Bzzlletin. Jaargang 7

[p. 50]

Inleiding op T.T.
Bert Schierbeek

op het station
Wasserbillig tussen
Luxemburg en Trier stapte
ze uit
en riep in 't frans
‘le paroxisme des betteraves’
hetgeen ons
onberoerd liet
maar niettemin
wankelmoedig
in 't beton van haar
bestaan
doorboord
inderdaad
(zoals later bleek)
door een drilboor
van pijn
in haar dij
zoals zij ook zei
‘ik kan de trap niet meer op’
was zij toch nog
voor de buurt
de volgende dag
opgestaan uit het graf van
haar verbeelding en kwam
boven geheel in oranje
een koningin
en riep ook nog:
zo gromt men voort

fluisterend echter
twee zere plekken
vallen samen in
een schaduw
een verleden
waarin het licht
zich zelf aan 't licht
versleet

viel terug in duisternis
de vleugels toegeklapt
opent zich de verlamde
vogel in haar schrik

riep zij ook
Knesebeckstrasse
en Behmstein mijn vader
en verder
mijn hoofd is niet zo goed
hoewel groot genoeg
zij gebruikten de verkeerde tang
en wat onhandig
toch ben 'k nog steeds bij
mijn verstand
als ik 't gebruik
want waar weinig van is
en jij dat zeker weet
moet men zo min als
mogelijk toch gebruiken

op Savingnyplatz daarentegen
werd gezongen: deze vis kost
meer naarmate zij moeilijker
is te vangen en straks nooit meer

de zee o vrienden wordt
totaal anders opgedeeld
als vroeger toen hij on-
verdeeld behoorde tot wie
haar hadden...

toch niet zo ver van hier
zei zij zong mijn moeder
en kostte meer dan de
verstrooiing die zij
bracht en toch geacht ook
door 't publiek maar
vader trok in laarzen
op de forellen los
en wat hij ving
verloor ie aan mijn moeder

schieten de boeren
een gat in de lucht
schreeuwen om regen

word ik zestig
en denk aan welk gezicht
moet je voldoen
om je eigen te krijgen?

het gaat
glijdt weg
komt terug
en verlaat zich zelf

en nu?
een wedergeboorte?

het verschrikkelijk moment
noch de vraag
worden uitgesproken

langzamerhand word je
je eigen buurman en
leer je hem kennen

hij kijkt mij aan soms
in de tuin groet mij
en vol verbazing staat hij
daarna voor de spiegel

ik schud mijn hoofd
hij ook

28-6-1978