Bzzlletin. Jaargang 13

[p. 3]

[Nummer 118]

Jan Versteeg
‘Je kunt slechts worden wat je nog niet bent’
De oorlogsdagboeken van Jean-Paul Sartre

Als in september 1939 ondanks alles de oorlog tussen nazi-Duitsland en Frankrijk een feit wordt, beschouwt Sartre deze gebeurtenis als een absurditeit, maar tegelijk als een monsterlijke openbaring. Sinds het einde van de Eerste Wereldoorlog hadden de Fransen, die hieruit als overwinnaars te voorschijn waren gekomen, met de illusie geleefd dat het tevens de laatste was. Met het vooruitzicht op een duurzame vrede leken alle sociale problemen oplosbaar, Duitsland zou ooit een democratie worden en alle verdeeldheid binnen Frankrijk zou ten slotte plaatsmaken voor een grote verzoening. Sartre schrijft hierover in zijn Carnets de la drôle de guerre (Gallimard, Parijs 1983), die begin 1985 in de reeks Privé-domein van De Arbeiderspers onder de titel Schemeroorlog in vertaling zullen verschijnen:

In de twee laatste Romains die sinds de oorlogsverklaring zijn verschenen, orakelen Jallez en Jerphanion naar hartelust over de dood van God. Jerphanion ziet het jaar 1937 (Romains is zo kies geweest niet 1939 te zetten) somber in. Hij vergelijkt de oorlog van 14 met zo'n al te zwaar onweer waardoor een hele zomer in de war raakt. In de ogen van Jallez is de dada-beweging in hoge mate symptomatisch. Volgens Romains is Europa ‘overgeleverd aan de krachten van interne desintegratie’. Waarschijnlijk zou zijn boek, dat in 1919 speelt, een heel ander geluid hebben laten horen als de oorlog niet was uitgebroken. En Drieu laat ons, in Gilles, eveneens in de jaren tussen 17 en 37 een zieltogend Europa zien: ‘De oorlog heeft Frankrijk dodelijk verwond, het zal er niet bovenop komen.’ Het zal mode worden om, gezien in het licht van de huidige gebeurtenissen, alle tekenen die wijzen op de ontbinding in Frankrijk tussen 1920 en 1935, op te sporen. Men zal die tijd gaan zien als een lugubere periode van uitputting, ontworteling, onderbroken door enkele momenten van gespannen kalmte, een tijdperk van demoralisering en destructie. Men zal in het bijzonder de nadruk gaan leggen op het surrealisme, om wat het heeft afgewezen, men zal een beeld schilderen van een verward, radeloos, ontredderd tijdperk. Dat moeten we niet laten gebeuren. Het is niet waar. Zeker, de oorlog van 14-18 heeft geleid tot de oorlog van 40. En wel om talloze redenen, waarvan de meeste bekend zijn; de andere zullen door de historici aan het licht worden gebracht. Zeker, er zijn onlusten geweest, schokken en crises, ontreddering. Maar dat is niet het enige geweest. In Frankrijk tenminste kon je de ‘zoetheid van het leven’ ervaren - ik heb die ervaren. Geluk was mogelijk, [rust ook]. Tussen 25 en 33 ben ik vaak gelukkig geweest, ik heb een groot aantal gelukkige mensen om me heen gezien, en niet op een opgejaagde of ongezonde manier. Werkelijk gelukkig, op een rustige manier gelukkig. Sommige dingen waren misschien moeilijker dan vroeger, sommige momenten zwaarder. Maar dat deed er niet werkelijk toe. En bovendien,

[p. 4]

misschien hebben mensen als Drieu, Montherlant een tik aan de oorlog overgehouden maar mijn antwoord daarop is dat mijn eigen generatie, die op het punt stond de wacht over te nemen toen deze oorlog kwam, volmaakt evenwichtig was. Ik probeer te bedenken of er, onder degenen die ik heb gekend, labiele persoonlijkheden waren en zeker, ik vind er wel een paar, maar niet in groten getale, en hun karakterzwakte doet vermoeden dat ze sowieso onevenwichtig geweest zouden zijn. Maar zijn er voor de oorlog veel jonge mensen geweest die stabieler waren dan wij? Stabieler dan Nizan, dan Guille, dan Aron, dan Castor? We waren er niet op uit te vernietigen, noch ons momenten van overspannen, dwaze vervoering te bezorgen. Geduldig en bezonnen wilden we de wereld begrijpen, haar ontdekken en ons er een plaats in verwerven. We verlangden ons kennis en bezonnenheid eigen te maken. Misschien hadden we geen erg bescheiden voorstelling van de plaats die we in de wereld wilden innemen, misschien hadden we wat meer haast dan onze voorgangers om die plaats te veroveren. Maar we gingen niet echt tot het uiterste. Degenen onder ons die de wereld wilden veranderen en die, bij voorbeeld, communist werden, werden dat op redelijke gronden, na het voor en het tegen te hebben afgewogen.

En wat ik me het beste herinner, waarnaar ik altijd zal terug verlangen, is de unieke sfeer van intellectuele kracht en opgewektheid die om ons heen heerste. Er is wel gezegd dat we te intelligent waren. Waarom te? Nooit heb ik in iemand uit mijn, verre of naaste, omgeving het beeld herkend van het soort cynische jongens die opscheppen over hun slechtheid dat de literatuur van destijds - de inferieure - probeerde te verbreiden. Op seksueel gebied waren we tamelijk vrijgevochten maar we probeerden eerlijk na te denken over de kleine dingen die zich op het gebied van de liefde in ons leven voordeden.

We waren harder dan degenen die ouder waren dan wij, dan mensen als Fournier, als Rivière; gedeeltelijk was dat een pose en gedeeltelijk kwam het ook doordat er toch een oorlog was geweest en we het leven niet als een lolletje beschouwden. Maar ze moeten ons niet tegelijkertijd die voorgewende hardheid voor de voeten werpen waaruit een werkelijke zelfdiscipline en een gezond cynisme voortkwamen - en tegelijkertijd ongecontroleerde zwijmelarijen waaraan we ons nooit schuldig hebben gemaakt... Men zal me aan boord komen met voorbeelden ontleend aan de semi-bekentenissen juist uit dit cahier, mijn kinderachtige machtsstrijd met Nizan, mijn politieke ongeïnteresseerdheid, enz. Mijn reactie daarop zal zijn dat zelfbeheersing en ‘psychische gezondheid’, zoals men dat noemt, niets te maken hebben met zoetsappige bescheidenheid en burgerzin. Ik weet dat ik me zelf volledig in de hand heb, dat ik het spoor nooit bijster ben en dat ik tegen een stootje kan. Ik weet ook dat de ethische waarden belangrijk voor me zijn. Ik heb geprobeerd heel wat oude ideologieën op te ruimen maar met constructieve bedoelingen. Het heeft me misschien aan ‘wortels’ ontbroken, maar het heeft me nooit aan evenwichtigheid ontbroken. Waarom meen ik dat alles te moeten [opschrijven]? Omdat ik zie dat ons tijdperk bezig is een voorstelling van zich zelf op te bouwen met de bedoeling het gras voor de voeten van de historici weg te maaien. Men wil zich er op zijn minst op hebben kunnen beroepen een oordeel over zich zelf te hebben uitgesproken en de historici een kant en klaar werk doorgeven. En tegen dit te negatieve beeld verzet ik me. Ik ben bang dat het blijft leven. Ik zie met bezorgdheid dat men al van zins is de fantastische gisting van ideeën en kunstwerken uit de periode tussen 18 en 28 te beschouwen als voortwoekerende ontbinding, en de werkelijke vrijheid die de mensen toen ervoeren als anarchistische zedeloosheid. Al die simplistische zienswijzen zijn modieuze prietpraat. Van Drieu is het nog begrijpelijk, hij is nu eenmaal idioot, maar vele anderen willen ook een balans opmaken. Ik vind dat men daarmee moet wachten. Het tijdperk is dood, zeker, maar het is nog warm. Laat men zo tactvol zijn te wachten tot het lijk een beetje is afgekoeld. (Carnets, 214-217)

Aanvankelijk bereidt het Franse leger zich op het ergste voor, maar de oorlog begint opmerkelijk rustig. Sartre komt als gemobiliseerde in zijn geboortestreek de Elzas terecht, eerst in het dorpje Brumath, later in Morsbronn. Hij krijgt de functie van meteoroloog tweede klasse en vertrekt met de overtui-

[p. 5]

ging, die hij deelt met vele anderen, dat de oorlog van korte duur zal zijn. Dat pakt anders uit. ‘De oorlog heeft mijn leven radicaal in tweeën gedeeld’, verklaart hij later in Situations X, ‘hij begon toen ik vierendertig was en eindigde op mijn veertigste en dat was precies de periode van jeugd naar volwassenheid. Het was werkelijk een keerpunt in mijn leven: ervoor, erna.’

