Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 32]

Wouter Godijn

Als u even meekijkt ziet u de man
-hij lijkt een beetje op mij-

(maar lijken alle hij's niet op mij's?)

heldhaftig een verduisterd, bijna volkomen donker
vertrek binnensluipen waarin ondefinieerbaar volwassenenspeelgoed
een mysterieuze glans verspreidt:

zomen van licht.

Hij is van plan - of liever: dat is zijn interpretatie van de gebeurtenissen -
heel Noord-Korea te vernietigen

met één druk op de knop.

Maar op het beslissende moment verandert de knop in een eikel
op bosvloer, de bom

in een houtduif - die een ogenblik later alleen nog bestaat
uit vleugelgeklapper:

wegstervend.

Ik word gevangengenomen, mijn strottenhoofd
bevestigd aan de WC van de buren:
ik leef in twee werelden.

Ik ontsnap als Madonna,

[p. 33]

 

nader een kudde huisvrouwen.

 

 

 

Ze gaan dichter bij elkaar staan

 

en wachten af. Zachte regen zet in.

 

Operazangerig open ik mijn mond zo wijd

 

 

 

als binnen mijn mogelijkheden ligt. Alles wat ik verlang:

 

onweerlegbaar vaststellen - als een álles

 

 

 

met zich meeslepende ontploffing -

 

dat hun leven het mijne is. Mijn ziekte

 

 

 

kijkt me verwijtend aan: een pruilend kind

 

zoals de vrouwen er ook een hebben. Ik geef mijn duim

 

 

 

en hij begint te zuigen.