Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 4]

[Nummer 31/32]

Maria Barnas
Dit nu

You'd better lose yourself in the music, the moment
You own it, you'd better never let it go
You only get one shot, do not miss your chance to blow
This opportunity comes once in a lifetime, yo
Eminem, ‘Lose yourself’

Ik schrijf de datum en de tijd op van de dag en het tijdstip
waarop ik de datum en de tijd van de dag en het tijdstip
waarop ik de dag en het tijdstip noteer. Ik schrijf elke dag
de datum en de tijd op van de dag en het moment
waarop ik de datum en de tijd opschrijf.

En de boiler hijgt.

Als de man in de lange regenjas op een veld vol muzikanten
in het gras van een grijs en eerder Noord-Holland.
Een hond is dronken van het bier en vrouwen
met zilverpapieren haren en mannen spelen gitaren.
Wij spelen gitaren en mijn tanden fluiten. Er ontbreekt er één.

De muzikanten gesnoerd aan instrumenten en kisten zwart
als wat je overkomt zodra je de andere kant opkijkt als de tram
die komt in zodra je een sigaret opsteekt als de man
met de papaveren hoofdwond die geld vraagt
zodra je er niet aan denkt hebben een vermoeden.

Ik vroeg de man zonder stembanden welke dag
het was en waarom maar in zijn keel klonk een leegte
als de ruimte die zonk rond de muzikanten toen de zon
achter zijn hoofd schoof en ze ophielden met spelen.

[p. 5]

 

Hij wijst happend naar geluid, de losse koorden waaien

 

in zijn keel. De muzikanten zien de gapende hals van een gitaar

 

zonder snaren en wij horen hoe er een moment wordt gespeeld.