Sartre beschouwt deze ‘drôle de guerre’, deze ‘schemeroorlog’ als een gedwongen vakantie die hij gebruikt om hard te werken en tegelijk de balans van zijn leven op te maken. Hij heeft inmiddels drie boeken op zijn naam staan waaronder de roman La nausée (1938) en de verhalenbundel Le mur (1939). Bovendien wacht het vrijwel voltooide essay L'imaginaire op publikatie. Intussen schrijft hij voort aan L'âge de raison, dat het eerste deel van de cyclus Les chemins de la liberté zal worden.

Vanaf de eerste dag van zijn mobilisatie begint Sartre echter tevens een oorlogsdagboek bij te houden, waarin hij van dag tot dag aantekent wat er om hem heen gebeurt, maar ook wat hem zelf bezighoudt. Zo bevatten deze aantekeningen het begin van een moraalfilosofie en een eerste aanzet tot wat later in een definitieve versie zijn hoofdwerk L'être et le néant zal worden. Hij gaat hiermee door tot hij in juni 1940, zonder dat er ook maar een schot in zijn buurt is gelost, krijgsgevangen wordt gemaakt en naar een kamp nabij Trier wordt overgebracht. Het grootste deel van Sartres aantekeningen gingen in de titel Carnets de la drôle de guerre gepubliceerd in een uitgave van Gallimard en bevatten notities geschreven tussen november 1939 en maart 1940.

In de Carnets zijn duidelijk enkele hoofdlijnen te onderscheiden. Sartre schrijft over filosofie, kijkt terug op zijn studietijd en is bezig zijn eigen filosofische uitgangspunten nader te preciseren. Daarnaast spreekt hij uitvoerig over wat hij leest, geeft daar commentaar op (merkwaardig is bij voorbeeld zijn scherpe kritiek op Flaubert), en gaat hij dieper in op zijn reeds lang gekoesterde literaire ambities. De bijzondere en gespannen situatie zet hem echter ook aan het denken over zichzelf, zijn opvatting over het begrip vrijheid, zijn streven naar authenticiteit, zijn behoefte om zich als individu te willen onderscheiden. Ten slotte is er de beschrijving van het militaire leven, het contact met zijn kameraden, waarbij hij tevens zijn eigen plaats onderzoekt en aldus tot vaak bijzonder amusante observaties komt. In afwachting van de volledige vertaling willen wij hierna aan de hand van fragmenten alvast enkele karakteristieke elementen de revue laten passeren.

Sartre en Simone de Beauvoir.

Sartre beschrijft zijn ervaringen als het getuigenis van een gewoon soldaat, die niet al te goed weet wat er nu precies aan de hand is en zich plotseling in de absurditeit van een oorlogssituatie geplaatst ziet. Hij ondergaat het militaire leven als een nieuwe, nog onbekende ervaring - zoals er nog zoveel nieuwe zullen bijkomen - die hij, wat zijn werk betreft, zo goed mogelijk probeert uit te buiten. Het passieve wachten zet hem behalve tot schrijven ook tot lezen aan. Door intensieve bestudering van Kierkegaard, Hegel en vooral Heidegger gaat Sartre op vaak louterende wijze na wat het werk van deze filosofen voor hem betekent en welke invloed ze op zijn eigen denken uitoefenen. Verder leest Sartre bij voorkeur dagboeken, zoals die van Renard, Gide en Green. Daarbij denkt hij na over de functie van zijn eigen dagboek. Hoewel Sartre in zijn dagboeken niet dezelfde ernst legt als in zijn ‘echte’ werk, ervaart hij het schrijven ervan als een nogal hoogmoedige bezigheid, al dient men ze volgens hem met de nodige bescheidenheid te herlezen. Hij ziet ze vooral als een spontane transcriptie van het onmiddellijke leven. Het directe opschrijven staat niet toe dat er eerst wordt overdacht, geselecteerd. Hier ziet Sartre een duidelijk verschil met de dagboeken van Gide:

Sartre en Simone Signoret.

Het notitieboekje is een taak, een nederige dagelijkse taak en als je het herleest is dat eigenlijk met nederigheid. Natuurlijk zitten er nog andere kanten aan, dat moet wel. In de eerste plaats vanwege de figuur Gide, zijn beroep van schrijver, en bovendien vanwege de dialectische opvatting over wat een notitieboek is die duidelijk wordt gemaakt en in praktijk gebracht door de schrijver. Maar het geraamte blijft religieus. Vandaar de ingetogenheid van dat dagboek en het van tijd tot tijd gewijde karakter. Tegelijkertijd is het het dagboek van een klassiek schrijver. Dat wil zeggen dat hij een boek bijhoudt om te herlezen en om te mediteren naar aanleiding van dat herlezen. Dat verklaart trouwens ook het strenge karakter van veel van de aantekeningen. Het dagboek is in geen enkel opzicht de afspiegeling van een leven. Het is een soort religieus en klassiek offertorium, een ethisch kasboek, met een creditzijde en een debetzijde. En vrijwel iedere aantekening is, meer dan een waarheidsgetrouw boeken van een akte of een gevoel, zelf een akte, in de godsdienstige zin van het woord. Akte van gebed, akte van berouw, akte van overdenking. Met dit in gedachten heb ik nog eens naar mijn eigen aantekeningen gekeken en ik heb gezien hoe groot het verschil is met de dagboeken van Gide. Mijn cahier is in de eerste plaats het cahier van een ooggetuige. Hoe meer ik vorder, hoe meer ik het ga beschouwen als een getuigenis: de getuigenis van een bourgeois die gemobiliseerd is in het jaar 1939, over de oorlog die hij gedwongen is mee te maken. En ook ik schrijf in mijn boekje wat me zo invalt, maar dan vanuit het gevoel dat de historische waarde van mijn getuigenis me rechtvaardigt dat te doen. Begrijp me goed: ik behoor niet tot de groten der aarde en ik ga niet om met de groten der aarde, mijn dagboek zal dus niet de waarde hebben die het dagboek van Giraudoux of Chamson zou kunnen hebben. Daar staat tegenover dat ik niet

