Bzzlletin. Jaargang 22

[p. 71]

Mariet Lems
Je stijl is je lot
of: ‘Een lollig avondje literatuur’

Om met Däubler te spreken, stijl is lot, wij kunnen onze stijl niet kiezen.
P. van Ostaijen

Ze hadden haar uitgenodigd voor hun eerste literaire avond van het seizoen. Wie kon immers beter het seizoen openen dan de Grande Dame van de luchtigheid, de kleurrijkste boom in het literatuurpark, de garantie voor een ruime aanvulling op de kastekorten?

Zoals altijd gebiologeerd door de fonetiek van andere talen, herhaalde ik de sleutelwoorden. Saisoen, gaeransie, kàstekort'n. Het klonk van over de grens, en over de grens betekende avontuur.

‘Kom jij dan ook?’ vroeg iemand van de organisatie door de telefoon. ‘Altijd goed voor je naam. We doen een heleboel aan de P.R. Wie weet wat het nog voor je oplevert. Leuk?’

‘Enig,’ zei ik, terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe ik uit zou komen tegen de weerbarstige stam, in de schaduw van een uitbundig gekleurd herfstig bladerdak. ‘Lijkt me enig.’

Aan de andere kant van de lijn werd vergenoegd gemompeld.

‘Maar is dat nou wel goed,’ vroeg ik aarzelend, ‘twee uitersten?’

‘Juist wel,’ ze rekte de woorden uit tot ze vanzelf tegen mijn oor sprongen, ‘juist wel. Dan komt iedereen aan zijn trekk'n.’

Haar stem was blijkbaar gewend te overtuigen, ze deed iets in marketing of marktkramen, exact wist ik het niet.

De boom stond ineens zwaar ademend naast de telefoon. Een tekort aan zuurstof begon roet in het eten te gooien. Hoe kon ik het publiek bevredigen, dat voor Haar zou komen? Het publiek, met de voorgebakken glimlach om de vochtige lippen en de broekriem op de lachstand? Wie van het ene houdt, haat het andere. Zo is het nu eenmaal voorbeschikt. Nu was het net zoiets als van twee walletjes eten, en wij zouden de walletjes zijn: zij een spattende zinnenprikkelende, ik een droge met cryptogrammen, hersenkrakers, zware kost. Waar kom je om, op de walletjes, bedoel ik.

Er werd een datum genoemd, een plaats, de tijdsduur van de voordracht.

‘Jullie krijgen even veel tijd,’ zei ze - alsof de tijd van de voordracht eigenlijk aan de grootte van het oeuvre afgemeten diende te worden, ‘en allebei een interview dat wordt uitgezonden door de lokale omroep.’

Ik was overtuigd. Net wilde ik die ongevraagde gulheid belonen met met een volmondig ja, toen via mijn andere gehoorgang de stem van mijn jongste zoon, succesvol zakenman in de dop, zich er mee begon te bemoeien. ‘Ik wil Nikes-air ma, niemand loopt op van die ongympen op school. Luchtschoenen of ik lig eruit.’ Neem een luchtbuks mee, wilde ik zeggen, maar aan de andere kant werd ongeduldig gekucht. Zij had haar troeven uitgespeeld, nu was ik aan bod. Ik zuchtte diep. Dat ze er nou nooit zelf over begonnen, die organisatori.

‘Wat levert het op?’ Het zal iets te hard geklonken hebben, ze moet geschrokken zijn, want het bleef lang stil. ‘Nou, dat zei ik toch al.’ Ook zij verscherpte haar toon. ‘Gratis publiciteit, een uitgebreid interview, de krant, de eer, én de kennismaking. Met Haar. En wat zou je denken van al dat publiek dat je toch maar even meepikt, dat zou je anders mooi gemist hebben. Jae, toch!’

Je kan er geen Nikes van kop'n, dacht ik wanhopig, en zeker niet met lucht. Ik snakte naar adem.

‘Ik bedoel, GELD.’ Het was er uit. Moest ik het soms ook nog spellen?

‘Dat hebben we niet.’ Ze klonk ongeduldig. Kàstekort'n, dat zei ze toch al?

‘Maar het is nogal ver.’ Dit was de laatste poging, meer had ik er niet in voorraad. Hoe ver het was wist ik niet precies, maar het was in ieder geval een taalgrens over. En haar stem kwam steeds van heel ver als een meteoriet op

[p. 72]

mijn trommelvlies af, om daarna weer in de suizende ruimte te verdwijnen.

