Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)(2005)– [tijdschrift] Bunker Hill– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 4] [p. 4] [Nummer 29] Paul van Capelleveen De geest van Federico García Lorca Je zou het niet zeggen, maar ik had alles mee: van de aarde die als water stuift, van water met de reuk van ossen, van het maangraf in de waterstroom en de groeven in de halve maan, van de wangen die doorbloeden, van parasieten in het brein, van wormen in de dunne darm, van de dood die daarin schuilt werd ik jong en rijk en mooi. Maar de aarde is verdwenen, en het is niet meer te zien. Kijk maar, stuur je blik en zie: dit is wat de dood doet met jou. Dit is wat jij niet met de dood kunt doen. Eczemen wang, zanderige ogen. Het gezicht barst uit zijn voegen, welk heden kan zo proppensveel verleden bevatten? Welk verleden laat zich zoveel ontsnappen? Het gedicht is een draaikolk waarin de regels blijven drijven. Je zou het niet zeggen: doodgaan is net als publiceren; er verandert niets. [pagina 5] [p. 5] Eet spinazie, controleer zonsondergangen. Iemand neerschieten kost minder tijd dan een bladzij omslaan en dan de plantjes water geven. Al met al zit je langer op de wc dan in de kerkbanken. De komma gebruikt meer inkt dan de punt. Het lezen van een gedicht gaat trager dan het schrijven ervan. Met bijl, knuppel, kolf en sikkel geef je meer geluid dan een kik. Over mijn dood is veel te doen geweest. Het is voorzien bij mijn geboorte. De redacties hebben het voorspeld als een in memoriam bij voorbaat. Ik lees het voor, het is bij de hand. Hoe aangenaam is niet de eeuwigheid! Je hebt altijd alles bij de hand en toch ligt het niet door elkaar. Je zou het niet zeggen: dood zijn is net als lezen; er verandert niets. Er is geen ordening en toch is er geen chaos. Er is geen landschap en toch ben ik mijn eigen landschap. Continu leef je in een encyclopedie vol verwijzingen: leven; zie: doden; dood, zie: aarde; [pagina 6] [p. 6] moord, zie: mijzelf. En ik zie mijzelf. Het is een vastgeroest internet. Een gigantische Google-goocheltruc. Een goed gedicht is als een virus. Hier is het. Fuente Vaqueros - Gisteren, 5 juni 1898, is alhier dichter en toneelschrijver Federico García Lorca geboren. Zijn ouders deelden mee dat hij over passie, dood en seksualiteit zal schrijven. Tijdens de Burgeroorlog, die ons land tegen die tijd zal teisteren, wordt hij opgepakt en op 19 augustus 1936 gefusilleerd. Postuum geldt hij als gewaardeerd Spaans dichter. Je zou het niet zeggen. Er verandert niets. Toch, de dood is als een saaie man, een talenwonder zonder conversatie, heeft niets te zeggen, maar kan het in zeven talen! Ik droom in alle talen tegelijk. Ik droom dat ik in rituelen onderga, slapend op het strand, omringd door vrienden, lig ik urenlang opgebaard, lig ik dood te spelen als vanouds. Of ik droom dat ik ontplof. Vanavond zal ik dronken als een dief de gaskraan openzetten, in slaap vallen en morgenochtend na het ontwaken [pagina 7] [p. 7] een sigaret willen opsteken, waardoor de gasmassa in de kamer ontbrandt en ik weer vleugels krijg als een hemelende scheet. Waarom slaapt de condor naast het hert? De neuzelaar in de kassalade? Waarom grapt de aronskelk en aapt de afvalbak hem na? Waarom is herinnering dat wat ik niet weten wil? Waarom adem in de lucht? Als een zieltogende karper, als een snevende zalm, als een suïcidale oester, als een kalende krab, slapend op het strand, voel ik mij thuis in de dood. [pagina 8] [p. 8] De geest van Federico García Lorca (opnieuw) Ik voel mij thuis in de dood. Ik droom in alle talen tegelijk en er verandert niets. Ik slaap in alle dromen tegelijk en er verandert niets. Ik leef in alle lezers tegelijk en er verandert niets. Ik vlieg uit alle luchten weg en er verandert niets. Je zou het niet zeggen. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd