Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 6]

Albertina Soepboer

zestien was ik en het was donderdag
ik ging langzaam omliggen, ik ging
langzaam zijn, en het depressiefront
passeerde die middag, raakte de wereld
gewelddadiger, ik dacht dat ik een held
wilde worden, hier in deze dorre regens
dat ik harder wilde schreeuwen dan dit
middernacht hier, waar de wolken tekeer
gingen als kruimeldieven van de klei en
met mijn walkman oefende ik geduldig
Joan of Arc, heldin zonder geslacht
de buien gierden rond nu, ik repeteerde
aardigheid en zoetheid en schoonheid en
ik dacht aan de vlammen, likkend, langs
lichaam, haar witte huid, niet teer, maar
onverbiddelijk en de storm barstte uit
mijn nekvel, het was nog die donderdag
donker voelde ik de huid samentrekken
de klei schoof onder mij, ik beet de zoutkristallen
in mijn tanden rond, haalde
de vruchtbare aarde tevoorschijn, kapte
het dorre hout weg, terwijl mijn walkvrouw
dapper doorspeelde en ik zong:
now I know how Joan of Arc felt
as the flames rose to her roman nose
and her walkman started to melt.

The Smiths, ‘Bigmouth Strikes Again’,

The Queen Is Dead (1986)