Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 52]

Esther Jansma
Gedichten

Bevalling

Maandagmorgen. Na de pijn van de weeën
nu een rode zon; mijn brancard wordt
een balkon over een stille stad van nevel.

Ik houd met jou mijn adem in,
zucht dan. Jij roert je. Het begint.
Natuur grijpt in mijn lichaam in
met twee vereelte handen. Knijpt.

Om ons heen gaan mensen weer bewegen,
praten. Eén aait mijn gezicht.
Ik word tot brekens toe gebogen
poort waar jij doorheen moet
naar het licht.

[p. 53]

Gesloten

Het verhaal in je gezicht
had uit mijn armen en
mijn adem moeten groeien,
maar het is er niet.

De melk in mij,
de moeder die ik ben -
wat moet ik nu?

Stiller kan het niet.
Ik raak je wangen aan
maar vind je niet.

Je bent dichtgegaan
tot het onherroepelijk
bestaan van stenen.

Begrafenis

Het wit van haar kist
valt in wolken uiteen;
ze draagt spiegels vandaag,
we zijn buiten.

Ruimte, wind, geluid
van schoenen over grind;
we gaan ons kind vrijlaten.