[p. 6]

in een bevoorrechte positie verkeer, bijvoorbeeld aan de Maginotlinie, of juist achter het front op het tweede bureau of bij de censoren. Ik zit bij de staf van de artillerie op twintig kilometer van het front, temidden van kleinburgers en ambtenaren. Maar juist daarom is mijn dagboek een getuigenis die geldt voor miljoenen mannen. Het is een getuigenis van een doorsnee iemand en daardoor juist algemeen geldig. Hier treedt dan een listigheid van de Duivel op, zoals Gide zou zeggen: ik krijg lef juist doordat mijn positie de positie van de doorsneeman is, ik ben niet bang meer de plank mis te slaan en ik spreek met lef over deze oorlog omdat mijn vergissingen historische waarde zullen hebben. Als ik de plank mis sla wanneer ik deze oorlog als een grote bedriegerij beschouw, enz., komt die vergissing niet alleen voort uit mijn eigen onnozelheid, ze is representatief voor een moment van die oorlog. Anderen die intelligenter of minder intelligent, beter of minder goed geïnformeerd zijn dan ik, zijn erdoor overvallen zoals ik, hebben gereageerd zoals ik, zonder het op te schrijven of in andere bewoordingen. Meer is er niet voor nodig om me ervan te overtuigen dat alles wat ik opschrijf interessant is, zelfs de ontboezeming omtrent mijn sombere buien, want dat zijn sombere buien, momenten van neerslachtigheid uit 1939 - zelfs dat ‘wat me invalt’ waarvoor Gide zich verontschuldigt als hij het opschrijft en dat hij zich dwingt op te schrijven. Zo zal ik dus opschrijven wat bij me opkomt zonder bescheidenheid. Men ziet de slinkse wegen die de trots bewandelt. Ik ben te lucide om te denken dat alles wat ik schrijf (praatjes, roddels, politieke orakelpraat, stemmingen) waardevol is, toch kom ik ertoe waarde toe te kennen aan al mijn aantekeningen zonder uitzondering, via een omweg naar de Geschiedenis. Ik gebruik de historische relativiteit om aan mijn aantekeningen een absoluut karakter te geven. Het voordeel van die truc - want er is toch een voordeel aan verbonden - is dat ik daardoor gevoel voor mijn historiciteit krijg, iets wat ik in wezen nooit had gehad. Dat het me dagelijks wordt bijgebracht, in mijn nederigste handelingen, in plaats van in September, alleen in een verheven omstandigheid, iets wat altijd vermeden dient te worden. Maar dit dagboek mist dus nederigheid en bovendien, zoals ik ergens heb genoteerd, mist het intimiteit. Het is een heidens en hoogmoedig dagboek. Vanuit een ander gezichtspunt en vanuit een heel andere mentaliteit is dit dagboek een zelfonderzoek. En ook op dat punt zou men er overeenkomsten in kunnen zien met de gideaanse bekentenissen. Maar dat is maar schijn. Per slot onderwerp ik me niet zuchtend en in nederigheid aan dat zelfonderzoek, maar koel en met de bedoeling er verder door te komen. Niets van wat ik opschrijf is een akte, in de zin waarin ik sprak over de akten van Gide. Het zijn registraties, en bij het opschrijven heb ik het - bedrieglijke - gevoel dat ik, wat ik schrijf, achter me laat. Ik schaam me er nooit voor, ik ben er nooit trots op. Er ligt bijna altijd een kloof tussen het moment waarop ik iets heb gevoeld en het moment waarop ik schrijf. Het is dus hoofdzakelijk een overschrijven in het net. Behalve misschien in enkele gevallen waarin wat ik heb opgeschreven spontaan door het gevoel is ingegeven. Ik probeer al schrijvend een solide en uitgekristalliseerde basis te creëren die als uitgangspunt kan dienen. Anders gezegd, er bestaan bij de primitieven ceremoniën om de levende te helpen bij het doodgaan, om de ziel te helpen zich los te maken van het lichaam. Mijn ‘confidentiële’ aantekeningen hebben hetzelfde doel: mijn huidige zijn helpen te verzinken in het verleden, het zo nodig een beetje onder te duwen. Daarin schuilt een stuk illusie, want je kan er niet mee volstaan een psychologische constante aan de kaak te stellen als je haar wilt veranderen. Maar dat geeft tenminste wegen aan waarlangs een mogelijke verandering zich zou kunnen voltrekken.

Al die opmerkingen brachten me er natuurlijk toe Gides ethnische ontwikkeling en de mijne naast elkaar te leggen. En dat heb ik gedaan. Ik zal vanmiddag en de komende dagen proberen hier op te schrijven welke pogingen tot het opstellen van een eigen ethiek ik sinds mijn achttiende jaar heb ondernomen en ik zal trachten bepaalde ethische constanten duidelijk te maken die ik heb ontdekt en die je mijn ethische ‘aandoeningen’ zou kunnen noemen. Want ik stel me voor dat iedereen vrij is voor zichzelf een soort ethische instelling te bepalen van waaruit hij de waarden begrijpt en zijn vorderingen beoordeelt. Het staat bij voorbeeld vast dat ik van het begin af aan een moraal zonder God heb gehad - zonder zonde maar niet zonder kwaad. Ik zal er nog op terugkomen. (Carnets, 90-92)

Sartre en de ‘gauchistes’

Terugblikkend op zijn jeugd, stelt Sartre vast dat hij eigenlijk al op zijn twaalfde zijn geloof kwijtraakte. Dat betekent dat de veelal door de religie aangereikte moraal als leidraad voor het leven op andere wijze moest worden ontwikkeld, namelijk vanuit zichzelf: een lekenmoraal. In wezen loopt Sartre hier al vooruit op wat later zijn meer concrete jeugdherinneringen zou bevatten, zoals die definitief werden neergelegd in Les mots (1964). Sartre onderscheidt een ontwikkeling in drie fasen die al vanaf het begin een sterke verbinding tussen leven en kunst tot uitdrukking brengen, maar waarin tevens aspecten als liefde, vriendschap, politiek engagement en de relatie met anderen en met zichzelf naar voren komen.

Reeds in de eerste fase, van 1921 tot 1929, die gekenmerkt wordt door een groot optimisme, ontbreekt het hem niet aan ambitie: hij wil een groot schrijver worden, en daarmee een belangrijk, zich van ieder ander onderscheidend, menselijke individu. Zoals ook uit La nausée zal blijken is zijn grootste angst deel uit te zullen maken van een collectiviteit. Het een hangt in zijn theorie met het ander samen: schrijf je een goed boek, dan onderscheid je je reeds in voldoende mate en komt het ‘grote leven’ vanzelf. Bij dit streven wordt hij vooral geleid door wat hij leest. In deze periode blijkt hij nog een merkwaardige voorkeur te hebben voor het pathetische, zoals dat bij voorbeeld de levens van Stendhal, Liszt of Wagner kenmerkt. Ondanks het besef dat de meeste levens op een mislukking uitlopen, blijft hij geloven in zijn eigen goede gesternte. Eerste voorwaarde om een groot man te worden is de eigen individuele vrijheid zeker te stellen, vooral met betrekking tot vrouwen. Het is inmiddels 1929, en Simone de Beauvoir - Castor - is in zijn leven gekomen. Toch blijft het ‘grote leven’ langer uit dan verwacht. Met 32 jaar voelt hij zich - en wie denkt hierbij niet aan Flaubert - al zo oud als de wereld. Had hij niet reeds op tweeëntwintigjarige leeftijd deze beroemde zin van Töpffer in zijn dagboek genoteerd: ‘Wie op zijn achtentwintigste niet beroemd is, zal voor altijd van beroemdheid moeten afzien’? In het vervolg gaat hij er vanuit dat je wel een groot schrijver kunt zijn, maar dat je daarnaast best een heel middelmatig leven kunt leiden. Zijn pessimisme bereikt een dieptepunt als zijn eerste roman - La nausée - aanvankelijk door Gallimard wordt geweigerd. Wel verschijnt in de N.R.F. van juni 1937 het verhaal ‘Le mur’, en wordt hij tot leraar in Parijs benoemd. Geleidelijk beginnen leven en kunst elkaar dan toch inniger te omstrengelen:

[p. 7]

Zaterdag 2 December (1939)

Gisteren heb ik de gevoelssfeer willen aangeven waarin het ethische vraagstuk voor mij vorm heeft gekregen. Ik zie in dat het, in zekere zin, bij voorbaat was opgelost. Door het simpele feit dat ik altijd heb gedacht aan het scheppen van een ‘oeuvre’, dat wil zeggen een reeks werken die met elkaar in verband zouden staan door gemeenschappelijke thema's en die alle mijn persoonlijkheid zouden weerspiegelen, heeft de toekomst altijd voor me open gelegen. Wat ik ook in verschillende perioden over mijn leven heb mogen denken - soms overgoot ik mijn toekomstig leven met romantische kleuren, soms zag ik het in een somber daglicht - toch was ik sinds mijn vroegste kinderjaren voorzien van een leven. (Carnets, 103)

