Bunker Hill. Jaargang 5 (nrs. 16-18)

[p. 37]

Victor Schiferli ∼
Radiostilte

Een middag in de late jaren dertig.
Licht dat gelaagd in tuinen valt.
Zijn hoed die op de kapstok hangt.
Haar benen, jurk, niet haar gezicht.

Hij stapt door, leren zolen op parket,
Kan het vlees ruiken. Kust in haar hals.
Stilte, of misschien alleen de radio.
Het laatste nieuws uit Duitsland.

Niemand buiten. Halfduisternis.
Zacht fluisterende elektriciteit.
Hij schenkt wijn uit de karaf
Waarin het laatste avondlicht breekt.

[p. 38]

II

 

Dan wordt het avond. Ze souperen

 

Met de kinderen, er wordt nauwelijks

 

Gesproken. De zware, rode gordijnen

 

Gesloten, een dak van hout boven

 

 

 

Hun onwetende hoofden. Dan gaan

 

De kinderen naar bed, hij zit roerloos

 

In de kamer. Ze komt binnen.

 

We moeten praten, zegt ze. Elk woord

 

 

 

Valt langzaam als een blad. Hij had

 

Het voorvoeld, deze stilte, deze vrees

 

Om wat is en straks niet meer.

 

Het is nog steeds mijn huis, zegt hij.

[p. 39]

III

 

Als in een droom gaat hij de kamer

 

Binnen, ziet zijn koffer, overhemden,

 

Schoenen, stapel brieven en ansichten,

 

Alles ingepakt. Hij sluit het deksel

 

 

 

Met een droge klik. Pas dan merkt hij

 

Hoe ze hem - hoelang heeft hij daar

 

Gestaan? - roerloos gadeslaat.

 

Met een keel vol watten spreekt hij.

 

 

 

Haar besluit staat vast. Dan moet

 

Hij gaan. Op straat schiet juist

 

De tram voorbij. Lantaarns branden.

 

Taalloos gaat hij door de deur.

[p. 40]

IV

 

Zonder schaduw, zonder heden:

 

Hij is een man die op straat staat

 

Met hoed en koffer. Onbestemd

 

Wandelt hij de zomeravond in.

 

 

 

Langs straten en pleinen gaat hij,

 

Passeert lege taxi's en autobussen.

 

Bestelt een kaartje tweede klasse,

 

bestijgt onbestemd het lege perron.

 

 

 

Voordat de trein zich in beweging zet

 

Heeft hij nog twintig seconden

 

Voor zich om te denken: geen sprake

 

Van. Ik keer terug. Dan rijdt de trein.