Bzzlletin. Jaargang 11

[p. 13]

Roeland Fossen
Vier gedichten

Verschijning

dagverlichting zet je op het scherp
van ruiten als een half verblijf
trekkend verdergaand, stilaan bekend
met winkelwetten, de etalage
toont wat offers vraagt

de weerschijn legt beletten in de weg
vluchtig en onscherp drijft het een wig
bederft wat zich zo zeker wist

wat deed ik fout dat ik je verliet
mijn trage hand, was het te vaag
aantoonbaar wat het stal, of deugde
wat de spiegeling toonde niet

Vers, verf

het verst verwijderd
maakt ogen diep en rood
een kwast gedoopt
terwijl de blik dichtbij
op linnen rust
de huid gespannen
het doek het doek

gevecht om begin
oogtevrees onschuldig wit
een feilloos kind
doemt op
de hand was al bereid
maar trekt zich terug
als zee als spijt
om de beweging

hand geen kwast
oog geen blik
waardig
onhaalbaar bij gebrek
aan kaart op schaal

hoe ver de hand
van dopen naar verhaal
oogverblindend
dieprood doek

Sneeuwlandschap

granieten paard, aanzwellend wit
zover men kijken kan lekt de lucht
en grijzer verderop
verflauwt het licht

stempelt, bedrukt

raakt denken onderkoeld

als altijd het paard rechtop
sneeuw smelt van zijn rug
weinig blijft zichtbaar van verbouwd gewas
gras om op te liggen

alleen snauwend riet

aan de slootkant snerpt dwars
door het bedekkende heen
standbeeld voor verdriet

niets ontziend vindt wissen plaats
glijden rug en riet in oorzakelijk verband
dat voor ontbranden staat

Vlissingen na jaren

Hier hangt een stilte rond het blad
Afgebladderd, wit en mat je lijf
Rond witgelakt metaal
Als ik erop tik een naakt geluid
Niet helemaal egaal, komt ongewild
Verrijzen uit een leeggedronken glas

Er blijft een leeg terras en regen
Op het tafelblad. Ik en al diegenen
Die hier waren verkiezen schuim en as
Te delen met de beslotenheid van dit lokaal
Jij blijft waar je was, aan de rand
Van de stad, standvast

Onrust zit nu achter glas
Ziet de bui perfekte zinnen rijgen
De boulevard voert omgevormde tekens
Naar de Westerschelde af. Jouw plaats
Wordt ingenomen door een stilte
Die niets heeft te verzwijgen

Druppels spellend, het hoofd gehangen
In besef, komen onverhuld de ongesproken
Woorden, gebrek aan lef. Leven op aarde
Zat ik te versterven tot mijn tastend oog
De vloedlijn ving, het oneindige gewelf
Omdat jij niet hier was werd plots
De stilte tastbaar en tot as