Sartre ziet het leven voortaan als een onderneming, ‘een geheel dat eerder bestaat dan de onderdelen waaruit het is opgebouwd’ en dat niettemin moet worden verwezenlijkt vóór die onderdelen. Bij zijn preoccupaties met de moraal voegt zich nu geleidelijk het belangrijkste aspect: behalve een groot mens en een groot schrijver wil hij ook een goed mens zijn. Om zijn leven in deze zin te verwerkelijken, zoekt Sartre voortdurend naar de constructieve krachten in zichzelf, met als einddoel: het absolute, het volmaakte. Hij beschouwt dit als een morele plicht, waarmee hij zijn bestaan een grotere waardigheid, een diepere inhoud wil geven. Hij ziet de wereld, het leven voor zich als het beloofde land, dat ontdekt, veroverd moet worden. ‘Je kunt slechts worden wat je nog niet bent. Dus je kunt nooit worden wat je al bent’. Met deze ijzersterke stelregel probeert Sartre zijn leven, en alle facetten waarin zich dat aan iemand kan voordoen, zin en betekenis te geven:

Maar ergens diep in me zelf was ik er vast van overtuigd dat ik een leven zou krijgen dat in overeenstemming zou zijn met mijn werk en ik was op zoek naar vriendschap, liefde, alle vormen van passie, ik wilde alles meemaken. En om het leven waard te zijn dat ik verwachtte - maar waarvoor ik me nog niet echt had ingezet, ik beschouwde me als nog vrij - meende ik dat schrijven alleen niet genoeg was, ik moest bovendien een ethiek hebben. Die ethiek betekende voor mij een totale verandering van mijn bestaan en iets absoluuts. Maar uiteindelijk was ik eerder op zoek naar het absolute in de dingen dan in me zelf, ik was realist uit ethische overwegingen. (Carnets, 112) Dit realisme doet hem voortdurend rekening houden met teleurstellingen. De mens is volgens hem een wezen dat vlucht in de toekomst, altijd bezig voor zichzelf een min of meer definitieve plaats te zoeken, hoezeer het bestaan ook afhankelijk is van toevalligheden die zijn zekerheden bedreigen. Dit fundamentele streven is echter een gevolg van de vrijheid waartoe de mens veroordeeld is. Sartre beschouwt dit in wezen paradoxale gegeven als iets positiefs: het maakt het voor elk individu mogelijk een authentiek bestaan te kiezen. Hieraan gaat echter vooraf een aanvaarden van wat je overkomt:

Het eerste wat de menselijke existentie dus bewust moet en kan aanvaarden, door zich in zich zelf te keren is dat ze haar vrijheid bewust aanvaardt. Wat men zou kunnen formuleren als: Er is nooit een excuus, want we hebben gezien dat het bewustzijn dat als een speelbal heen en weer wordt geslingerd, een bewustzijn was dat zich verontschuldigde voor zijn feitelijke bestaan. Maar we moeten weten dat het feitelijke bestaan op dit punt geen enkele rol speelt. Zeker, het is aan het feitelijke bestaan toe te schrijven dat ik in deze oorlog ben geworpen. Maar hoe die oorlog voor mij zal uitpakken, het gezicht dat hij me zal laten zien, wat ik zelf in die oorlog en voor die oorlog zal zijn, daarin zal ik vrij zijn en ik ben er verantwoordelijk voor. Daar zit iets ondraaglijks in waarover we ons toch niet kunnen beklagen want het is ook ongrijpbaar: de verplichting op me te nemen wat me overkomt. Uit deze gedachte is waarschijnlijk het religieuze begrip van de door de Hemel gezonden beproeving ontstaan. Maar door ieder excuus af te wijzen en mijn vrijheid bewust te aanvaarden, integreer ik die vrijheid. Het gaat er uiteraard niet alleen om te erkennen dat er geen enkel excuus is, het gaat er ook om te willen dat dat zo is. Al mijn laagheden, al mijn stommiteiten, al mijn leugens, alles komt voor mijn eigen rekening, we kunnen niet zeggen, zoals de heiligen zeggen: ‘Het is te veel, Heer, het is te veel.’ Niets is ooit te veel. Want precies op het moment dat ik het opgeef, dat ik onder de plak kom te zitten van het lichaam, dat ik tijdens fysieke pijnen beken wat ik wilde achterhouden, komt mijn besluit te bekennen voort uit me zelf, uit het vrije bewustzijn van mijn pijn. (Carnets, 144)

We zien dat Sartre probeert de filosofische theorieën die hij aan het ontwikkelen is te relateren aan concrete situaties om deze vervolgens te betrekken op zichzelf, zijn eigen positie, zijn eigen houding.

Dat geldt ook voor zijn opvattingen over literatuur. De kritiek of de waardering die hij uitspreekt met betrekking tot klassieke auteurs of tijdgenoten, geeft vooral een beeld van de problemen waar Sartre zelf mee worstelt. Een voorbeeld moge dit duidelijk maken. In Barnabooth van Valery Larbaud vindt hij iets terug van zijn eigen streven dat hij zelfs niet bij Gide aantreft, en dat opnieuw in verband staat met zijn zoeken naar authenticiteit: het idee dat de dingen een betekenis hebben. Deze betekenis maakt zich los van het kunstwerk door de werkzaamheid van de schrijver, door wat deze bewust of onbewust aan de beschreven werkelijkheid toevoegt. Daarbij komt het aan op een juiste keuze van woorden en de juiste formulering. Als een semioticus avant la lettre gaat Sartre ervan uit dat een tekst een verzameling tekens is, dat de door middel van woorden opgeroepen beelden, begrepen als tekens, opgemerkt, ontraadseld en geduid moeten worden wil het beoogde effect optreden en een juiste interpretatie mogelijk worden. Hoewel Larbaud hier ten dele in slaagde, wil Sartre tot het uiterste gaan in zijn verlangen ‘de geheime glimlach van de dingen, de uitstraling van het waargenomene zelf’ weer te geven. De betekenis van de dingen krijgt echter nog een extra dimensie doordat zij deel uitmaken van een groter geheel dat samenhangt met de beschaving, de cultuur waarin zij functioneren. Dat wil zeggen: de woorden, de beelden, de objecten worden niet zomaar willekeurig gekozen, maar verraden behalve de intentie van de schrijver ook zijn ideologie. Dit gebeurt bij Sartre zo nadrukkelijk dat zowel in La nausée als in Le mur naast het verhaal een sterk accent blijft liggen op het betoog. Sartre krijgt daarom al snel het verwijt te horen dat het hem ontbreekt aan verbeelding, en dat hij eigenlijk geen romancier is maar veel meer een filosoof. Soms brengt het hem bijna tot razernij dat hij geen dichter is, maar muurvast zit aan het proza:

Sartre en Daniël Cohn-Bendit.

Ik zou in staat willen zijn van die fonkelende, absurde dingen te maken, gedichten, die lijken op een scheepje in een fles en die zijn als de eeuwigheid van een enkel ogenblik. Maar er zit een soort knoop binnenin me, een heimelijke schroom, een te lang eigengemaakt cynisme, en ook een ontbreken van genade; mijn gevoelens hebben hun taal niet gevonden, ik voel ze, steek een voorzichtige vinger uit en zodra ik ze aanraak, zet ik ze om in proza. De woordkeus verraadt me. Als ik begin, als ik een poëtische zin vind, is er een woord ingeslopen dat hem stuk maakt, een te puntig, te concies woord: de beweging van de zin is retorisch, hij rolt verder - en als ik hem tot staan wil brengen, dan is hij daar, sonoor, protserig, in een onaantastbare starheid. Ik weet niet wat de remedie zou zijn. Misschien regelmatige ritmen als steunpunt nemen. Of eigenlijk weet ik het maar al te goed: ik zou moeten zwijgen. Dit alles

[p. 8]

overdenk ik terwijl ik de gedichten lees - ik weet niet van wie, van Aragon misschien - die ik hier overschrijf omdat ze mooi zijn en omdat ik zulke gedichten zou willen maken: - bij nader inzien schrijf ik ze niet over, ze irriteren me op dit moment, ze zijn niet zuiver. Deze twee regels die, schijnt het, uit een liedje komen, bevallen me beter:

Y a des cailloux sur toutes les routes,
Sur toutes les routes y a du chagrin...

