Karel Eykman
Vrienden, nooit geweten
voor Aart Staartjes
Eerlijk gezegd vertrouwde ik hem in het begin niet zo. Ik was net op die nieuwe HAVO en daar zaten nogal wat van die kakkers. En hij, Karel dus, was daar één van. Altijd met van die artistiekerige ingewikkelde praatjes, zoals wij thuis nooit praatten.
Aart Staartjes, foto: NOB
Zeg maar gerust dat hij een eigenwijs sekreet was, dat is hij nog steeds trouwens, vertel mij wat. Breek me de bek niet open. Maar je weet hoe dat gaat. Hij was goed in vakken waar ik niet goed in was, Nederlands en zo, en andersom, dus als je samen huiswerk maakt is dat wel handig. Bovendien speelden we alletwee in het toneelstuk voor de slotavond van school en de leraar die dat regisseerde werd gek van ons, want wij hielden ons niet aan de tekst, dus dat was nogal grappig. Ook wel eens ruzie gehad hoor, want het is zo'n eigenwijs sekreet, die niet kan hebben dat ik nu eenmaal altijd gelijk heb. Maar toen, op werkweek met de klas, ik weet het nog goed, zaten we samen achter hetzelfde meisje aan en hij wist hoe je over het dak 's nachts in de meisjesslaapzaal kon komen... Om een lang verhaal kort te maken: het gaat je niet aan hoe het verder ging, maar we hebben achteraf zo vreselijk gelachen toen. We kwamen niet meer bij. Het viel me toch van hem mee, ik had altijd gedacht dat het niets voor hem was, dat soort geintjes.
En laatst stond iemand slap te ouwehoeren over Karel, dat hij zo'n eigenwijs sekreet was, ik wérd me in enen toch kwaad! ‘Zeg dat nog eens als je durft!’ riep ik. ‘Hoezo, is dat je vriend soms?’ zei die ander nog. ‘Wat denk je,’ zei ik. Maar ik dacht: verdomd, dat zou best eens zo kunnen zijn.
Gek is dat, dat je al jaren elkaars beste vriend bent en je hebt het nog nooit hardop gezegd.
Auteursrechtelijk beschermd