Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 4]

[Nummer 3]

red.

Ik had zeventien dollar in mijn portefeuille. Zeventien dollar en de angst voor het schrijven. Ik zat rechtop achter de typemachine en blies op mijn vingers. Alstublieft, God, alstublieft, Knut Hamson, laat me niet in de steek. Ik begon te schrijven en schreef:

‘De tijd is daar,’ zei Walrus toen,
‘om te spreken van vele dingen:
van schoenen - en schepen - en zegellak -
van kolen - en koninginnen -’

Ik keek ernaar en maakte mijn lippen nat. Het was niet van mij, maar wat kon het schelen, een man moest ergens beginnen.

Na jaren van armoede en ontberingen is het John Fante gelukt zijn dromen te verwezenlijken: een groot schrijver worden. Zijn prachtige boeken zijn veelal niet doorgebroken bij ‘het grote publiek’, hij is altijd een schrijvers schrijver gebleven. Veel (Nederlandse) auteurs hebben zich door zijn werk laten inspireren, hebben zijn kracht overgenomen te blijven geloven in hun schrijverschap.

Als er een ideale vorm van kunst zou bestaan, dan benadert de literatuur die naar ons idee het meest. Om de eenvoudige reden dat de literatuur ons vermogen tot herinneren is, het doorlopende verhaal van ons leven, in stijl en thematiek even divers als de miljoenen individuen die er op aarde rondlopen: van generatie op generatie worden deze verhalen overgedragen; ze blijken telkens te ontroeren, te ergeren, te doen lachen en huilen. Of, zoals Nijhoff het heeft gezegd: ‘Een dichter kan de eenzaamheid waarmee een mens leeft en sterft veranderen. Het is een stem die je herkent.’

Wanneer men uitgaat van dit - toch wel simpele - idee, dan heeft het geen zin om te zoeken naar stromingen en generaties in de literatuur: waarom je toeleggen op een onderdeel wanneer je uitgaat van het geheel? Schrijven is en blijft een eenzame bezigheid. Maar waar komt het literaire tijdschrift, en in het bijzonder bunker hill, in dit geheel kijken?

Een literair tijdschrift dient zich bezig te houden met literatuur. Hoewel dit gegeven zo eenvoudig aandoet, leggen veel literaire tijdschrif-

[p. 5]

ten zich toe op het plaatsen van bijdragen uit andere disciplines, zoals fotografie, beeldende kunst en journalistiek. bunker hill heeft ervoor gekozen om deze vormen van kunst van haar pagina's te weren - niet omdat ze niet interessant genoeg zijn, maar omdat de redactie vreest dat de aandacht te zeer wordt afgeleid van waar het werkelijk om gaat: de literatuur. bunker hill beoogt niets anders te zijn dan een vrijstaat voor literatuur, een monument voor alle Arturo Bandini's van Nederland en daarbuiten. De lezers, om wie het tenslotte evenzeer draait, hoeven niets anders te doen dan de verhalen en gedichten te lezen en te beoordelen. De redactie hoopt dat de literaire kritiek in Nederland hetzelfde zal doen en zich zal ontpoppen als een lezer, en niet alleen zal blijven zoeken naar een overkoepelende thematiek of stellingname - hoe overzichtelijk dit de literaire kritiek ook zou maken -, maar het gebodene zal waarderen om wat het is.

Waardering hoopt de redactie ook te krijgen voor de Bunker Hill Pers - onder deze imprint verzorgen wij vanaf heden zelfstandige publicaties, waarvan de roman Dromen van Bunker Hill van John Fante, die tegelijkertijd met het verschijnen van dit nummer van bunker hill uitkomt, het eerste resultaat is. In deze roman leeft Fante's alter ego Arturo Bandini de droom van het schrijverschap en maakt deze uiteindelijk ook waar. Een hartstochtelijk schrijver en ook zeker een hartstochtelijk lezer in één personage verenigd, die de kracht van de literatuur ontdekt en doorgeeft aan toekomstige lezers en schrijvers:

Ik ging naar de bibliotheek. Ik keek naar de tijdschriften, naar de plaatjes die erin stonden. Op een dag ging ik naar de boekenafdeling en ik pakte een boek van de planken. Het was Winesburg, Ohio. Ik ging aan een lange, mahoniehouten tafel zitten en begon te lezen. Plotseling stond mijn wereld op z'n kop. De hemel viel naar beneden. Het boek had me te pakken. De tranen kwamen. Mijn hart ging tekeer. Ik las tot mijn ogen brandden. Ik nam het boek mee naar huis. Ik las nog een Anderson. Ik las en ik las, ik was vervuld met hartzeer en was eenzaam en verliefd op een boek, veel boeken, tot het vanzelfsprekend werd, en ik zat daar met een potlood en een grot notitieblok, en probeerde te schrijven, tot ik het gevoel had dat ik niet verder kon omdat de woorden niet wilden komen zoals bij Anderson, ze kwamen alleen als druppels bloed uit mijn hart.