(Er liggen kiezels op alle wegen,
Op alle wegen ligt verdriet... (Carnets, 381))

Behalve over literatuur denkt Sartre veel na over zichzelf en zijn relatie tot anderen. Ook daar speelt het met de Heidegger-periode verbonden probleem van de authenticiteit een rol. Sartre wilde authentieker worden, dat wil zeggen zich bewust van zijn vrijheid en die vrijheid willend. ‘Als ik iets voel dan weet ik al dat ik het voel.’ Hij verwijt zichzelf dat hij precies kan raden wat anderen voelen, hij kan het verklaren en opschrijven, maar het zelf voelen, nee. Op die manier lijkt het alsof hij gevoelig is, terwijl hij in werkelijkheid een ‘buitenstaander’ blijft. ‘Ik ben op de drempel van het land van beloften blijven staan. Maar ik geef aan hoe anderen er kunnen komen. Ik wijs ze de weg.’ Toch neemt Sartre hier voor zichzelf geen genoegen mee; hij wil zelf ervaren, of het nu pijn of vreugde is, zelf het zijn-in-de-wereld ondergaan. Wat hem opvalt bij de mensen is dat ze er meesters in zijn zich voor hun angsten af te sluiten, met name ten aanzien van de angst voor de dood. Ze trachten deze te verhullen door alles uit de weg te gaan wat risico inhoudt, een neiging die vooral in verband met de oorlogssituatie weer eens aan het licht treedt. Mensen zijn volgens Sartre niet bang voor de dood, maar voor het sterven, het lijden dat ermee gepaard gaat. Pas als je erin slaagt de angst te overwinnen ben je werkelijk vrij, in de meest absolute zin.

Dezelfde authenticiteit die hij in zijn houding tegenover het leven, de wereld zoekt, probeert hij in zijn relatie met de dingen, met vrouwen en vrienden te bereiken. Sartre verzet zich hierbij tegen de neiging mensen, dingen te willen bezitten, erover te willen beschikken, ze in het uiterste geval te willen vernietigen. Dat komt doordat wij in de bestaande sociale context het bezit een heilig karakter toekennen. Dat heilige karakter wordt duidelijker als we teruggaan tot de periode waarin het de gewoonte was doden met hun eigen bezittingen te begraven, met als meest wrede vorm het meeverbranden van de als bezit beschouwde vrouw, de achterblijvende weduwe. Bezit geeft de mensen het idee verbonden te zijn met de wereld, een verbinding die hij het liefst tot in de dood zouden voortzetten. Hoewel Sartre het streven naar bezit, naar toeëigening van anderen respecteert omdat hij het als oen essentieel structureel gegeven van de mens beschouwt, probeert hij zelf een andere houding aan te nemen. Het volgende fragment is daar een amusant voorbeeld van:

Gisteren heb ik geprobeerd te laten zien dat gevoel voor toeëigening een essentiële structuur van de mens is. Dit overigens los van enige politieke theorie, want je kunt desondanks heel goed socialist of communist zijn. Maar als ik gelijk had, hoe valt dan te verklaren dat ik die deze regels schrijf geen enkel gevoel voor bezit heb. En bovenal, heb ik dat inderdaad niet?

Het gemakkelijkst valt vast te stellen dat ik geen gevoel heb voor eigendom bij anderen. Ik zou heel goed een van de plunderaars kunnen zijn die ik in de voorgaande cahiers noem, als in het plunderen zelf niet iets door en door laags zat dat met het gewijde karakter van de eigendom niets te maken heeft. Elders heb ik genoteerd dat ik zonder enig gewetensbezwaar een brief kon openmaken die niet voor mij was bestemd. Hoe vaak heb ik niet persoonlijke papieren doorgebladerd die men zorgvuldig had verstopt en die ik had ontdekt. En verder heb ik vroeger vaak gestolen. Zo nodig zou ik weer stelen. Drie jaar geleden, op het Gare du Nord, had ik geen geld meer om een detective te kopen en zonder gewetensbezwaar heb ik er een uit een krantenkiosk gestolen. Ik leen heel vaak geld van mensen en dat ik het teruggeef - ik geef het altijd terug en op tijd - is vanwege het bewustzijn van de ander, niet vanwege zijn eigendomsrecht, ik zou niet willen dat men denkt dat ik een onfatsoenlijke bietser ben. Maar het zou me niets kunnen schelen het te zijn. Als iemand van wie ik houd aan een voorwerp is gehecht, zal ik er voorzichtig mee zijn. Maar alleen omdat ik me heel sterk voorstel hoe droevig het mijn vriend te moede zou zijn als hij het voorwerp kapot aantrof. Ook in dat geval gaat het om het bewustzijn, niet om eigendom.

Zelf heb ik inderdaad nooit graag veel geld willen hebben. Net iets meer dan ik heb zou voldoende voor me zijn. Heel eenvoudig omdat ik het geld dat ik heb over de balk gooi. Ik weet het niet zo aan te pakken dat ik mijn bezit over de hele maand verdeel. Omstreeks de 20ste, ongeacht mijn behoeften en ongeacht het bedrag waarover ik beschikte, ben ik erdoorheen en leen ik. Dat ik daar voor de oorlog genoeg van begon te krijgen kwam eerder doordat ik steeds angstig al mijn vrienden langs moest gaan om geld voor mijn eten van de volgende dag bij elkaar te krijgen dan doordat ik er niet in slaagde ‘eigen geld’ te hebben. Als ik bankbiljetten, geldstukken in mijn zak heb, geeft dat me een soort vertrouwen, het geeft me het gevoel dat ik er ben, maar dat genoegen duurt eerlijk gezegd niet erg lang, het geld verdwijnt als sneeuw voor de zon en als er wat overblijft krijg ik er een afkeer van. Ik moet uitgeven. Niet om iets te kopen maar om die monetaire energie vrij te maken, in zekere zin om me van die energie te ontdoen en haar als een handgranaat ver weg te slingeren. Geld heeft een bepaald soort vergankelijkheid die ik leuk vind; ik vind het leuk het door mijn handen te zien gaan en het in het niets te zien verdwijnen. Maar het moet niet worden vervangen door een of ander stevig en comfortabel voorwerp dat door zijn permanentie nog zwaarder zou drukken dan geld. Het moet in ongrijpbaar vuurwerk wegstromen. In een avond uit bijvoorbeeld. Naar een of andere dancing gaan, daar de bloemetjes buiten zetten, in taxi's rondrijden, enz., enz., kortom van het geld moet alleen een herinnering overblijven - soms minder dan een herinnering. Meestal heb ik op de avond van de dag dat ik mijn salaris ontvang er al een derde van uitgegeven. Ik houd het trouwens nooit bij, wat ik uitgeef, tenminste de eerste dagen niet. Geld moet alleen maar het verlengstuk van mijn handelingen zijn, ik moet geld uitgeven zoals ik ademhaal, het moet uitsluitend een beeld geven van de doeltreffendheid van mijn handelingen. Na verloop van een paar dagen ben ik verbijsterd omdat ik niets meer overheb en ik opnieuw moeizaam moet gaan rekenen. (Carnets, 296-297)

Sartre en Klaus Croissant.

