|
| |
Ziels verzugtinge.
Op de Wys: Van dan 8. Psalm.
O Groten herder der verdwaalde schapen
Die 't eenemaal verloor'ne op komt rapen
Uit 't afgrond van het grondloos zondig niet,
Daar 't hoop'loos leit zoo gy geen hulp en bied.
Beschouw myn ziel zoo jammerlyk verzonken
En in een poel van schuld en smert verdronken,
Begraven in het nare duister graf,
Daar nooit de Zon haar helder schynzel gaf.
Ik wil zomtyts eens pogen u te klagen
ô Jezu lief; maar als ik zal gewagen
Van myn elend, ontbreekt my tong en hert,
Myn ziel die is rampzalig zonder smert.
| |
| |
En schoon ik weet dat u alziende oogen,
Vervult met uw vrywillig mededogen,
Doorgronden 't innigste van myn gemoet,
Gedoog nogtans dat ik u val te voet.
Om door uw hulp myn diepe heert te plagen
(Zoo verr' als ik die ken) u voor te dragen,
ô Boom des Levens, wiens genezend' blad,
Der Heid'nen heil, alleen in zig bevat.
Gy weet helaas! dat ik myn gantsche leven
Heb aan myn eigen zin en wil gegeven,
Het hoog gebied van lighaam en van ziel,
Die my ook dreven daar het haar geviel.
Vervremt van 't hoogste goet, de ware ruste
Van 't reed'lyk schepzel, ging ik my verluste
In 's werelts ydelheit, en gaf myn vlees
Zyn vergenoegen, vreemd van uwe vrees.
't Gezelschap van de dert'le werelts wigten
Was myn vermaak in plaats van Godsdienst pligten
Myn hovaardy in 't çierlyk gewaat
Was toenmaals niet het minste van myn kwaat.
Al wat het schepzel schoon hadd' en beminn'lyk
Al wat tot voetzel strekte van het zienn'lyk,
Van wellust, en van hoogmoet, was myn wensch
Als een van u vervremt ontzinnig mensch.
In 't midden van dees' afgrond van elenden
Kwam zig uw Geest in overtuiging wenden,
Voor zoo verr' tot myn dwaas verblind gemoet,
Dat ik voor u, ô Heer! erkennen moet.
| |
| |
Dat ik my vind' een afgront van Godloosheit,
En t'zamen knoping van enkel boosheit,
Een bitt're gal, een huilende woestyn,
Een zondig niet, bezoetelt als een zwyn.
'k Vind myn verstant de leister van myn ziele,
Vol duisternis, waarom my nooit beviele:
De Majesteit en gantsch van 't heilig woort,
Waar door uw Geest 't verligt gemoet bekoort.
Dit 's d'oorzaak dat d'aanbiddelyke schoonheit
En liefde, die voor 't heilig oog ten toon leit,
Voor my tot hier toe in 't verborgen zyn,
Want 't Geestlyk vat geen onherboren brein.
Den afgront uwer algenoegzaamheden,
Uw' goetheit, wysheit, ô oneindige reden,
Uw' magt, en hoogheit zyn my onbekent,
Hierom is 't hert van u zoo afgewent.
Dit hout my Jezus dierbaarheit verborgen
Zoo komt het dat myn ziel zoo zonder zorgen,
Nog vast hout aan het hatelyk verblyf,
In zonden, en haar walgelyk bedryf.
Myn wil dien volgens vind' ik gantsch afkeerig,
Van 't hoogste goet, in tegendeel begeerig,
Na 't schoon en 't zoet dat 't schepzel aan komt bien
En 't geen 't wellustig oog daar in kan zien.
Ten besten is het enkel voor myn zelven
Dat 'k leef, en wil my schikken om te delven
Naar 't eeuw'ge goet, de schat van zaligheit,
Waar toe my schrik en eigen liefde leit.
| |
| |
Maar Jezu schoonheit en beminn'lykheden
En lust om met myn gantsche hert te treden
In Gods gemeenschap, als myn hoogste goet,
Dit heeft geen kragt op myn ontaart gemoet.