‘Godnogantoe, we krijg'n niet eens subsidie. De penningmeester zal wel kwaad op me worden, maar o.k. Reiskost'n dan maer. Ik stuur je het progamma.’

‘Moet ik geen contract?’

‘Neu, geen contract.’

De rest van de dag cirkelden grote zwarte kraaien boven de computer. De treurwilg voor mijn raam bewoog zich niet. Ik beloofde mijn zoon Nikes met een maximum aan lucht.

Ze las met een onschuldig meisjesstemmetje, dat pas in de lage tonen wees op een langdurige geseling van de stembanden door sigaretten. Gauloise. Zonder filter.

Ze was aandoenlijk. Ik luisterde met uitgerekte nek, om de mond een verse glimlach, klaar om los te barsten, als daar het sein voor gegeven werd.

De rest van de volle zaal zal er ook zo bij gezeten hebben, ik weet het niet, ik wilde geen stembuiging, geen dubbele bodem missen. Ik móest achter haar succes zien te komen. Wat was haar geheim, de magie van haar overrompelende aanwezigheid? Ik voelde mijn map verfomfaaien onder mijn klamme handen. Zou ik mijn ernstige repertoire nog kunnen aanpassen aan de stemming? Ik keek rond. Haar meisjesstemmetje pakte de aanwezigen meer en meer in, trok hen mee in de diepste krochten van haar duistere broeikas, schoot hen omhoog en omlaag over een achtbaan van zinnelijkheid. Niemand werd misselijk, men lustte er wel pap van. Alle mogelijke en onmogelijke toonsoorten vulden de arena. Het was net een dierentuin vlak voor voedertijd, een orkest in de Sahara dat maar niet aan de Pastorale toekomt vanwege de oververhitte instrumenten en de op hol geslagen dirigent. Staccato hiklachen sloegen de maat voor haar woorden.

Mariet Lems

Niets bleek leuker dan een kind dat nog niet tot tien kan tellen, foutloos, volmondig en genietend de schutting te horen lezen, alsof het 't Hoogeveens Verbeterd Leesplankje van Jetses was. Het publiek moet in deze noordelijke regionen heel lang veel ontbeerd hebben, dacht ik vol deernis, wacht maar tot mijn bittere ernst jullie weer in de klauw krijgt. Dat wordt piepen door de dichtgesnoerde strot. Niks geen aanpassing, de andere kant van de medaille, recht voor de raap.

Plotseling rukte ze de leesbril van de neus en keek ze speurend rond. ‘Ik geloof,’ zei ze langzaam, ‘dat ik nu aan een col-le-ga het woord moet geven.’

Er was iets aan de hand met het woord ‘collega’, het klonk niet echt collegiaal. Maar ik moest niet op alle slakken zout leggen. En als ik aan slakken dacht, wie was hier dan wel de slak? De snelheid van een aanstormende trein langs een onbewaakte overgang was moeilijk te vergelijken met een schuifelend slakje in het gras naast de spoorbaan. Mijn huis met woorden drukte zwaar op mijn rug. Onder aan de trap wachtte ik tot het ovationele applaus was verstomd. Ik knikte haar vriendelijk toe en ging zitten op de mij toegeschoven stoel. Even had ik de associatie van een druppel op een gloeiende plaat.

Het interview verliep volgens het patroon van schering en inslag. Waar doe je het? Waarom? Hoe vaak? Met de pen of op de machine? En toen mocht ik beginnen. Hoe? Ik dacht na. Ik zou een brug slaan tussen haar en mij.

[p. 73]

Geen wankel touwladdertje maar een stevige geplaveide, waarop het goed lopen was van de lichte naar de duistere kant. Zonder tol.

Het publiek staarde afwachtend naar het podium, ik zat voor een muur van welwillendheid. Met een joviaal gebaar naar de diva, zette ik de perfecte trait d'union: ‘Wat zij doet, kan ik niet. Wat ik doe, is het andere uiterste.’ Net op tijd zei mijn mond iets anders dan wat logischerwijze had moeten volgen op de eerste zin. Ik zei nog iets over toegankelijkheid en de tol van de poëzie. En over Heraclitus en de wereld van tegenstellingen die de werkelijkheid vormen. Ik sloeg mijn map open. Nu moest het kwartje toch wel vallen. Er klonk gemompel vanuit de zijlijn dat ik voor instemming hield, en gesterkt ging ik van start.

