Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 66]

Marcel Roes
Poekie

Marcel Roes, de schrijver van onderstaand verhaal, incasseert hierbij de hoofdprijs van het UvA Cultureel festival 2004, onderdeel ‘Literatuur’. Roes studeert Media en Cultuur en schrijft columns en artikelen voor Folia, het magazine van de Universiteit van Amsterdam. De jury beschouwde ‘Poekie’ als het meest volwaardige verhaal van het overigens geringe aantal inzendingen. De jury van het onderdeel ‘Literatuur’ bestond uit Parool-criticus en schrijver Arie Storm, Vrij Nederland-journalist Joris van Casteren en Bunker Hill-redactielid en cultuurjournaliste Maartje Somers. De hoofdprijs bestond, u raadde het al, uit plaatsing in Bunker Hill.
Waarvan akte.

Op een dag besloot ik verliefd te worden. Ik was nog nooit eerder in mijn leven verliefd geweest. Iedereen die ik kende was al een keer ten onder gegaan aan liefde. Mijn broer bracht elke week een nieuwe vriendin met zich mee. Soms twee. Mijn ouders vierden het ene na het andere huwelijkse jubileum. Mijn klasgenoten zaten in paartjes aan tafel, zij hielden elkaars handen vast. Overal om mij heen was liefde. Ik wilde er ook van proeven. En niet slechts een kruimel of een stukje, maar het hele gerecht. Want liefde maakt gretig, dat wist ik wel.

Ik besloot verliefd te worden op mijn buurmeisje, Joyce. Dat was tenminste iemand die ik al kende, en ze woonde dichtbij. Liefde is mooi, maar het moet praktisch blijven. Bovendien had ze lange, glanzende haren. De ene week waren ze zwart geverfd, de andere week bloedrood. Maar ze bleven glanzen. Ik besloot dat ik nog nooit iets mooiers had gezien dan het haar van Joyce. Als iemand mij zou vragen waarom ik verliefd was op Joyce, dan zou ik meteen kunnen zeggen: omdat ze zulk lang, glanzend haar heeft.

Een paar dagen lang was ik tot over mijn oren verliefd op Joyce, ik dacht aan niets en niemand anders. Joyce was mijn redder, mijn jonkvrouw, mijn reine minnares. Ik at weinig en dronk amper, want liefde was mijn dieet. Toen besefte ik dat er iets ontbrak. Mijn geluk was niet com-

[p. 67]

pleet. Na vijf slapeloze nachten ontdekte ik het probleem: Joyce was niet verliefd op mij.

Al tien jaar was ze mijn buurmeisje. Tien jaar lang had ik geen woord met haar gewisseld. Hoe kon ik tien jaar stilte doorbreken? Van een dorre woestijn kun je niet plotsklaps een oase maken. Ja, mijn liefde dreigde te verdrogen als een woestijn.

Ik bedacht manieren om haar liefde te winnen. Misschien moest ik een envelop met geld door haar brievenbus douwen. Of meehelpen met haar krantenwijk. Of haar klierige broertje een bloedneus slaan. En wat vaker mijn haar kammen en mijn tanden poetsen.

Dagelijks stond ik voor het raam te peinzen over mijn tactiek. De kat van de buren keek mij vanaf het schuurdak aan. Poekie, zo heette het beest. Joyce liet zijn naam vaak door de tuin schallen. Elke keer als ik het hoorde, kreeg ik trek in kattenbrokjes.

Op een dag zat aan de andere kant van het schuurdak onze kat Candy. Poekies ogen stonden vol haat. Hij blies en zette een hoge rug op. Candy liep dreigend op Poekie af, en dreef hem in een hoek. ‘Goed zo,’ mompelde ik, want ik dacht aan Joyce, en droomde over haar noodlottige vlucht in mijn armen.

Op dat moment betrad Joyce haar achtertuin. Toen ze het rumoer van de katten hoorde, versnelde ze haar pas. Ze smeet haar fiets neer en beklom de schutting naast de schuur. Met haar rechterhand maaide ze over het schuurdak, terwijl ze bulderde: ‘Opzouten, kutkat, rot op, smerig beest!’ Ik had het vermoeden dat ze Candy bedoelde.

Ze tilde Poekie van het dak en bracht hem naar binnen. De tuindeur liet ze open, waardoor ik de stemmen in het huis kon verstaan. Samen met haar moeder probeerde ze Poekie te kalmeren. Ze hadden er een kwartier voor nodig.

Mensen houden van huisdieren, omdat ze aanhankelijk en afhankelijk zijn. Vanwege die afhankelijkheid hechten huisdieren aan hun baasje. Ik moest Joyce afhankelijk van mij maken, daarna zou de aanhankelijkheid vanzelf volgen. Je moet de liefde een handje helpen, want van nature is ze lui.

Daarom ontvoerde ik de kat van Joyce. Want een verdrietig meisje heeft troost nodig. Een ongelukkig meisje is ontvankelijk voor nieuw geluk. En ik zou haar troost en geluk zijn.

[p. 68]

Poekie liet zich niet snel vangen. Ik had een kuipje duur kattenvoer in de schuur gezet, en wachtte tot Poekie zijn neus zou volgen. Er kwamen katten op af die ik nooit eerder had gezien. Ik sloot de onbekende katten op in de schuur, en legde daarna een spoor van kattensnoepjes aan. Het spoor liep tot in de huiskamer. Vanaf de bank keek ik naar het spoor, geduldig, en vertrouwend op een juiste afloop. De God van de Liefde beproeft zijn onderdanen, en beloont de enkelen die volharden.