Ik vint al myn bewegingen verdurven,
't Geloof en regte liefde is versturven,
Verwond'ring, hoop op God, 's uit 't hert geweert
Van hem tot 't schepzel en myns zelfs gekeert.
Myn leden zoud'ik gantschelyk tot boosheit
Besteen, als 't wapentuig der Goddeloosheit
Zoo uwe hant my niet en wederhiel,
En inbont 't kwaat van myn verwoeste ziel.
Oneindig heer in liefde ongemeten,
Schou aan op uw genaden-stoel gezeten,
In Jezu wonden 't vyantlyke hert,
Dat door dit alles niet verbroken wert.
Verandert tog u langmoet en genade,
Ontmoet een ziel die steets geneigt ten kwade,
Niets doen kan als hoereren van u af,
En zig verzaden met een zwynen draf.
ô Teed're Jezu vol van meded'oogen
Vrywillig in uw' liefde, slaat uw' oogen
Op 't zig verdervend' schepzel, neem 't geweer
Waar mee het gaat zyn eigen ziel te keer.
Laat u niet stuiten van de magt der hellen
En komt de hoogtens haastig nedervellen,
Dìe zig, ô Heer! verheffen tegens uw
Komt lokt myn hert van u zoo byster schuw.
| |
| |
't Hoveerdig zelfs, verstand u vyandinne
't Gemoet zoo ongeneigt om u te minne,
Verandert door uw Goddelyke kragt,
Kom Jezu toon uw' Koninglyke magt.
Vloeit in myn ziel Fonteine van de hoven
ô Christalynen beeke daal van boven,
Met 's Levens water in de modder kuil,
Myn herts reiniging uit der zonden vuil.
Laat d'oogen zalf 't verblint gezigt besmeeren
Dat my uw' Wysheit dwaas te werden leeren,
En maakt my, Heer, tot een ootmoedig kind,
Dat nergens rust als in uw' boezem vind.
Maar ag! wat zeg ik, 'k voel hier wederstreven
Myn gantsche hert, 't wil niet overgeven,
In Jezu hand, om blindeling zyn stem,
Te volgen, en te luisteren naar hem.
't En wil niet sterven aan het zondig eigen
Maar eigen zin en wil vind ik te neigen:
Om zelfs te heerschen, tot myn eigen rust,
Te disponeren naar het haar gelust.
Maar groote Jezu, Triumphante Koning
Maak van uw vrye liefde een vertoning,
En dwingt myn ziel om tot u in te gaan,
Ontsluit myn hert, ei! blyft niet buiten staan.
Blust zatans vier'ge pylen, breek zyn netten
Wilt hem 't bloetdorstig opzet tog beletten,
Maar maak myn Heer meest van myn zelven vry
Op dat ik d'uwe nu en eeuwig zy.
| |
| |
Schenk my opregtigheid, geloof, en vreezen
Voor uwen naam, en kom myn ziel genezen
Van verlooghendheit, in alles dat
Uw' wysheit voor my schadelyk bevat.
Laat my ô Heer! in eeuwigheit verdrinken
In Jezu bloet, met schult en smert verzinken,
In d'afgront van zyn wonden, maakt my rein
Met 't levend'water uit de Heil-fontein.
Ag! Heere Heere wilt uw' toorn tog stille
Als gy niet helpt, wat kan ik als u wille
Steets wederstaan, genade Heer gena,
Geeft dat een stoppel door u gunst gesta.
Ag! ag! myn God, bekeer u vyants herte
Bevryt een Heill'wit voor d'eeuwige smerte,
Wascht, wascht met Yzou in het bloet van 't Lam,
't Vervloekt gemoet, blust wellusts heete vlam.
Als ik dan zien zal uwe vrye liefde,
En wien myn boosheit 't dierbaar hert door griefde
Dan zal myn ziel verteren in 't vier
Der liefde, die u Jezu stont zoo dier.
Dan zal ik my uw Heer ten offerhanden
Op d'altaar van de liefde laten branden,
Kom Jezu, kom, kom ruk my uit 't verderf,
Leeft eeuwig in myn ziel, op dat ik sterf.
|
|
Auteursrechtvrij