Bzzlletin. Jaargang 29

[p. 35]

Jacq Vogelaar
Gedichten

Een opening is ook een begin

Herzie het oor in het woord
wanneer het de duiker ontsnapt
waardoor hij lek raakt: dit denkt hij
meegevend als water om vorm vragend

Herover het woord op het gehoor
het ongehoorde slik het en sluit je
af: plak de envelop dicht, verheel het gat
een blinddoek verhindert dat je vals wordt

Laat je toch niets voorschrijven, overhoor
wat je daar hebt geschreven, blind en simultaan
als gedachterimpels in een glaspias - hoor het breken
van het ijs waar haar voorhoofd een ster slaat

Als nergens overal is, zoals men zegt, en je bent
nergens, hoe peil je dan het diepe onder je voeten
de donkere kerte die aan je zuigt
waar je uit put zolang je niet zinkt

[p. 36]

I-grec

Het sluipende moment

waarop twee stromen samenkomen

het moet te zien geweest zijn, tergend

hoe twee rivieren elkaar tijden lang beslopen

geplooid in hun vallei

of valse vouw in de huid

Hoe voor het schrift uit, bij wijze van

voorbeeld de V op punt X een teken zette

en uitliep op een Ypsilon

vogel die plat voor dood gelegen

een eeuwigheid later opvloog

Wie het zag zal ook getuige geweest zijn

hoe een mol de Amiata baarde

waar een nazaat van Herakles tot zichzelf gekomen

op een tweesprong als een man die in lopend schrift

uit onwetendheid de diluviale beslissing overdoet

[p. 37]

Knoop zoekt touw

De gedachte als knoop zien

Niet elke knoop in de eindeloze zin
die kronkelend door het lijf glijdt
van buik naar hoofd van binnen
naar buiten en omgekeerd - er is op deze reis
door de ingewanden geen verkeerde aansluiting
alleen een onderstroming voor een zin
die kruipt waar hij die zij is niet gaan kan - nee
niet elk knooppunt is een gedachte;

ook niet de gedachte des knoops zelve
is het touw dat over zichzelf als strop of feestlint nadenkt;

is de knoop niet het touw hoe kort ook
is de gedachte geen zin in de knoop
is de gedachte niet de zin in zichzelf gekeerd
in een eindeloze omweg niet de zin zonder punt
zelfs geen opstopping van woorden, een koliek;

in zijn afkeer van het touw is hij als de bochel

van het touw is de gedachte
verknoping van twee eindjes of twee wortels
onzichtbare speling der natuur in het beeld
kortsluiting die niets om het lijf heeft
oversprong vonk versmelting soms
uitzinnig tot de zoveelste macht

[p. 38]

Voorspelen

Tegen mijn aard in zit ik gehurkt of de benen gekruist
op het steenharde zand en lees de wolken die gezichten trekken
tegen mijn ellips, zo noem ik mijn eiland tegenover anderen: eclips

Als er op de denkbeeldige lijn waar de wereld horizon gecalqueerd heeft
boten schrijfbewegingen maken die ze niet maken, ze tekenen
een verliespost: we zijn je kwijt en je hebt erom gevraagd - streep eronder

Opvarenden kenden alleen de stad en wisten dat wij hier gelukkig waren
dat wisten zij beter dan wij, en wij waren ik en nog een ander
die geen naam mag hebben, eentje zonder lippen maar met een feilloze ruiker

Wat zich in mijn darmen afspeelt, ziet iedereen om zich heen
in mijn hoofd staat het sein op: meer dan de helft voorbij -
steek je kin naar voren, dansschoenen aan, wie niet weg is...

Ik bespring mijn schaduw, mooie stamboom wordt dat
mijn linkerhand weigert dienst, voor spiegels ben ik te oud
en van gemompel maakt de wind zich meester - o daar