Je kon een speld horen vallen. Als ik opkeek, leek de zaal op die der onbekenden bij Madame Tussaud. Na het tweede gedicht kwam er beweging in de zaal. Een man op de eerste rij stak voorzichtig zijn duim omhoog en hij knikte, zoals geroutineerde bieders knikken op een veiling, alleen zichtbaar voor de man met de hamer. Wederom gesterkt werkte ik de stapel papieren door, tot de eerste weer bovenop lag.

Het applaus was er een van fatsoen, waarbij men de optredende niet al te veel vermoeit door hem of haar driemaal terug te roepen. Het was pauze.

De man van de duim zette zijn vingers in mijn arm. Hij keek mij doordringend aan. Met moeite perste hij ‘Bedankt, bedankt’ door de kleine opening van zijn onwillige gebit. Het zweet parelde op zijn voorhoofd. Twee grijze dames, met parels om de geplooide hals, bleven knikken zolang de man naar de juiste woorden zocht. ‘... voor de diepte,’ zei hij schor, ‘dat is het, de diepte.’

Ik wilde zeggen dat ik hoopte dat ik hem niet te hard de afgrond in had laten donderen, maar hij zei iets over het vadergedicht dat ik voorgelezen had en dat hij zich persoonlijk aangesproken had gevoeld.

De dames voerden hem mee door de opvallend snel en onhoorbaar leeggestroomde zaal, ongetwijfeld op weg naar de koffie verkeerd met rondo.

Ik spoedde mij naar de boekentafel. Daar lag mijn dunne grijze poëziebundeltje tussen haar omvangrijke proza-oeuvre. Het was zoiets als een herfstblad tussen een boeket uitbundig trompetterende lenteboden. Ik schafte mij beleefd een exemplaar aan en betaalde van de reiskostenvergoeding die mij in de handen was geduwd. Die schoenen moesten nog maar even wachten, stel je voor, geld uitgeven voor lucht.

Met nijdige halen zette ze haar handtekening op het schutblad en gaf het boek zwijgend terug. Ik dankte haar hartelijk, ze knikte vinnig en veinsde toegewijde aandacht voor de achterflap van een van haar eigen boeken. De lachende foto scheen haar te bevallen, de omgeving blijkbaar niet. Misschien had ik de brug toch niet stevig genoeg geslagen. Ik zou bij de volgende leesbeurt nog eens flink hameren op de positieve consumeerbaarheid van haar werk, dat lang niet zo veel inspanning van de toehoorder vergde als die vuistgrote samengebalde gedichten. Eigenlijk moest je ze lezen in plaats van horen. Als ik wilde kon ik nu weggaan.

Bij de bar zat de man van de duim, in de ene hand een kopje, in de andere het schoteltje. Hij stak ze allebei omhoog en knikte vriendelijk. Zijn voorhoofd glom nog steeds. De dames speelden met hun parelsnoeren en legden, als ze zich vooroverbogen naar de man, de hand beschermend op het borstbeen. Dan veerden zij weer terug op hun molières en keken langzaam knikkend de zaal rond. Hun ogen bleven als bij afspraak rusten op een groepje dertigers, die zich de knieën warm sloegen van het lachen. Een van de dertigers had een bloknoot in de hand en telkens als hij iets opschreef kregen de lachers een time-out om hun ogen droog te wrijven.

Ik nam een slok. De koffie was lauw en bitter. Waarschijnlijk was hij bitter omdat hij lauw was, en omdat het 't onderste uit de kan was. De dertiger trok zijn nonchalant omgeknoopte leren stropdas los en probeerde het uiteinde aan het plafond te haken. Hij haalde het bij lange na niet, want dit gebouw was ooit een ziekenhuis geweest met hoge zalen, waarin elke kreet de ruimte had om uit te dijen. Hoe benauwder hij keek, hoe harder zijn toeschouwers lachten en toen ze lazen wat hij geschre-

[p. 74]

ven had, stonden twee meisjes met veel borst en bil, met de benen stijf gekruist - alsof ze bang waren dat ze iets verliezen zouden uit dat ingesnoerde lijf.