Uiteindelijk schoof de snuit van Poekie onder de schutting door. Hij werkte het ene na het andere snoepje weg, terwijl zijn staart kwispelde. Hij was op zijn hoede, maar zijn vraatzucht won het van zijn voorzichtigheid. Toen hij langs de bank was getrippeld, veerde ik op en smeet ik de deur dicht. Poekie keerde zich om en rende in paniek tegen de deur aan. Hij sprong tegen het glas op, keer op keer. Van een kat had ik meer intelligentie verwacht. Maar het noodlot doet rare dingen met mensen, en dus ook met dieren.

Ik trok handschoenen aan, en hulde me in mijn dikke winterjas. Ik pakte Poekie op en drukte hem tegen mijn jas aan. Zijn gekrab kon niets uitrichten. En een schrammetje meer of minder zou mij toch niet deren. Want mijn ziel brandde, en niets is heter dan het vuur van de radeloze.

Poekie verdween in mijn klerenkast. Ik had de wanden bekleed met handdoeken, zodat zijn gekrab geen lawaai zou maken. Een bakje met water en een schaal vol rosbief stonden voor hem klaar. Misschien handelde ik als een dierenbeul, maar ook dierenbeulen hebben hun sympathieke kanten.

's Avonds hoorde ik met genoegen Joyce de kat roepen. Eerst klonk haar stem kalm en geroutineerd, ze riep Poekie en verwachtte dat hij onmiddellijk zou verschijnen. Daarna klonk ze geërgerd, ten slotte eindigde ze haar lokroepen met een uitgerekt ‘Poeeeeekie!!’. Ik gaf een klopje tegen mijn klerenkast, en fluisterde tegen Poekie: ‘Ga dan, je baasje roept je. Stel haar nou niet teleur. Ze kan niet slapen zonder jou.’

De volgende middag liep Joyce met een pak kattenbrokjes door haar achtertuin. Ze rammelde met de brokjes, terwijl ze Poekie riep. De glans leek al uit haar haar verdwenen. Haar gezicht plooide zich in zorgelijke rimpels. Ik stelde me voor dat ze de hele nacht geen oog had dichtgedaan, behalve dan om de tranen weg te knippen.

Ik liep naar beneden en betrad onze tuin. In de schuur rommelde ik

[p. 69]

zogenaamd in de vriezer, en ik kwam naar buiten met een zak boerenkool. Ik zag dat Joyce door een spleet van de schutting naar mij keek. Haar ogen waren doffe kiezelsteentjes.

‘Is de kat kwijt?’ vroeg ik.

Joyce knikte. ‘Ja. Gisteren kwam hij niet toen ik hem riep.’

Ik probeerde begripvol te kijken, al had ik geen idee hoe een begripvol gezicht er uit zou moeten zien. Ik zei: ‘Nú komt hij ook niet, terwijl je hem roept.’

Joyce zuchtte. Die beweging onthulde dat ze een kleine onderkin had. Ook die onderkin zou ik liefhebben, want liefde bedekt alle oneffenheden.

‘Volgens mij heb ik hem vandaag gezien,’ zei ik.

‘O ja? Waar dan?’ vroeg Joyce.

‘Aan de overkant. Bij de autoweg. Hij liep over de weg heen. Dat is best gevaarlijk.’

Het gezicht van Joyce betrok nog meer. In haar hoofd wilde ik het laten donderen.

Ik zei: ‘Ik hoop niet dat hem wat is overkomen. Er zijn zo veel aanrijdingen.’

‘Hij komt vast wel terug,’ zei Joyce. ‘En anders heeft hij pech gehad.’

Ze ging naar binnen.

Ik controleerde of Poekie nog wat brokjes of water nodig had. Zodra ik de kastdeur had geopend, rook ik de urine die zich in mijn kleding had genesteld. Ook Poekies vacht was aangetast. Stukjes ontlasting kleefden aan hem vast, zijn halve staart was gemummificeerd met stront.

Poekie kroop naar mij toe en miauwde zachtjes. Ik sleurde Poekie mee naar bed, en legde hem op mijn buik. Zijn oren lagen plat naar achteren, maar toch begon hij te spinnen. Het geluid van afhankelijkheid.

‘Morgen breng ik je terug,’ zei ik tegen Poekie. ‘Joyce zal mij omhelzen en mij uitnodigen om binnen te komen. Samen lopen we naar de visboer om een moot zalm te kopen.’

Poekies gespin werd luider, terwijl hij zijn plas over mijn trui liet lopen.

Die avond hoorde ik Joyce niet roepen. Ook de ochtend daarna bleef het stil bij de buren.

's Middags staarde ik naar buiten, tot Joyce terugkeerde van school. Ze arriveerde met een vriendin. Ze droegen allebei een muts. Joyce keek niet

[p. 70]

om zich heen, ze was Poekie kennelijk al vergeten. Nadat ze hun fietsen op slot hadden gezet, deden de meisjes hun muts af.

Ik schrok. Joyce had kort haar, en haar vriendin ook. Ze streken hun handen door elkanders haar.

Kort, dof haar.

Poekie sprong op de vensterbank. Ik aaide zijn stinkende vacht.

Ik besloot dat ik nog steeds verliefd was. Ik besloot me langer te laten beproeven.

Mijn hand vouwde zich om de nek van Poekie. Alle liefde balde zich samen in mijn vuist.

Liefde is van nature lui, je moet het een handje helpen.

Plots wees de vriendin van Joyce naar mijn slaapkamerraam. Joyce keek omhoog.

Haar doffe ogen lichtten op.