|
| |
Het O.L.V. beeld.
Uit de Marialiederen van Guido Görres.
Hoe straelt de zonne zengend warm!
Hoe kwelt my hitte en dorst!
Zoo zucht een reizer oud en arm
Hy zucht en klaegt vermoeid en bleek:
Ach doof is berg en rots,
In d'afgrond echter tiert de beek
En sterft in zelfgeklots.
Voorby is nu myn lust der jeugd,
Voorby is scherts en vreê,
De tyd ontnam my kracht en vreugd.
Hoe loeg my eens vol klank en zang
De berg in 's morgens strael!
Hoe bitter is my nu de gang!
De plein hoe droef en vael!
| |
| |
Hy kucht den berg op als hy kan,
Hy siddert, ach! die oude man,
Zyn voet is krank en krank zyn hert,
De berg is hoog en steil,
Zyn bittre nood, zyn wrange smert
Stoort geener ziele heil.
Het vogelken verstaet hem niet,
Dat bly in 't loof verkeert;
De roze glimlacht, die hem ziet,
En weet niet wat hem deert.
Van zyne wangen rolt het zweet
Die niets van liefde en deernis weet,
Noch wat een hert verwondt.
Zoo klaegt hy eenzaem en hy gaet,
Geen troost verryst en blinkt,
Hy klaegt, tot hem de kracht verlaet,
Vertwyfling schiet uit zynen blik,
Zyn hert verkleumt van pyn;
Hy zegt vaerwel aen 't aerdsch geschik,
O jammer die my 't aenzyn bragt!
Dat ik niet eeuwig sliep!
Vervloekt de droevige onheilsnacht
Dewyl hy in zyn sombre gril
En toorn en wanhoop mengt,
Ziet hy een beeld, dat arm en stil
Der moeder grimlach zoet hem streelt,
Het kind heeft ze op den arm;
En tot hem spreekt 't genadebeeld:
Ook ik ging aen den lydensdag
Toen van het kruis de hamerslag
Verklonk zoo naer en bang.
Ook ik en stiet geen klagt meer uit
Toen ik het kruis omwrong,
Toen my - de troostelooze bruid -
Een snydend zweerd doordrong.
| |
| |
O kom tot my en trooste dy,
Dyn heil rust in myn arm;
O blik het aen, en du bist vry
O zie, myn kindjen lacht dy zoet,
Het wenkt dy, naekt en bloot,
Kom, arme! kom, wees wel gemoed
En neem het op dyn schoot.
O kom en neem 't in de arme dyn,
En drukt het aen dyn hert.
Dan klaegs du nimmermeer van pyn,
Myn kindjen kent dyn smert.
O talm toch niet, o kome weêr,
En laet den droeven haet.
Kom weder tot dyn God en Heer,
Hy nam op zich des kruises hout,
Hy draegt ook dynen last,
O kom, hoe zwak, hoe moê en oud,
Hy noodt dy uit ter zaligheid
Daer loont hy dy in eeuwigheid,
En 't lyden heeft een end.
Myn kind wacht dy met ongeduld,
Hoor eens wat het dy biedt:
Ik draeg den last, ik draeg de schuld,
Dus sprak tot hem het arme beeld,
Hy weende zoet om 't geen hem scheeld',
En troost vloot in zyn hert.
Den Heiland hy zyn herte gaf,
Die liet er zich in neêr,
Hy ging met hem bergop en af,
Alleen ging hy niet meer.
Hy droeg den hemel met zich rond;
Ontviel hem soms een ‘ach’,
Dan dacht hy blyde weêr terstond
Hy dacht dan aen de zaligheid
Hy dacht aen schooner eeuwigheid
Vertaeld den 25 February 1847
|
|
Auteursrechtvrij