Ik zette mijn kopje neer voor het leeg was. De pauze zou nu wel bijna voorbij zijn, en de rij bij de toiletten geslonken.

Misschien was de man een dichter, dacht ik, van limericks of namaak-Stippen. Misschien had hij er graag willen zitten, aan de tafel met het glaasje water, om een schouderklopje van de Diva te krijgen en misschien een openingetje naar de mogelijkheid van een eventuele belangstellende uitgeverij. Onder voorbehoud, hè, onder voorbehoud. Wij beloven niets.

De zaal stroomde weer vol. Ik ging zitten. Het was wat lastig opkomen vanaf deze plaats, maar mensen schijnen altijd dezelfde vertrouwde stoel terug te willen. Ze laten er iets achter dat ze terug willen vinden, een programma, een jas of een tasje-met inhoudzonder waarde. Iets herkennen schijnt rustgevend te zijn. Voor sommigen.

Zij zat nog steeds naast haar oeuvre. Zwijgend keek ze de mensen na, die een schichtige blik op de boekentafel wierpen. Een potentiële koper werd met veel keellachjes en elleboogstootjes omgeturned. Superieur glimlachend zette zij haar handtekening. Ze snoof.

Raar dat ze nog geen aanstalten maakte om naar voren te gaan.

Daar kwam de organisatrice voor het front. Ze schraapte haar keel en keek onzeker rond. ‘Het bestuur heeft besloten de volgorde van de optredenden te wijzigen. Bovendien heeft een jonge dichteres spontaan aangeboden, na onze eerste gast drie gedichten voor te lezen.’ ‘Prima.’ Ik schoot overeind, wurmde me langs kantelende knieën en nam twee trapjes tegelijk. Ik legde de map met de Romeinse twee op tafel en sloeg hem open. ‘Dan gaat u in elk geval vrolijk naar huis.’ Snelle kwinkslagen waren mij niet in de genen meegegeven, maar deze moest haar toch wel positief in de oren klinken.

Zij dacht er anders over. ‘Nu doe je het weer!’ krijste ze, ‘dat wordt me nu steeds verweten, dat ik zo lollig ben. Ik zal jullie krijgen. Ik kan heel heel erg serieus zijn, bloedserieus, wacht maar!’ Haar ogen schoten vuur.

‘“Nu doe je het weer!” krijste ze, “dat wordt me nu steeds verweten, dat ik zo lollig ben. Ik zal jullie krijgen. Ik kan heel heel erg serieus zijn, bloedserieus, wacht maar!”’

Nu draaiden de nekken verlekkerd van haar naar mij en weer terug.

Ik lachte ongelovig. Was dit echt of een spontaan geïmproviseerd toneelstukje voor twee dames? Drama of komedie? Ze speelde haar rol voortreffelijk. Op het moment dat ik mij mijn tekst herinnerde, en mijn mond opende om haar alle eer te doen toe komen, snoerde zij hem weer. Haar stem had de kracht van een lasso. ‘Ja, ja, voor de pauze zei je ook al zoiets, ik zal je krijgen, wacht maar.’

Het publiek bleef uiterst beleefd, het grinnikte achter de hand. De mensen van de organisatie schuifelden onrustig op hun stoel en keken elkaar afwachtend aan. Wie durft? Niemand sprong er tussen.

In een flits zag ik de duim omhoog schieten. Ik schraapte mijn keel en rechtte mijn rug. Gewoon gaan lezen, dat was de enige manier. De geluiden verstomden. Geen schoen bewoog. Alleen hoorde ik af en toe het omslaan van een blad en het krassen van een pen. Ik keek. Dat ik iemand zo kon inspireren. Hij had zijn stropdas afgedaan en zijn boord open gezet. Zijn tong likte zijn lippen. De meisjes zaten verveeld te touwtrekken met het dasje.

[p. 75]

De zaal was sneller leeg dan hij volgestommeld was. Ik legde de bloemen neer om mijn jas aan te doen. Dat werd verhinderd door een nagel die zich in mijn schouder boorde. ‘Zeg.’ Ze keek moederlijk op me neer. ‘Jij moet je onzekerheden niet zo op mij afwentelen. Je moet gewoon lezen, baf.’

