Braga: dichterlijke mengelingen. 1844

Een opbeurend liedjen voor Anna.
(Door een der Redacteuren op zijn 14^de jaar: niet herzien.)

Teedere Anna, hoor mijn lied;

Klinke 't grootsch noch stout,

Smeltend naar mijn warm gevoel

Late 't u niet koud!

Ziet gij ginder 't druk gedrang,

't Wild gewoel dooreen?

Derwaarts stuwt met snelle vaart

Mij het leven heen!

Ziet gij ginder 't eenzaam pad,

Slingrende om 't graniet,

Duikend bij den hoogsten zwaai

In 't bewolkt verschiet?

Ziet gij boven 't rotsig pad

't Onweêr zaamgepakt,

Hoe het looden wolkgevaart

Telkens lager zakt?

Maar wat spelt die lichte stip

Aan d' omfloersden trans?

Zie! het wordt een heldre star,

Met verhoogden glans!

Zilvervonken tusschen 't graauw

Tintlen voor 't gezigt, -

Maar geen warmte spelt die gloor

En geen gloed dat licht.

Velen zien dien schoonen glans,

Juichende in den schijn;

Maar hij, die het pad betreedt,

Weet wat sterren 't zijn.

Als ik, Anna! in 't gewoel

Van de wereld leef,

Of de steile klippen langs

Eenzaam hooger streef;

Als ik weer in 't aanzijn roep

Vroegre zaligheên,

Als herinring nederglijdt

Over 't lang verleên;

O dat dan een tranenvloed

't Harte balsem geev',

Over 't wèl in wee verkeerd,

Over 't wee, dat bleef.

Maar ook dan, God geve 't u!

Zitge rustig neer,

Roept (wie weet het?) voor uw geest

De oude beelden weer.

Denkt (wie weet het?) nog aan mij,

Leest mijn nedrig lied: -

'k Zong het voor uw voelend hart,

Voor een steenen niet!...

1778.