Sartre ziet in de verschillende manieren van bezitten de oorsprong van de weelde, want weelde schuilt niet in het aantal of de hoedanigheid van de voorwerpen die men bezit, maar in een zo diep, geheim en intiem mogelijke verhouding tussen de bezitter en het voorwerp dat bezeten wordt: het ding moet niet alleen uiterst zeldzaam zijn, het moet bij degeen die het bezit

[p. 9]

tot leven gekomen zijn en heel speciaal voor hem zijn gaan bestaan. De enige persoonlijke bezittingen van Sartre zijn daartegenover slechts een pijp en een vulpen, die hij ook nog geregeld verliest. ‘Ik raak er niet aan gehecht, ze leven bij mij in ballingschap, in een sfeer die nauwelijks intiemer is dan het kille licht dat ze bescheen toen ze in de etalage van de winkel keurig naast hun broertjes lagen.’ (blz. 300) Diezelfde nonchalance vertoont hij ten aanzien van zijn kleding. Al heeft hij dan zelf geen behoefte aan persoonlijke bezittingen, hij vindt het wel leuk ze anderen te bezorgen, bijvoorbeeld door een vriendin iets cadeau te doen. Hij verklaart zijn afwezigheid van bezitsgevoel door te wijzen op zijn opvoeding. Het geld dat regelmatig bij het gezin binnenkwam, dat hij later als leraar verdiende, gaf hem nooit het gevoel dat het een betaling voor arbeid was.

Maar om de werkelijke verklaring te vinden moet ik ondanks alles tot dat zijn-in-de-wereld komen dat bij mij zoals bij ieder mens zijn historische situatie opheft naar de eenzaamheid. Allereerst wil ik geen bezit hebben, uit metafysische trots. Ik ben mezelf genoeg, in de nietigende eenzaamheid van het voor-zich. Ik zou geen enkele troost vinden in die gesubstantieerde substituten van mezelf. Alleen in vrijheid voel ik me op mijn gemak, ik ben waarlijk een van trots dronken en door en door doorzichtig niets. Dat lost echter het metafysisch probleem niet op, want, trots of niet, ik ben een gemis en ik mis juist wereld. Het is dan ook de wereld die ik wil bezitten. Maar zonder symbolisch substituut. Dat is eveneens een kwestie van trots: ik zou er geen genoegen mee nemen de wereld gepersonifieerd in dit of dat voorwerp te bezitten. Ik, individu, sta tegenover de totaliteit van de wereld en die totaliteit wil ik bezitten. Maar dat bezitten is van een bijzondere soort: ik wil de wereld bezitten in de vorm van kennis. Het is mijn ambitie de wereld in mijn eentje te kennen, niet in haar details (wetenschap) maar als totaliteit (metafysica). En kennis heeft voor mij een magische betekenis van toeëigening. Kennen is zich toeëigenen, precies zoals, voor de primitieve mens, de geheime naam van iemand kennen betekent zich die persoon toeëigenen en hem tot slaaf maken. Dat bezitten bestaat wezenlijk in het vangen van de betekenis van de wereld door middel van zinnen. Maar daarvoor is de metafysica niet voldoende; ook de kunst is nodig, want de zin die vangt bevredigt me alleen indien ze zelf object is, dat wil zeggen indien de betekenis van de wereld er niet in haar conceptuele naaktheid doorschijnt maar via een materie. De betekenis moet worden gevangen met behulp van iets dat vangt en dat is de esthetische zin, object door mij gecreëerd en alleen voor zichzelf bestaand. Bovendien wordt mijn verlangen de dingen te bezitten gemaskeerd en afgeremd door een ingewikkelder verlangen dat de moeite waard zou zijn afzonderlijk te worden beschreven, namelijk mijn verlangen een ander te bezitten. En het bezit is in dit geval van een heel andere aard, maar het staat vast, lijkt me, dat men niet tegelijk de beide verlangens kan koesteren, het verlangen de dingen te bezitten en het verlangen de mensen te bezitten. In mijn ogen is de wereld meer één en meer eenvormig dan in de ogen van velen. Ze kent niet de lauwe overschaduwde holten, de beschutte wijkplaatsen die de voorwerpen zijn die men bezit. En in bepaald opzicht ben ik meer aan mijn lot overgelaten tegenover de wereld en meer alleen. En in een ander opzicht, van grotere trots vervuld, veroverend. Metafysica is dus toeëigeningsverlangen. (Carnets, 306)

Waar Sartre wel behoefte aan heeft is ‘bemind te worden’, een verlangen dat reeds uit zijn jeugd stamt. Aanvankelijk is hij er echter allerminst zeker van dat hij bij vrouwen in de smaak zal vallen. Rond zijn twintigste komt hij tot het tragische besef dat hij lelijk is. Dat probleem kun je volgens hem alleen omzeilen door ervoor te zorgen dat je je steeds in het gezelschap van mooie vrouwen bevindt. Maar Sartre weet zijn fantasieën en verlangens nog een andere richting te geven. Kun je niet door je uiterlijk behagen, dan doe je het met woorden. Hij zoekt het daarom opnieuw in de overeenstemming tussen kunst en liefde. ‘Schrijven was de betekenis van de dingen vatten en zo goed mogelijk weergeven. En verleiden was hetzelfde, heel gewoon.’ (blz. 326) Na de nodige perioden van zwaarmoedigheid vindt hij in Parijs dan toch de vrienden en vriendinnen die hij zocht, mensen die hij deelgenoot kon maken van zijn genegenheid, zijn persoonlijke waarden, gedachten, voorkeuren. Toch blijft hij ook in zijn vriendschapsrelaties een typische individualist met een sterke vrijheidsdrang. Het gepraat van anderen, grote gezelschappen, benauwen hem; hij luistert nauwelijks, beweegt zich op zijn stoel heen en weer tot het verhaal eindelijk is afgelopen. Sartre moet het hebben van zijn eigen inbreng. Hij wil zelf praten, schitteren, geestelijke autoriteit over het gezelschap uitoefenen. Dat lukt hem ten slotte het best bij vrouwen:

Fotomontage van Ruth Francken.

Kortom, heb ik eigenlijk ooit van een man van mijn eigen leeftijd gehouden - behalve dan van Nizan vroeger? Ik geloof het niet. Er ook naar verlangd dat een man van mij hield. In vriendschap behoudt het bewustzijn van verschillende mensen een stevigheid, een vrijheid die ik bijzonder sober vond, ik had er geen behoefte aan me aan het bewustzijn van die verschillende mensen over te geven (niet dat ik de luciditeit van hun oordeel vreesde, maar het waren eerder mooie uit marmer gehouwen vrouwen die mijn begeerte niet wekten. Ik werd uitsluitend aangetrokken door de troebele bezwijming en de vrijwillige slavernij van het verliefde bewustzijn. Kortom, de ene helft van de mensheid bestaat voor mij nauwelijks. De andere helft - ja, ik moet het wel zeggen, de andere helft is mijn enige, mijn voortdurende zorg. Alleen in het gezelschap van vrouwen voel ik me prettig, alleen voor vrouwen voel ik achting, tederheid, vriendschap. Ik zou geen stap verzetten om Faulkner te ontmoeten, maar ik zou bereid zijn een lange reis te ondernemen om met Rosamond Lehmann kennis te maken. Om met Bost te spreken: ‘Op mijn knieën zou ik ernaartoe kruipen!’ Ik schaam me dat ik dat allemaal opschrijf want het heeft in de verte iets weg van het liedje dat Tino Rossi zingt, J'aime les femmes à la folie, maar het feit ligt er. In het begin had je kunnen denken dat deze hartstocht die niet - of nauwelijks - selectief te werk gaat, bij een heel jonge man voortkwam uit een puberaal romantisch gevoel. Maar ik word binnenkort vijfendertig, al jaren ben ik omringd door tal van vrouwen en ik wil steeds weer andere leren kennen, of kortgeleden wilde ik dat nog, nu is dat afgelopen. Terwijl ik me in het gezelschap van mannen stierlijk verveel, gebeurt het uiterst zelden dat ik me in gezelschap van vrouwen niet vermaak. Liever spreek ik met een vrouw over de onbenulligste dingen dan met Aron over filosofie. Die onbenullige dingen bestaan voor mij en onverschillig welke vrouw, zelfs de domste, praat erover zoals ik er zelf graag over praat; ik kan met vrouwen opschieten. Ik houd van de manier waarop ze praten, de dingen zeggen en zien, ik houd van de manier waarop ze denken, ik houd van de onderwerpen waarover ze denken. Heel lang heb ik gemeend dat ik de achting die ik hun toedroeg het best onder woorden kon brengen door te verklaren dat ze de gelijken van de mannen waren en door gelijke rechten voor hen op te eisen. Tegelijker-