Ik trok mijn jas over mijn schouders, haar hand zeilde naar beneden. ‘Wiens onzekerheden?’ vroeg ik met mijn afstandelijkste glimlach. ‘Ik heb nergens last van hoor. Ik voel me zo zeker als een olifant in Artis. Jíj zit gevangen in jouw stijl en ik in de mijne. Maar ja, als je dat niet wilt accepteren...’

‘Gevangen? Bespottelijk. Ik schrijf voor de lol.’

In mijn ooghoek zag ik een koperrode haardos onder de enige lamp die nog aan was, ongeduldig heen en weer zwaaien. Aan - uit, aan - uit; het meisje dat na de pauze de scheiding had voltrokken tussen de Noord-en de Zuidpool. Ze had daar als een soort Vuurland gezeten, waaraan niet te ontkomen viel. Van haar gefluisterde woorden had ik nauwelijks iets gehoord.

‘Houwen zo,’ zei ik. ‘En niks geen rancune zoals jij denkt. Nog nooit rancuneus geweest, wel naïef en stom.’ Ik stak het boeket omhoog. ‘Ik ga maar eens, ik moet nog een paar kilometer.’

Ze wapperde met haar hand en verkneukelde zich bij voorbaat. ‘Ik heb een knus, kneuterig dorpshotelletje. Zo een met een doorzakbed en een po in het nachtkastje. Had je ook moeten doen. Gezellig.’

Ik liep naar de deur. ‘O ja,’ zei ik terwijl ik me omdraaide, ‘zei Kloos niet dat je stijl je lot is?’

‘Eh? Ja, ja. Die Kloos, die wist het wel. Nou, goeie reis.’

De vrede leek getekend. Bij een volgende lees-sessie zouden wij als vriendinnen naast ons oeuvre zitten, geheimzinnig glimlachend naar de drommen kopers, de signeerpen in de aanslag. Strijdlustige samenzweerders met een gezamenlijk lot, onze stijl.

‘Tot ziens,’ zei ik met de deurkruk in de hand. ‘'t Was van Ostaijen trouwens.’ Ik glipte door de deur en haastte mij door de gang van graniet.

In de toiletruimte scheen het licht witter dan in de pauze. Uit een van de toiletten klonk een voordurende zee, zonder eb en vloed. Zeker een kapotte vlotter.

Ik waste mijn handen en zag haar plotseling naast mij in de spiegel. Vanonder het koperrood staarden twee verlegen ogen het zilver in.

Ik keek om, terwijl ik op de tast een droog stukje zocht aan de rolhanddoek.

‘Zou u dit eens willen lezen, en me schrijven of het wat is? Ik weet niet...’ Ze keek even schichtig omhoog. Middelandse-Zeeblauw, met eb en vloed, voor wie haar vertrouwen kreeg en het houden kon.

Voorzichtig vanwege mijn vochtige handen, pakte ik het bloknootvel aan, het gedicht was met vulpen geschreven in een rond regelmatig meisjeshandschrift.

Ik knikte. Wist ik zelf wel wat een gedicht was? Twijfelde ik zelf niet immer als een gek ‘of het wel iets was’?

Ze schudde de vlammenzee naar achteren, schoof haar hand uit de veel te lange mouw bij wijze van groet en verdween.

Het was half twaalf. Ik drukte een bandje in de cassetterecorder en reed de weg op. In deze immense weidsheid van duisternis, met hier en daar een boom en een lichtje van een boerderij, paste alleen het twintigste pianoconcert van Mozart. Ik wilde de magische acht cellomaten uit het middelste deel mijn keel laten dichtknijpen. Drie keer konden ze me attaqueren, als ik me aan de regels van de snelheid hield. Drie keer kon ik het verlangen, ze weer op diezelfde overrompelende wijze te horen, bevredigen.

‘Zou u dit eens willen lezen, en me schrijven of het wat is? Ik weet niet...’

Toen ze de eerste keer geklonken hadden en het laatste deel met hinderlijk vrolijke klan-

[p. 76]

ken inzette, draaide ik de verwarming wat hoger. Er waren weinig tegenliggers. De avond begon in korte flitsen te passeren.

De diva had na het rode meisje een mooi melancholiek verhaal voorgelezen. Haar stem legde een prettig wattenlaagje om het publiek, dat ten slotte toch nog uiteengereten moest worden door een flauw pak hapklare brokken, omdat ‘de mensen toch vrolijk naar huis moesten’.

