Tirez sur le pianiste
Tirez sur le pianiste
een film van François Truffaut
Hot 20 december
23.30
Het verhaal betreft een cocertpianist, Edouard Saroyan, die ontdekt dat zijn carriére pas echt begon toen zijn vrouw met zijn impressario, Schmeel, sliep. Ze vraagt vergeving, maar hij draait zich dan van haar weg en ze pleegt zelfmoord. Hij wordt cafépianist en veranderd zijn naam in Charlie Koller. Hij heeft een verhouding met een ander meisje, maar is, na een aantal avonturen, ook aan haar dood schuldig. Het eind van de film sluit op dat moment weer aan bij het begin.
Charlie's leven is een zoeken naar volledigheid, naar volmaaktheid: De volledigheid van succes, van een ideologie, van een succesvolle liefdesgeschiedenis, van een veelheid van waarden waar hij in kan geloven. Hij zoekt vertrouwen, maar hij slaagt niet. Zijn mislukking wordt duidelijk in een sequense van beeldem met toenemende fragmentatie. We zien. hem doorlopend gereflecteerd in een spiegel die boven de piano in het café hangt. We zien hem voor het eerst in een Gents café terwijl hij zijn das voor de spiegel vastmaakt. Aan het eind van de film in een chalet schuilend voor de politie, nadat hij per ongeluk een man heeft gedood, kijkt hij in een kleine gebroken scheerspiegel en herhaalt hij voor zichzelf de woorden van zijn criminele broer: ‘Nu ben je een van ons’.In de contex van deze in overvloed voorkomende opsplitsing is het niet moeilijk de scène van de vinger en de bel (als Charlie naar Schmeel toegaat te zien als een aanduiding dat voor Charlie de wereld van Objekten onherstelbaar stukgaat buiten zijn macht het te beheersen.
De film is gebaseerd op het verhaal ‘Down There’ van David Good, en is zowel drager voor de persoonlijke expressie van zijn steeds terugkerende thema's als voor de duidelijker individuele beweringen in de Dionelfilms ( Les 400 Coups, Antoine et Colette, Baisers Volés en Domicile Conjugal). De film kan het best worden gewaardeerd in het histrisch raamwerk van de ‘Nouvelle Vague’ Het totale effect van deze film wordt verkregen door een mengsel van genres en stemmingen dat vreemd genoeg resulteert in een meesterwerk, welke zijn tijd vooruit was. Truffaut, wiens criterium voor de beoordeling van zijn eigen films wordt beinvloedt door het publiek succes, beschouwde de film niet als een succes. Een keer had hij in zichzelf geloofd en had hij de moed de film te maken die hij wilde maken: niet geheel zonder op het publiek te letten, maar met de bedoeling zijn publiek regelmatig te desorienteren en te misleiden. Maar hij was zo gedesillusioneerd over de resultaten, dat hij nooit meer zo'n expiriment riskeerde
De Edouard-helft van de film is puur melodramatisch, terwijl in contrast daarmee het leven van Charlie wordt behandeld in een losse humoristische stijl, vol parodie. De film als geheel lijkt los in elkaar te zitten, met zijn voortdurend veranderende stemmingen en het continue verrassen van het publiek met een nieuwe draai van het plot of een nieuw idee. Dit maakt de film levendig en onderhoudend maar vermindert de serieuze gedeelten enigszins.
De film laat de invloed van de Amerikaanse gangsterfilms zien die na de 2e Wereldoorlog in Frankrijk werden getoond, bij de Franse ‘Nouvelle Vague’ bijeenkomsten.
Auteursrechtelijk beschermd