[p. 10]

tijd weigerde ik aan te nemen dat er enig radicaal verschil tussen de geslachten bestond en ik schreef de ondergeschikte verschillen toe aan de opvoeding en aan de samenleving. Maar daarmee bewees ik hun zaak een slechte dienst. Dat ze dezelfde rechten moeten hebben als wij lijdt geen enkele twijfel. Maar het is me een fraai compliment als je tegen hen zegt dat zede ‘gelijken’ van de man zijn en hun verzekert dat ze er zonder hun nederige maatschappelijke positie beslist in zouden slagen even goed te denken als wij. De dwaasheid, die Auguste Comte met zoveel verve heeft begaan, was dat de vrouwen edelmoedig gevoeligheid werd toegewezen. Alsof dat iets betekende. Alsof er een menselijke eigenschap kon bestaan die gevoeligheid heette en waarmee sommige vertegenwoordigers van de soort in ruimere mate begiftigd zouden zijn dan de andere. Alsof iedere menselijke-existentie niet in totaliteit bij alles wat ze doet bestond. De hele kwestie moet opnieuw worden bekeken. Maar men zal het probleem zeker niet oplossen door in goed rationalistische Kantiaanse trant te beweren dat de geslachten gelijk zijn; dat begrip gelijheid betekent niets en ik sloeg de plank volledig mis. (Carnets, 340-342)

In tegenstelling tot de voorspellingen die hem in zijn jeugd gedaan werden, ontwikkelt Sartre zich tot een man die zich bij vrouwen zeer geliefd weet te maken, waardoor het hem uiteindelijk lukt de onprettige gevoelens omtrent zijn lelijkheid te overwinnen.

29 Februari

Ik weet niet of ik, enige tijd, niet het gezelschap van vrouwen heb gezocht om me van de last van mijn lelijkheid te ontdoen. Wanneer ik naar ze keek, met ze praatte, mijn best deed op hun gezicht een opgewekte en gelukkige uitdrukking tevoorschijn te brengen, verloor ik me in hen en vergat mezelf. Zoiets moet er wel in zitten want in dezelfde tijd (tussen mijn 20ste en 25ste ongeveer) voelde ik, zodra ik samen was met een lelijke of onelegante vrouw, heel scherp en met cynisme wat voor paar we vormden. Ik redde haar niet, integendeel, en het geheel was even lelijk als de delen. Ik haatte ons dan genadeloos. Ik had daarentegen het gevoel - geheel ten onrechte - dat een omgeving van mooie vrouwen mij wel redde, dat in de combinatie die we dan vormden schoonheid het overheersende element was. Als ik onder woorden wil brengen wat ik toen ervoer, moet ik, geloof ik, zeggen dat ik beslist geen ander gezicht had willen hebben, maar ik zou gewenst hebben dat schoonheid zich, als een effectieve genade, juist over dat gezicht legde.

Een belangrijke plaats in de Carnets wordt ingenomen door de beschrijving van het dagelijks leven in het leger. De oorlog laat op zich wachten, er heerst een nerveuze spanning en iedereen denkt dat het zo'n vaart niet zal lopen. Sartre probeert na te gaan hoe na het aanvankelijk optimisme en de hoop op het uitblijven van een conflict de zaak ten slotte toch uit de hand is gelopen. In 38 had de bourgeoisie dank zij de akkoorden van München een oorlog weten te voorkomen, omdat zij meende hiermee het communisme in de kaart te spelen. In 39, na het Duits-Russische non-agressiepact, juichte zij deze toe omdat men hiermee een argument in handen kreeg zowel tegen de nazistische als tegen de communistische ideologie te kunnen optreden. Sartre concludeert: in 38 had de oorlog een (links) revolutionair karakter kunnen hebben, in 1940 is het meer een (rechtse) contra-revolutie. Daarnaast wijt hij de oorlog aan de onevenwichtige economische verhoudingen binnen Europa. Geleidelijk komt hij tot het inzicht dat ook dit conflict, evenals in 1914, op een uitputtingsslag zal uitdraaien. Sartre probeert voorlopig met deze gedachte te leven door zich erboven te plaatsen, de werkelijkheid zoveel mogelijk aan zich te onderwerpen. Dat betekent dat hij vertrouwd moet zien te raken met de omgeving, met de hele legerorganisatie. Hij wil zich vooral niet door de situatie laten meeslepen, maar gewoon zijn eigen gang blijven gaan. Een van zijn kameraden noemt hem zelfs een ‘profiteur van de oorlog’. Sartre doet echter niets anders dan wat hij altijd en overal doet: schrijven.

In het contact met zijn lotgenoten blijkt echter iedereen zo zijn eigenaardigheden te hebben. Dit overbrugt de intellectuele afstand. Juist als Sartre zich op zijn omgeving concentreert krijgen zijn notities een ongekende levendigheid, ook omdat de schrijver op die momenten het al te serieuze een beetje loslaat. Zo weet hij een aantal levendige en vaak humoristische portretten neer te zetten en krijgt hij via de ander tegelijkertijd een scherper beeld van zichzelf.

Het saaie, kleurloze leven wordt slechts onderbroken door overplaatsingen en perioden van verlof. Deze verstoren echter meteen weer het voorzichtig opgebouwde evenwicht. Van dit heen en weer geslingerd worden tussen het militaire en het burgerleven getuigt het bijzonder sfeervolle en melancholieke verslag van een eerste terugkeer naar Parijs sinds zijn verblijf in de Elzas:

16 Februari (1940)

Terug van verlof. Ik heb dit cahier tijdens mijn verlof in Parijs niet aangeraakt en dat is juist geweest. In wezen hoorde alles wat ik daar heb beleefd er niet in thuis. Dit is een oorlogsdagboek en alleen als zodanig heeft het zin. En bovendien wilde ik me overgeven aan het leven zonder te denken. Of liever zonder mijn gedachten meteen af te grenzen en vast te leggen, zonder te weten wat ik dacht. Toch zal ik hier noteren wat van belang kan zijn gezien vanuit ‘het zijn-in-de-oorlog’, want het verlof is, hoe dan ook, een episode uit de oorlog. Ik wil meteen zeggen dat ik het heerlijk heb gehad. Alles was perfect. Verloren tijd is er niet geweest. Beter kan het niet, denk ik. Ik heb Casto en T. gezien, ben geen moment alleen geweest maar in Brumath en in Morsbronn had ik genoeg van de eenzaamheid geproefd om de gelukkigheid van het met zijn tweeën zijn te verdienen. De mensen hebben me niet teleurgesteld, in tegendeel. Er heeft zich zelfs een gelukkige verrassing voorgedaan - die tot mijn privéleven behoort. Maar na met nadruk te hebben vastgesteld dat dit verlof perfect is geweest, moet ik toch zeggen dat het in geen enkel opzicht leek op wat ik me had voorgesteld, met name Vrijdag 2. Het was niet kostbaar. En dat had in de eerste plaats te maken met de aard van de tijd die daar net als hier tijd was van dertien in een dozijn. Het is niet anders. Er is maar een tijd, de tijd van het Bestaan.

