

kruipt langs mijn been

 

 

 

misschien is dat wel wat zwelt het besef dat het zo was bedoeld dat het op een

 

dag een feit is

 

 

 

dat de kamer vol ligt dat niets of niemand nog in staat kan zijn om die deur

 

zelfs maar te benaderen

 

 

 

niet voorovergebogen niet de ontblote rug ervan rillend in de ochtend traag

 

voorover vallend

 

 

 

de afdruk gladgestreken in het kussen het zuchten oplossend in een diepere

 

bloedsomloop

 

 

 

de aanvang van de tong langs de navel omlaag twee druppels tussen haar vingers

 

 

 

de glimlach vervagend het hoofd van links naar rechts zoals het altijd werd

 

bedoeld

 

 

 

zich geen weg banend maar weg van dit alles voorgoed de rug toegekeerd

 

 

 

de herinnering geweigerd zich ook maar iets voor de geest te halen

 

 

 

terwijl een kledingstuk in het gras geopperd door de wind ook al de moge-

 

lijkheid in het midden laat of er ooit ergens iemand is

 

 

 

terwijl een vinger zich omkrult terwijl iemand neerknielt terwijl het woord

 

rubberboom razendsnel tot bloei komt

 

 

 

terwijl de inkervingen boven het schoteltje glanzen terwijl iemand het

[p. 56]

 

opwellen een aanvang ziet nemen een paarse vrucht

 

 

 

rollend tussen wijsvinger en duim terwijl het onstelpbaar doorgaat

 

 

 

de beweging van de vingers boven de lippen alvorens die mond in te gaan

 

 

 

fluistert iemand dat het nooit de bedoeling had kunnen zijn het hoofd van

 

links naar rechts

 

 

 

het geluidloze ogenblik waarop je van alles losgezogen blijft hangen waarna

 

je als een laken

 

 

 

op de grond gesmeten op de grond blijft liggen proberen je hoofd van links

 

naar rechts te bewegen

 

 

 

terwijl dat lichaam op je af blijft komen terwijl je door je slaap heen van je

 

linker- op je rechterzij blijft kantelen

 

 

 

er valt niets te zeggen dat te herhalen de ademhaling ervan in- en uit te ademen

 

 

 

iemand die een open vrucht naar je mond brengt nog voor je mond zich die

 

beweging lijkt te herinneren

 

 

 

alsof er sprake kon zijn van iets onherstelbaars als een kus op handen en voe-

 

ten het voorhoofd op de grond

 

 

 

de hardnekkigheid ervan terwijl je het vast probeert te houden terwijl het je

 

probeert af te schudden

 

 

 

het almaar sneller ademend samentrekt als lippen rond een vinger en je het

 

hoofd afgewend houdt

 

 

 

om van het hoofd dat je aankijkt niet te zien het zijdelingse oog de wanhoop

 

ervan

 

 

 

dat het er niet meer is nadat het op je kwam liggen en je de slaap ervan

 

onmogelijk nog had kunnen vatten

 

 

 

laat het nooit voorbij gaan nooit meer en dit is nooit gebeurd waarom zou

 

het

[p. 57]

 

zoals altijd duwt een hand het papier in een prop en ontvouwt het weer rim-

 

pelig als een laken

 

 

 

en opnieuw een hand die het gladstrijkt en het opnieuw in een prop duwt en

 

opnieuw

 

 

 

alleen maar om de onmogelijkheid te voelen het ooit nog glad te kunnen

 

strijken

 

 

 

het laken de kamer iemand komt binnen en ontkleedt zich

 

 

 

de armen langs het lichaam als twee kaarsen de ruggengraat als een gevloch-

 

ten touw

 

 

 

het kleedt zich weer aan het heeft niet gesproken

 

 

 

het ligt ergens in een kamer denkt aan een andere kamer

 

 

 

neuriënd: het is een van die nachten waarop de lucht zacht is als de buik van

 

een kat

foto Roeland Fossen

Uit: Memoires van een luipaard, Prometheus, september 2001