Bybelsche historie liedekens
(1655)–Anoniem Bybelsche historie liedekens–
AuteursrechtvrijLof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments
Iacob wilt hooren. Gy Mans en Vrouwen bekeert u vrij,
In dorpen en steden,
En wilt niet laven als sy
By Noachs tijden deden,
| |
[pagina 118]
| |
Tot alle onkuysheyt haer begeven,
Overdadigh gulsigh gelijck een beest,
Al en hadder geenen Godt geweest,
Als wy noch dagelijcks leven.
Met gierigheyt boosheyt en bedrogh,
Sagh men hem dat volck geneeren,
Al hadde Noe gepredickt toe noch,
Sy spotten met ‘t Woort des Heeren:
d’Een bracht den ander in benouwen
Ionck ende oudt was al rebel,
Niemandt leefde naer Godts bevel,
Als men dagelijckx magh aenschouwen.
Met dronckenschap en hoerery
Was de gantsche werelt ontsteken,
Godts Woordt stelden sy op een zy,
Sy lieten Noe vast preken
Sy en achten niet op zijn leere,
Sy waren tot alle boosheyt gerust,
Elck leefden naer zijns herten lust,
Was het niet een groot verseeren.
Al van ‘t begin der werelt siet,
Tot op den dagh van heden,
En is noyt sulcken grouwel geschiet,
Om haer boosheyt die sy deden:
O wee de grouwelijcke sonden!
Want al in de werelt veracht,
En warender doen niet meer als acht
Rechtveerdige menschen, bevonden.
d’Een was Noe met zijn Huys-vrouw,
En d’ander zijn dry Sonen,
| |
[pagina 119]
| |
Elck met haer vrouwen getrouw,
Dat waren die acht Persoonen,
De wereldt was vol boose knapen,
Daerom vergramden hem Godt den Heer,
Seyt de Schrifture ‘t berouwde hem seer
Dat hy hadde een mensch geschapen.
Nu hoort eens wat den Heer tot Noe
So strengelijck gaet gewagen,
Siet ick wil dat volck soo
Met een diluvis plagen
Ick wil sprack Godt Noe verkoren,
Menschen en Beesten ongesneeft.
En al wat leven ontfangen heeft,
In ‘t water laten versmooren.
Daerom soo sult gy gaen te werck,
Sprack Godt door zijn vermoge,
En maken van dennen-houdt een Arck,
Al met drij folders hooge,
Drij hondert ellen langh sult gyse boeyen,
En daer toe vijftigh ellen hoogh,
Want over al ‘t geberghte droogh,
Sal ick dat water doen vloeyen.
Boven op met een venster klaer,
Dat gy op en toe mooght sluyten,
Strijckt dan de Arcke rontom haer,
Om ‘t water alsoo daer uyt te keeren:
Noe heeft van klaer dennen-hout
De Arcke getimmert en opgebout,
Als naer ‘t bevel des Heeren:
Van alle dat reyne Vee bespiet,
| |
[pagina 120]
| |
Drijft in de Arcke tot seven paren,
Van ‘t onreyn gediert sult gy niet
Maer als een vergaren,
Sprack Godt tot Noe seer koene,
En wesen da noch wel bedacht
Van de Vogelen in de locht,
Dat selve gelijck te doene.
Als nu de Arcke was bereyt
Seer wel naer Godts behagen,
Soo heeft den Heere Noe geseyt,
Morgen sal ick de Wereldt plagen:
Dan sult gy met uw’ Huys-vrouwe saene,
En met uw’ Sonen alle drij,
Met haer Vrouwen beveel ick dy,
Te saeme in de Arcke gaene.
Als Noe nu in de Arcke quam,
Hy was oudt ses hondert jaren,
Den Heer seer tornigh ende gram
Liet de stroomen daer vergaren,
Menschen en Beesten al verdroncken,
Elck een toen op zijn knien viel
Maer Godts handt niet op en hiel
Door datse al versoncken.
De stroomen hielden haren ganck,
Alle Rivieren die werden ontsloten,
‘t Heeft veertig dagen en veertigh nachten lanck
Geregent en water gegoten
Behalven de Arcke Noe verkoren,
Die heeft de gansche Wereldt gesneeft,
En al wat leven ontfangen heeft,
| |
[pagina 121]
| |
Liet Godt versincken en versmooren.
Gelijck een vier dat water vloogh,
Door Godts gebodt verheven,
Boven alle geberghten hoogh,
Was de Arcke Noe gedreven,
Daer en hielp weenen noch treuren,
De doodt die niemandt ontvlien mocht,
Iae de Vogelen in de locht,
‘t Moest al de doodt besueren.
Aldus heeft al dat water daer
Boven alle geberghte stil gestaene,
Noch hondert dagen en thien daer naer,
Dat de Wereldt was onder gegaene,
Toen gingh Godt den Heer gedencken
Op Noe die in de Arcke was,
En hy geboodt de wateren ras,
Te dalen en te sincken.
Een Rave sonder verlegh,
Liet Noe uyt d’Arcke vliegen,
Maer de Rave die bleef wegh.
Toen liet hy een Duyve vliegen,
De Duyve weer door Godts vermogen
Met een Olijf tack weder quam,
Daer by Noe sagh en vernam
Dat ‘t Aertrijck begost te droogen.
Noe die bouwden het Landt aldaer,
Veel vruchten hy aenkleefde.
Noch drij hondert en vijftigh jaer
Dat hy naer de Diluvie leefde,
Noe des Heere stem hakende,
| |
[pagina 122]
| |
Godt maeckt met hem daer een verbont,
Dat hy soo langh als de werelt stont,
Geen diluvie meer en soude senden.
Als gymijn boge sprack Godt minjoot,
In de wolcke siet blincken,
Soo sal ick mijn beloften groot,
Als dan altijdt gedincken,
Noe heeft de gratie Godts verworven,
Sijn ouderdom was dit wel onthoudt,
Negen hondert en vijftigh jaren oudt,
Als Noe daer is gestorven.
Bekeert u dogh in dorpen en in ste,
Leeft niet meer als verblinden,
Als het volck by Noachs tijden ded,
‘t Scheen datse geen Godt bekende,
Sy dansten en sy sprongen,
Soo langh als Godts handt op haer viel,
De straf des Heeren niet op en hiel,
Voor datse al vergongen.
|
|