Een bundeltje uitgekipte geestelyke gezangen
(1718)–Anoniem Bundeltjen uitgekipte geestelyke gezangen–
AuteursrechtvrijKlagten over de aanklevende verdorventheit.Stem: Als 't Begint.1.
O Droevig ongeval,
Dat myn volgt over al,
Dat myn aankleeft uit 's eersten Vaders val.
Ga naar margenoot+ Hoe komt de tyt dat verlost zyn zal,
't Bezit myn hert, myn oog, myn lipp',
En doet my dikmaals stoten aan een klip
Ga naar margenoot+ In 's Werelts groot en ongestuime Zee,
Hoe kom ik eens in 's Hemels veil'ge ree?
2.
Die d'eerste Mens ver riet,
Ga naar margenoot+ Die baard' my dit verdriet,
Die nog al steets zyn vier'ge pylen schiet,
(Zy quetzen, maar, God lof, s'en doden niet.)
Zy zyn gewis in d'Hell' gesmeet,
En doelen om my toe te voeren leet
En smert, voor euwig in des Af-gronts pyn,
Maar God verlost my, die 'k moet dankbaarzyn.
3.
Ga naar margenoot+ Wanneer ik ga ofsta,
Ga naar margenoot+ Hoe struikel ik zodra,
| |
[pagina 212]
| |
Ik wil het goet, hoe leit my 't quaat zo na,
Ga naar margenoot+ Hoe juigt myn viant vaak, en lagt ha! ha:
Verdorventheit, in myne ziel
Nog overig, die vat my by de hiel;
Ag, ag, dien ouden mens, dat vlees verspiet
Myn gangen, en vergt my dit treurig liet.
4.
Ga naar margenoot+ Als ik in een'gen druk,
Voor mynen God my buk,
Dat overdwerst, en rooft my het geluk,
(Zo dat ik 't hert schier uit den boezem rukk')
Dat ik zo voor den Here quam,
Dat myne ziel stont als in vier en vlam;
Ga naar margenoot+ ô Groot geluk! te zyn by God bekent,
Door God verligt, zyn kolen vuers gewent.
5.
Ga naar margenoot+ Ag God! u liefdens pyn,
Ga naar margenoot+ Doet dat ik stadig quyn,
Tot dat u goetheits lust, vervult zal zyn
In my, en uwe wil, alleen de myn:
Dat uwe Wet in myn gemoet,
Zo zy volmaakt, dat wat my ook ontmoet,
Ik nergens wyke van haar voorschrift af,
Ag, maakt my u getrou tot aan het graf!
6.
Als ik van 's lighaams bant,
Bevryt, zal zyn verplant
Uit deze doots vallei in 't Vaderlant,
En lieflykheden aan u regterhant
Myn droeve ziel by u geniet,
Hoe zal dan zyn vergeten al 't verdriet?
ô Jezu! dat u gunst my dit toeschikk':
ô Christe! leev' in my, en niet meer ik.
|
|