Bzzlletin. Jaargang 8

[p. 57]

Vier gedichten
Elly de Waard

Sommige takken ritselen als nikkel, of aluminiumpapier
gewikkeld om wat bewaard moet blijven. - Een enkele piept
als een op donker opendraaiende scharnier.
Zo lang is het niet geleden dat mijn passen hier niet
dezelfde zijn gebleven, maar wat zij zeggen blijft
verzwegen in hun stof.

Het bleke licht valt op
een schedel die een slijpsteen wordt
van de herinnering, begraven al in het mos.
Ik zoek dezelfde weg als die wij samen gingen nu alleen en rond,

losgeraakt van het bos,
de zoom van het veld.

De kap van de boerderij rijst in de bocht,
kantige steen, die afgezet is aan de wei.
Vlokken sneeuwden voor het riet en in de schemering
die heden droog blijft wordt het zicht
opnieuw beneveld
door een neerslag van betekenis.

[p. 58]

Luttelgeest voorbij

Pas aan een binnenzee in rust
laat zich de vloeibaarheid van water meten,
liquide vlak
dat zijn gemak in rimpels sust.

Er hangen lappen om het huis,
ik hoor het haren van de zeis,
ik tracht de lijn te zien in wat ontschiet,
mijn vuurkracht is geblust.

Dat ik, die voor een pond vergaf,
mijn gram zou moeten halen
is een gedachte
die op onverstand berust.

Jagen is ongeschikt
voor het stillen van een onrust,
zoals men hartstocht niet
bekoelt met lust.

Achter je aan te zijn gereisd,
landinwaarts en terug -
ben ik soms tevreden met wat ik bereikte,
je lichtte je sluier op en werd door mij gekust.

Wel kwam ik een doorsnee van twee uitersten te weten,
in het oosten vist men tussen waterlelies
terwijl men hier in het westen vuren stookt
tot aan de kust.

^*

* Luttelgeest is een dorpje in de Noordoostpolder dat men, van Noord Holland uit via de Zuiderzeeroute naar Groningen reizend, op een afstand passeert.

[p. 59]

 

Veertje, houvast in de wind,

 

verscholen in

 

mijn koude hand, gericht op schrijven -

 

 

 

Smal instrument, niet min-

 

der bruikbaar dan het zilver dat gesmeed is

 

om ons bij te blijven -

 

 

 

Gewend aan veren

 

die ik eerder vond, slagpennen om

 

te breken -

 

 

 

wierp ik je weg,

 

maar ik keerde

 

om wat breekbaar is en klein niet te vergeten.

[p. 60]

Aan...

Zoals een vader, die zich in zijn
kinderen verdiept -
zo is de wind, als hij het blad beschouwt
dat hij nog hangen liet.

De wijze waarop kou, koortsachtig,
wolken aan je lippen graast, nu je ligt uitgeteld,
is die van wollen schapen op een pasgeschoren veld -
zo raadselachtig.

Teveel doen heft tekort gedaan nooit op -
voor sommig verdriet is de dood het intiemste.
Winter, gelukkige gevangenis,
waarin wij zijn geveld door rust, niet meer door ziekte.

voorpublicatie uit Luwte, dit najaar te verschijnen bij De
Harmonie, Amsterdam.

^*

* De hier gepubliceerde gedichten van Elly de Waard worden opgenomen in de bundel Luwte, die dit najaar verschijnt bij De Harmonie.