Bybelsche historie liedekens
(1655)–Anoniem Bybelsche historie liedekens–
AuteursrechtvrijLof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments
[pagina 36]
| |
Stem: Al in de laetste uer. Rebecca die sprack,
Tot haren man verheven,
Abrahams Sone Isaac,
Wat magh my baten ‘t leven?
Is dat Iacob mijn kint, de dochter der Herijten,
Als Esau bemint,
Hoe sal ick dat verslijten.
Toen riep Isaac saen,
Iacob zijn gebenedijds
Heeft hem bevel gedaan:
Gy sult t’eeuwigen tijds
Niet nemen een wijf,
Van Canaans dochters gene
Maer soeckt u gerijf,
In Mesopotanien eene.
Tot Bethuel gaet,
Vws Moeders Vader ydone,
Labam ons Vriendt verstaet,
Die heeft Dochters schoone,
Neemt daer een Mopsvrouw,
In de vreese des Heeren,
Godt sal voor elck aenschouw,
| |
[pagina 37]
| |
Vw’ geslacht vermeeren.
Naer dese woorden al,
Is Iacob uyt getreden,
Reysd’ over bergh en dal,
met groote neerstigheden
Maer als hy quam by Rus,
Nae Moysi bedieden
Heeft zijn ruste aldus
In ‘t velt moeten geschieden.
Hy nam eenen steen,
Ley die tot zijnen hoofde,
Ginck hem tot slapen bereen:
Den Heer hy vast geloofde,
In zijnen slaep aldus,
Sagh hy een lange Leere,
En de Engelen Godts klaer,
Klommen op tot den Heere.
Godt heeft zijn verbont,
aldaer willen versterken
Ick ben sprack Godts mont,
met u in alle percken
Waer dat gy henen gaet,
Wil ick u wel geleyden,
Oock sal u saet
Zuyt en Noorden uyt verbreyden.
d’Steen daer hy op lagh,
Heeft hy opgeheven,
Tot een tekens verdragh,
Van een huys Godts beseven,
En noemde ‘t Bethel,
De welck Rus hiet voor desen,
En sprack met woorden fael,
Den Heer is Godt gepresen.
Iacob hief subijt,
Den voet op om te gaene,
Oostwaert ter selver tijdt,
ende daer vant hy stane
Een seer schoone Fonteyn,
En drij kudden des schapen,
Met herderen in ‘t pleyn,
Om haer noodt-druft te rapen.
Iacob vraeghde van waer zijt gy gekomen,
Sy spraken uyt Haran zijn wy sonder schromen,
Kende dan Laban niet,
Den Sone Nabor koene:
| |
[pagina 38]
| |
Ia wy, was haer bediet,
Is hy in goeden doene:
Het gaet hem wel,
Siet daer komt seer geringe,
Sijns dochter Rachel,
Dat zy de schapen bringen,
Al om te drincken hier,
Want wy moeten te samen
Den steen van machten schiep
Weiren van ‘t hol bequame.
Iacob die aensagh
Rachel soet van aenschijn,
Tradt toe sonder verdragh,
Weirde den steen met pijne,
Drinckt de schapen spa,
Laban soo hy meende,
Kussende Rachel blije,
Hief op zijn stem en weende.
Iacob seydt tot haer
Ick ben uwes Vaders Broeder,
Isaac Soon voorwaer,
Rebecca is mijn Moeder,
Toen liep zy henen ras,
Ende seyde haren Vader,
Hoe dat Iacob daer was,
Zijt zijn noodt-druft versader.
Toen Laban verstont
Dat Iacob was voorhanden,
Liep hem te gemoet,
Kust hem als den vallianden,
Brocht hem ter deuren in:
Toen ginck Iacob vertellen
Sijnder toekomste en sin,
En die oorsaecke stellen.
Mijn Vader Isaac,
Die heeft my uytgesonden,
Geboot my ende sprack,
Dat ick tot geenen stonden
Geenen wijf sou nemen, siet,
Van Canaans Dochters cierigh,
| |
[pagina 39]
| |
in mijn geslacht hy hiet
My die begeeren vierigh.
Laban sprack wel aen,
Gy zijt van mijne beenen
Vleesch ende bloedt voortaen,
Dus en acht ick niet kleene,
Al zijt gy mijn Broreder gy,
Sout gy daerom by desen,
Soo om dienen my,
Seght wat sal uw’ loon wesen?
Ick sal om Rachel,
V jonckste Dochter sedigh
Doen al uw bevel,
Seven jaren vredigh,
‘t Is beter dat ickse u,
Dan een ander toe biedt,
Daerom soo blijft nu,
By my op dat ‘t geschiedt.
‘t Docht hem weynigh tijdt,
Te dienen met verstrangen,
Als hy my jolijt,
Sou zijn loon ontfangen,
Toen was hy met scha,
Van Laban seer bedrogen,
Want hy gaf hem Lia
Die hadde swacke oogen.
‘t Was om Rachel schoon,
Dat ick diende geduldigh,
Hoe geeft gy tot een loon
My niet dat gy zijt schuldigh,
Ten is de gewoonte niet,
Sey Laban van desen Lande,
Dus men de jonckste uytbiedt,
Voor d’oudtste ‘t waer een schande.
Houdt dees weke fris
V by Lia beseven,
ick sal u gewis
Dan oock Rachel geven,
Voor ander seven jaer
Die gy noch sult verbeyden,
En mijn schapen allegaer,
| |
[pagina 40]
| |
Langhs den velden weyden.
Iacob dede soo Laban hem hadde voren:
Bleef hy Lia vroo,
Dat hy Rachel verkoren
Oock mochte verkrijgen siet:
Maer sloeghse neerstigh gade.
Broeders al die nu,
Geestigh om Rachel dienen,
Neemt altijdts voor u,
Christus woordt als Engienen,
Ter werelt sulck gy druck,
Om mijnen name lijden
Vervolgh en ongeluck,
Naeckt u tot allen tijden.
By Rachel versta,
ick dat eeuwigen Rijcke,
By den drucke Lia,
Die ons aen komt gelijcke,
By den weke den tijdt,
Die wy moeten beleven,
Soo wie volstandigh strijdt,
Die krijght Rachel verheven.
Oorlof kleyn ende groot,
Wy willen nu scheyden
Volght jacob devoot,
wilt lijtsamelijck verbeyden
Al ist dat uwen soon vertoeft,
hy sal haest komen,
Die wel dient ‘s levens kroon
Krijght hy tot zijnder vroomen.
|
|