Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 31]

Ingmar Heytze

Op deze plaats hoort een ander gedicht.
Dat komt, ik kan mijn handschrift
niet meer lezen. Ik werd wakker
in een balk van licht die dwars
mijn raam in scheen - was het de maan?

Slapen zat er niet meer in. Ontwaakt
was ook een ruim begrip: de meeste tekst
ging ver naast het papier. Vage vlekken
op de lakens. Op de muur: ‘het kind
(hum hum)’ en: ‘opgeschreven/uitgewist.’

Het was, denk ik, een goed gedicht.
Dat zie ik aan de krassen die toevallig
het papier hebben geraakt.
Sterren, strepen, uitroeptekens...
Ik was in elk geval zeer enthousiast.

Het spijt me. Koop een bandrecorder,
bromt u nu misschien. Dat is nog erger,
dan hoor je de dag daarna een stem
vanuit het graf, die mompelt: ‘ster...
frambozen.... vezelrijk...’

gevolgd door drie kwartier gesmak
en snurken. Dan schrik je lijkbleek wakker
van de klik waarmee het bandje stopt -
juist als in je droom, geheel terecht,
een wapen op je wordt gericht.