Het feit dat ik meteen bij mijn aankomst al die tien dagen onderging als een periode waaraan onherroepelijk een einde zou komen, als zijn tien-dagen, bracht daar absoluut geen verandering in. Het komt doordat Parijs me, vooral in het begin, alledaags voorkwam. Van de oorlog merkte ik nauwelijks iets. In de straten, misschien, 's avonds. Maar in de zorgvuldig gekozen plaatsen waar we met Castor naar toe gingen, had de oorlog bijna niets ontregeld. Al mijn gewoonten kwamen, of ik dat wilde of niet, terug en ik voelde me gesettled. De vijf maanden in de Elzas die ik net achter de rug had, leken me een droom. Omstreeks het midden van mijn verlof begon het me op te vallen hoeveel invaliden en oude mannen er waren en opeens onderging ik Parijs als een bloedeloze stad die door

[p. 11]

een aderlating van al haar mannen was ontdaan. De treurigheid van de avonden, vooral, miste haar uitwerking op me niet. Montmartre was uitgestorven en desolaat. In de bedriegelijke duisternis kreeg de place St-Charles voor mij opeens de lugubere grandeur die een kruising van autowegen in de banlieue heeft. Als ik de rue Pigalle afliep zag ik zo hier en daar door de gordijnen, als halfdoorschijnende spleten, de zieltogende lichtgoed van de dancings. Ik wist dat de jazzcafés niets meer voorstelden en door een opmerking van T. begreep ik nog beter dat ze op sterven na dood waren: ‘Laten we maar niet naar Le Chantilly gaan, daar is het zo koud.’ Er hing trouwens iets in de lucht dat nog subtieler was en dat Castor me haarscherp duidelijk maakte: het was een stad van mensen zonder toekomst. ‘Een soort gezinsleven,’ zei ze. Wat de mensen, in Vredestijd, inderdaad op plezierige wijze van elkaar scheidde, is dat elke man en elke vrouw een deur leken die openstond naar buiten, naar een onbekende toekomst. Elk leefde in afwachting van iets wat ik niet kende en wat gedeeltelijk van hem afhing en die onbekende toekomst sneed hem van me af, niet het balkon van de bus of het stuk trottoir, dat ons juist bij elkaar bracht in het heden. Dat is allemaal weg: de meeste mensen die ik heb gezien, in de cafés, op straat, in de dancings, zien er heel gewoon uit, praten niet over de oorlog en hebben zelfs plezier, zo nu en dan. Toch weet ik dat hun lot is stilgezet zoals het lot van de doden; ze wachten nergens meer op behalve op het einde van de oorlog, dat niet van hen afhankelijk is. Intussen houden ze zich bezig zo goed en zo kwaad als het gaat; ze laten de oorlog over zich heen gaan en houden zich gedekt. Ja, Parijs deed me denken aan een familiegraf en dat droeg er ook niet weinig toe bij mijn verlof het ‘kostbare’ te ontnemen. De stad waarnaar ik zo had terugverlangd, was of volkomen alledaags, ik beschikte zelfs niet meer over de nodige distantie om te voelen dat ik weer terug was - of ik zag haar opeens aan mijn voeten liggen maar het was een armoedige, dode stad - van een naargeestige armoede. En die armoede was zodanig dat de twee enige duidelijke indrukken die ik aan Parijs ontleende volkomen tegengesteld waren aan de indrukken die ik verwachtte: ik stelde me voor dat ik me verloren zou voelen in een enorme, onbekende en stampvolle stad zoals me dat is gebeurd in Berlijn, in Londen, in Napels. Het tegenovergestelde gebeurde: een van de laatste avonden was Castor even een café aan de Champs-Elysées ingegaan, Le Rond-Point, en ik wachtte buiten op haar, onder de bekoring van de nieuwe, gedempte discretie waardoor de cafés 's avonds iets verbodens krijgen en op bordelen gaan lijken, onder de bekoring van een hemel die er eindeloos over deed om donker te worden en van een paar edelstenen aan de lantaarns die schitterden zonder licht te verspreiden, onder de bekoring van een duisternis die blauw was en vol gefluister en die aan de zomer deed denken. En plotseling maakte zich een soort vreugde van me meester bij de gedachte dat ik, levend, me in die schitterende, dode stad bevond, dat ik levend was juist omdat ik de stad niet toebehoorde, omdat mijn lotsbestemming zich elders afspeelde en dat ik, voor zover ik de oorlog voerde, toch mijn lot in eigen hand had. Op dat moment voelde ik me als een reiziger die zich zelf even aan een stad uitleent en op wie elders iets wacht. En het was zeker wrang, omdat ik spoedig zou weggaan van degenen van wie ik het meest hield en voor wie, juist die dag, mijn liefde schrijnender was dan ooit. Maar het was een werkelijke opluchting veroorzaakt door trots dat ik, middenin die bitterheid, er niet in gevangen zat. Ik kan die sensatie alleen maar vergelijken met wat Castor en ik voelden toen we oog in oog stonden met schitterende, door doden bevolkte steden in Griekenland of Marokko. In Sparta bij voorbeeld, bij het zien van de Griekse jeugd die een aperitief dronk in het populairste café van de stad, in Fez in de soeks. We waren, bijna, zo gefascineerd dat we ons erin onderdompelden en toch opgelucht, zorgeloos omdat we van elders kwamen.

Sartre in Wenen, 1952.

Een andere keer, met T., in Le Jockey, had ik een soortgelijke sensatie maar minder zuiver. Mijn liefde voor T. was heel sterk en zij scheen van mij te houden. En er waren nog andere, heel jonge paren (de jongens kwamen waarschijnlijk niet voor mobilisatie in aanmerking) die ook erg verliefd leken. En ik voelde dat ik, of ik wilde of niet, aan die liefde ontsnapte omdat ik weg zou gaan. Zij waren alleen maar verliefd. En mijn liefde was sterker dan de hunne, misschien, maar ik was alleen, ik kon me maar oppervlakkig aan die liefde geven omdat ik weer weg moest. Afgezien van die twee korte ogenblikken heb ik geleefd zoals vroeger, gelukkig, zonder twijfel, tevreden, iedere seconde was interessant maar de uniciteit waarop ik hoopte deed zich niet voor, ik ben bepaald niet in de wieg gelegd voor unieke emoties.

Wat ik ook heb geleerd en wat ik hier noteer zonder het verder uit te werken: in de oorlog is het veel gemakkelijker netjes authentiek te leven dan in vredestijd. (Carnets, 240-242)

In de Carnets durft Sartre voor het eerst openlijk over zichzelf te schrijven. Daarvoor was hij slechts geïnteresseerd in ideeën, in de wereld, in het doen en laten van andere mensen. Bovendien vond hij zijn eigen bestaan te alledaags om daar uitgebreid, van dag tot dag, aandacht aan te besteden. Intieme dagboeken beschrijven volgens hem slechts het verleden, terwijl de mens in het heden leeft en zich uitsluitend op de toekomst dient te richten. Pas door de oorlog, het lezen van L'âge d'homme van Michel Leiris en zijn kennismaking met nieuwe disciplines als fenomenologie, psychoanalyse en sociologie verandert zijn onverschilligheid in belangstelling voor het unieke dat hij zelf vertegenwoordigt. Eenmaal aan een dagboek begonnen, wil hij er ook meteen een zo volledig mogelijk portret van maken. Sartre voelt dat hij niet alleen getuige is van een historisch belangrijke periode, maar dat hij ook persoonlijk grote veranderingen doormaakt. Hij vergelijkt zichzelf in dit verband met een slang die zijn oude huid aflegt en daaruit als nieuw en herboren te voorschijn treedt. Het onmiddellijke verslag in de vorm van een dagboek is voor hem op dat moment de enige en meest adequate manier om te voorkomen dat deze indrukken voorgoed verloren zouden gaan. Sartre heeft dit goed voorvoeld. Toch beschikte de tijd op tragische wijze anders. Na het zo rustige begin van de oorlog volgde een reeks uiterst woelige jaren als gevolg waarvan slechts een klein deel van zijn uitvoerige dagboeken behouden bleef.

(Alle vertaalde fragmenten zijn van de hand van Marianne Kuik en Frans de Haan. De volledige vertaling verschijnt onder de titel Schemeroorlog in 1985 bij De Arbeiderspers.)