Joan Macneill
uit: pechpoes
Deze zomer is, kort na haar zesenveertigste verjaardag, de bekende Haagse illustratrice Joan MacNeill overleden.
Zij heeft zeer veel kinder- en ook schoolboeken geillustreerd, want, met Jenny Dalenoord en Babs van Wely, was het illustreren voor kleine kinderen één van haar sterke kanten. Haar persoonlijke stijl en haar veelzijdigheid zijn onder meer vastgelegd in Het verhalenfeest van Annie van Moerkercken van de Meulen en Thea de Laat, een bloemlezing van verhalen en versjes van Marianne Hesper Sint tot Annie M.G. Schmidt.
Toch komt haar persoonlijkheid waarschijnlijk het best tot uitdrukking in Pechpoes, het eerste, eigen prentenboek van Joan MacNeill, waarvoor zij zelf ook de (korte) tekst schreef en dat kortgeleden bij Elsevier in een Frank Fehmers coproduktie met het buitenland is verschenen.
Een eenvoudig verhaal over meneer Drabbel die met zijn poes achterop de fiets naar buiten wil. Het is een verhaal vol subtiele vondsten, heel eigen, zonder gemeenplaatsen. Wat (mij) in de platen het meest opvalt: de natuurlijke bewegingen van de poes wanneer zij ‘menselijke’ handelingen verricht en het onmodieuze van een ogenschijnlijk gewoon gegeven, dat op zo'n geëngageerde eigentijdse manier (vol milieubesef) werd uitgewerkt.
Joan MacNeill was een bescheiden mens. Zij had geen neigingen om aan de weg te timmeren, maar met haar werk heeft zij toch een sterk spoor nagelaten.
Dolf Verroen
Auteursrechtelijk beschermd