Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 50]

Marijke van Hooff
Gedichten

Afstand

Tegenover elkaar aan tafel.
Een stem steekt aarzelend over,
breekt halverwege, wordt weer
geschrokken teruggetrokken.

Blikken blijven aflandig. Dit is
het langzaamste uur van de middag
waarin na een lege luwte
zwijgen tot orkaansterkte zwelt.

Er is noodweer voorspeld. Er is
nergens een plek om te schuilen.

Vertrek

Nog draagt de kamer sporen van aanwezigheid:
twee lege glazen, de geur van bloemen
door iemand meegebracht die al voorvoelde
dat hij de nachten hier voorgoed verspeeld had.
Wie achterblijft weet hoeveel vormen leegte

kent en hoe het ooit gezegde voortleeft in
de dingen. De gladgestreken zelfkant van
een bed wordt winters landschap. Men zegt

tijd heelt en alles went, maar niet hoe
langzaam. Waarom gaat wat er was
zo onbekwaam verloren.

[p. 51]

Uitzicht

Wij kijken over de rivier, zien hoe een schip
het midden houdt in ondiep water.
Wij liepen vast op dieper gronden.
Op deze plek waar wij ooit eerder stonden,

lijkt alles zo langzaam voorbij te gaan.
Een schip, een vogel, een droom.
Vergeefs zoeken wij vroeger in later.

De lucht betrekt, het wordt al kouder.
Wij slaan een vogel gade op zijn vlucht.
Vleugellam en zonder zuiden
worden wij beiden eenzaam ouder.

Uit: Uiterwaarden, verschijnt najaar 1989 bij BZZTôH