Ik tastte achter mij. Geen boeket. Wel het boek, de twee mappen en de lege enveloppe. Had iemand er niet eens over geschreven in Opzij? Waar doen we het voor meiden, voor een boekenbon, een begonia en de eer? Hoezo eer, boekenbon en begonia? Mijn begonia lag nog op het ijskoude marmeren planchet onder de spiegel met de vlammen, of misschien lag hij nu ook daar niet meer.

Had zíj ze meegenomen. Met het vuur van haar jeugd dansend op haar rug. Zo moest Anja Meulenbelt eruit gezien hebben, lang voordat ze de schaamte voorbij was.

Drie dagen later, toen ik de boom allang naar de eeuwig zingende bossen had geschoven, kwam de recensie. Driekwart pagina met een vette wervende kop: Een lollig avondje literatuur, door Klaas Oenema.

‘Zo langzamerhand begint het erop te lijken dat half Nederland liefhebbert in de literatuur (...) onder het motto: “Ik schrijf namelijk zelf ook zo'n beetje, tussen de schuifdeuren.”’

Klaas bleek van de kwaliteit het zuur gekregen te hebben. ‘Wie in dagblad of Viva haar licht laat schijnen over een zeer been of een pot macaroni...’ (Klaas leest dus triviale rubriekjes in plaats van Litteratuur) ‘... kan nog geen BOEK in elkaar zetten. Er wordt wat afgeknutseld in dit land.’

Dus met deze vondsten had Klaas op de bewuste avond de meisjes voor zich ingenomen. En werden de Grande Dame en ik op dat moment samen in één leren stropje aan het plafond gehangen. Onze kreten konden nu alleen nog maar uitdijen onder ons eigen verlaagde plafond, zonder toeschouwers, zonder hulpverleners.

Klaas was natuurlijk een gefrusteerde journalist, die liever schrijver van sappige verhaaltjes had willen worden. De Hoofdredacteur, met het inzicht van een brilslang met contactlenzen, zal wel gezegd hebben: ‘Klaas, jong, dat wordt een lekker avondje sopp'n. Dat kan jij wel gebruik'n met dat drooggevall'n huwelijk van je.’ Knarsetandend las ik door. Ah, daar zou je het hebben.

‘Lems' serieuze poëzie viel uit de toon.’ Uit de toon? Welke toon? Als Klaas zijn eigen toon als referentiepunt had genomen, was dit een groot compliment. Klaas' lederen stropdasje moet wel heel erg strak gezeten hebben bij het schrijven van zijn stukje. Het zuurstoftekort in zijn hersenen had blijkbaar zijn superbe kennis van de poëzie niet in de weg gestaan. Die had-tie doodeenvoudig niet: ‘De gedichten van de jonge dichteres, die ook wat wilde voorlezen omdat het ‘zo'n gezellige avond was’, hadden ontegenzeglijk alliteratie (?), maar stegen toch niet uit boven ‘al dat gelul, 't is flauwekul.’ Zou Klaas het Rijmwoordenboek van Jaap Bakker naast het Groene Boekje hebben staan, of zou hij ze uit zichzelf zo bruin kunnen bakken?

Het stukje eindigde met veel wind. Of eigenlijk met veel winden, krachtig en gevarieerd losgelaten in het laatste verhaal. ‘En zo komen we weer terug bij de lolligheid.’ Ik las het goed, een o, geen u!

Klaas zal die avond nog wel een kleurrijk feestje gebouwd hebben, met zijn leren dasje als zweepje voor de billenmeisjes. Zij ook, met haar dikke enveloppe in het giechelende stalenveren bed en de po binnen handbereik. Mijn begonia lag natuurlijk al in de vuilnisbak, of misschien sierde hij de bar, op de plaats waar de man met de duim gezeten had, of heel misschien stonden de bloemen op het bureau van het rode meisje, naast haar bloknoot met de vulpen.

Ik zou haar terugschrijven dat het een feest was, haar gedicht te lezen, en dat ze maar goed haar best moest doen om uit de handen van Klazen te blijven. En dat een stil gedicht veel meer waard was dan al die wind door die hoge boom in het literatuurpark.

Mariet Lems debuteerde in 1990 bij uitgeverij BZZTôH met de dichtbundel Een plooi in de afstand. Momenteel werkt zij aan haar roman Lucifer.