Bybelsche historie liedekens

Lof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments

Van Ionas.

Op de wyse: Daer ick lagh en sliep in ‘t groen, &c.

Godt sprack in voorlede tijden
Tot Ionam seer versaeght,
Maeckt u op sonder myden,
Tot Ninive gewaeght,
Dat sy om ‘t quaedt dat my mishaeght,
Werden geplaeght, ‘t Is my geklaeght

[p. 76]

 

Ionas heeft te Iapho nae een schip gevraeght.

 

Om voor den Heere te vlieden

 

Ginck hy te schepe daer,

 

En gaf schip loon de lieden

 

En voer ter Zee met haer,

 

Toen sant Godt sulcken windt voorwaer,

 

Dat sy daer naer wierpen van vaer,

 

‘t Goet uyt den schepe, want het woegh te swaer.

 

Met vreesen en met beven,

 

Elck zijnen Godt aenriep

 

Maer Ionas daer beneven,

 

Die lagh in ‘t schip en sliep:

 

Den Schipper snellijck tot hem liep,

 

In ‘t schip seer diep, staet op hy riep,

 

Roept uwen Godt aen die den Hemel schiep.

 

‘t Lot werpt en by gevalle

 

Gaven sy al confoort,

 

Sy consenteerden alle

 

Om te weten met accoort,

 

Om wien dat haer de Zee dus stoort,

 

Sy wierpen voort, Soo dat behoort,

 

‘t Lot viel op Ionas, die moest buyten boort:

 

Als de Scheep-luyden vernamen,

 

Syn ongehoorsame daedt,

 

Vraegden sy naer betamen,

 

Waerom hebt gy doch dit quaedt

 

Voor Godt gedaen?

 

Ey lieve wat raet:

 

Hy sprack verstaet,

 

Uyt nydt noch haet:

 

Werpt my in de Zee datse stille gaet.

 

Noch roeyden sy eendrachtigh,

 

Naer ‘t landt met groot ootmoet,

 

Maer de Zee was te krachtigh,

[p. 77]

 

Door windt en grooten vloedt,

 

Sy baden doen ô Heere goedt,

 

Het onschuldigh bloedt,

 

Doch van ons doet,

 

Ende wierpen Ionas in de Zee met spoet.

 

Toen stilden haer de baren,

 

Het hiel op van stormen groot,

 

Maer die Scheep lieden waren

 

Vol vrees en grooten noodt,

 

Sy dachten nu is Ionas doodt,

 

Die voor Godt vloot,

 

Maer Godt besloot

 

Hem in een Vis die hem te landt schoot.

 

Dry dagen en dry nachten

 

Was hy daer in bewaert,

 

Lydtsaem moest hy verwachten

 

Godts benadigen raet,

 

In den Walvis was hy gespaert,

 

Met druck beswaert, geheel vervaert,

 

Godt was hy danckbaer,

 

Die hem heeft verklaert.

 

Godt liet hem weder hooren,

 

Toen Ionas lagh op ‘t landt,

 

En geboodt hem als te voren,

 

Als hy hem eerstmael sandt,

 

Ionas begonst aen elcken kant,

 

Met goet verstant,

 

Te preken, want

 

Godt was te vreesen soo hy wel bevant.

 

Daer zijn noch veertigh dagen

 

Eer Ninive sal vergaen.

 

Als sy hoorden gewagen

 

Van Ionas dit vermaen,

 

Geloofden sy zijn preken saen,

 

Geestigh betaen, ‘t Conincklijck graen

[p. 78]

 

Heeft selfs in sacken boeten gedaen.

 

Menschen en beesten vasten met groot geween,

 

Den Coninck met den eersten

 

Trock al zijn purper reen,

 

Met eenen sack gingh hy hem kleen.

 

En hier elck een ‘t vasten verbreen, Wie weet

 

Sprack hy ‘t quaedt mochte Godt verkleen.

 

Als Godt dit al aenschoude,

 

En haer wercken aensagh,

 

Het ongeluck beroude hem door groot geklagh,

 

Sy vasten daer nacht en dagh

 

Sonder verdragh, Godt die ‘t vermagh

 

Keert de plagen en den grooten slagh.

 

Toen verdroot Ionas ‘t leven,

 

En sprack ick docht dat wel,

 

Dat gy noch sout vergeven,

 

Haer sonden seer rebel.

 

Daerom verliet ick u bevel:

 

En sochte snel,

 

Een Schip seer wel,

 

Om te ontvlien, op de Zee zeer snel.

 

Hy setten hem tegen ‘t Oosten,

 

In der hitten bedwanck,

 

Daer liet hem Godt vertroosten

 

In al zijn lijden kranck,

 

En liet daer een Couwaerden ranck,

 

Naer Ionas danck,

 

Wasschen seer lanck,

 

Godt sont een worm ‘s morgens diese dwanck.

 

Godt liet den ranck verderven,

 

Die in een nacht op quam,

 

Toen wilde Ionas sterven

 

Flauw van der Sonnen vlam:

[p. 79]

 

Zyt gy om een Couwaerden stam,

 

Die opklam met rechten gram:

 

Vraegen den Heere al tot Ionam.

 

Iae tot de doodt ellendigh,

 

Ben ick tornigh met recht,

 

Sprack Ionas onbehendigh

 

Tot Godt dien hem uytleght,

 

Zyt gy om de Couwaerden slecht,

 

Daer gy af seght,

 

Soo vast gehecht,

 

Hoe sou ick dan dooden soo menigh knecht.

 

My jammert te verdoene,

 

De stadt groot om bespien,

 

Sprack Godt tot Ionas koene,

 

Want daer waren gesien

 

Wel hondert en twintigh duysent Lien.

 

Wanckelbaer thien die niet en schien

 

Het quaet van ‘t goet,

 

En lieten haer kastien.

 

Oorlof dies Ionas leere: maer daer is op dit pas

 

Een die noch meerder eere weerdigh is dan Ionas

 

‘t Gekrockte riet, ‘t roockende vlas,

 

Liet hy soo ‘t was,

 

Dit is soo ick las,

 

Christus Godts Sone ist die ons genas.