Richard Yates
Revolutionary Road
vertaling: marijke emeis
‘Weet je nog, eeuwen geleden in Bethune Street?’ vroeg ze. ‘Toen ik net zwanger was van Jennifer en ik tegen je zei dat ik, je weet wel... het wilde wegmaken, háár? Tot dat moment wilde je net zo min een kind als ik bedoel ik maar - waarom zóu je ook? Maar toen ging ik die vrouwenspuit kopen en legde de hele last op jouw schouders. Alsof ik zei: Als jij dit kind wilt hebben, mij best, maar dan wordt het ook hélemaal jóuw verantwoordelijkheid. Je zult je kapot moeten werken om voor ons de kost te verdienen. Je zult elk idee moeten laten varen om iets anders te zijn in de wereld dan vader. Ach Frank, had me toen maar lik op stuk gegeven - had toen maar gezegd dat ik een kreng was en zoek het maar uit, dan had je mijn spelletje zo doorzien. Dan had ik het waarschijnlijk nooit doorgezet - ik had er al zo het lef niet voor gehad - maar je zweeg. Je was te lief en te jong en te bang; je speelde het gewoon mee en zo is het allemaal begonnen. Dat we gingen leven voor dit reusachtige waanidee - want dat is het: een reusachtig, walgelijk waanidee - dat mensen zich als ze een gezin hebben moeten terugtrekken uit het echte leven en ‘tot rust’ komen. Het is de grote sentimentele leugen van de buitenwijken, en ik heb je al die tijd gedwongen om die te onderschrijven. Ik heb je gedwongen om ernaar te léven! Jézus, ik ging daarin zo ver dat ik een melodramatisch cliché van mezelf werd - ik denk dat ik het dáárdoor ging inzien - dat ik een beeld ophing van mezelf als het meisje dat een gróót actrice had kunnen worden als ze niet zo jong was getrouwd. En ik ben nooit actrice of zoiets geweest, dat weet je best, en ik wilde het ook nooit worden; ik ging alleen maar naar de toneelschool om uit huis te kunnen, dat weet je, en ik weet het ook. Dat heb ik al die tijd geweten. En toch loop ik al drie maanden met die gekwelde o-wat-ben-ik-edel-uitdrukking op mijn
gezicht - hoe kan iemand zichzelf zó voor de gek houden bedoel ik maar. Begrijp je hoe
Auteursrechtelijk beschermd