In het tijdschrift dat u in handen houdt, zult u dan ook geen middelmaat aantreffen. Een in Amerika woonachtige Ier en een Amerikaan excelleren weer op de korte baan. Colum McCann schreef het tragische verhaal ‘Zusters’, dat de lezer ondanks, of juist dankzij de afstandelijke stijl - die zo typerend is voor het Amerikaanse proza - doet huiveren van ontroering en genot.
Onze godfather John Fante bewijst wederom een van de grootste schrijvers van deze eeuw te zijn; ditmaal met een aantal prachtige brieven aan zijn eerste uitgever, H.L. Mencken.
Ook het Nederlandse proza is in dit nummer opnieuw sterk vertegenwoordigd. Marieke Groen vertelt in een venijnige stijl het tragikomische verhaal van een meisje in de puberteit dat met haar ouders en zusje met vakantie is in Italië. De scheve familieverhoudingen en de droevige situaties maken dat de lezer nu eens zal glimlachen van herkenning, dan weer het hoofd zal schudden van ongeloof.
Een van de meest getalenteerde, maar te weinig gelezen schrijvers van Nederland hebben wij bereid gevonden een bijdrage te leveren: A.L. Snijders. In zijn verhaal, dat geschreven is in een welhaast nesciaanse stijl, staat slechts één ding centraal: het Leven, in voor- en tegenspoed. Ten slotte verrast Armand Kerkmeester wederom met een komisch, absurd verhaal.
De Vlaamse dichter Koen Stassijns verwoordt in een strakke vorm dát wat niet te verwoorden valt en weet de lezer aldus haarfijn te treffen. Ook de debutanten Victor Meijer en Hans Krüse zijn hard bezig hun stempel op de Nederlandstalige poëzie te drukken. Hiertoe geven zij in dit nummer van bunker hill de aanzet.
Als dit alles nog geen reden genoeg is tot bovenmatige vreugde, dan toch zeker wel het feit dat de culturele overheden zodanig zijn gaan bijdragen dat we onze schrijvers fatsoenlijk kunnen honoreren. Door deze financiële ondersteuning, en de erkenning die deze met zich meebrengt, kan bunker hill zich nóg vrijer gaan bewegen en garant staan voor een serie prachtige afleveringen.
En u, lezer, wordt weer gevraagd te gaan zitten, te proeven en te beoordelen. Te denken en te voelen op hetzelfde moment. Om te concluderen dat literaire maat in elk geval geen confectiemaat is, want Michel de Montaigne heeft zelfs in zijn essay ‘Over de ijdelheid’ in geen geval aan Michel de Montignac gedacht. In bunker hill kunt u rustig alles naast elkaar consumeren.
Auteursrechtelijk beschermd