Braga: dichterlijke mengelingen. 1844

Oude Gedachten in een oud kleed.

Weêr schiet de lentezon haar stralen

Op 't aardrijk neêr;

De dorre struiken groenen weder

Gelijk weleer;

De blijde nachtegalen zingen

In 't digte woud; -

Wie blijft bij zoo veel hemelweelde

Gevoelloos koud?

Wien, als hij bukt naar 't eerste bloempje,

Dat bloeit in 't gras,

Of als hij staart op 't weemlend tint'len

Van d' effen plas,

Of naar den reinen, blaauwen hemel

Zijn blikken rigt,

Wien valt dan niet het drukkend leven,

Vol zorgen, ligt?

De Lente spreidt haar frissche velden

Voor 's menschen voet;

De Lente leeft, de Lente is leven

En God is goed! -

O laat me mijmrend gaan gedenken,

Nu 't al herleeft,

Aan wat de winter ons voor immer

Ontnomen heeft.

De zon gaat stil en plegtig onder,

De nacht genaakt:

In stil gepeins aanbid ik 't wonder,

Door God gemaakt.

Mijn moede geest keert in zich zelven,

En 't avondrood

Verdwijnt in sombre doodsgedaanten...

O wreede dood!

Waar jeugd en onschuld vriendlijk blozen

En spelend gaan,

Waar in den hof de schoonste rozen

In 't lommer staan,

Daar zijn, o dood! uw rassche schreden

Gedrukt in 't zand

En aan de schoonste stengels slaat ge

Uw magre hand.

De zon zinkt weg; der wolken toppen

Vaneen gescheurd,

Zijn als een purperkleed des hemels

Met goud gekleurd.

Het valt te zaam in digte plooijen,

Wier effen schaauw

Een zacht fluweelen boordsel teekent

Aan 't heldre blaauw.

O laat me, in zoet gepeins verloren,

Thans henengaan

Daar ginds, waar onder treurcypressen,

Aan 't eind der laan,

De dierbre sluimert in de groeve

In diepe rust,

Van al het leed der wislende aarde

Niet meer bewust.

'k Zie nog die blonde lokken golven,

Wier gouden glans

Zich langs haar poeslen hals verspreidde,

En met een krans

Van hemelsch licht haar hoofd omgevend,

Het lief gelaat

[p. 12]

 

Nog hemelscher en schooner maakten.

 

Ach! waarom gaat

 

Wat schoon en heerlijk is op aarde

 

Zoo ras voorbij? -

 

Weer is een Engel opgenomen

 

Aan 's Hoogsten zij. -

 

En de aarde telt een waarborg minder,

 

Die hechten deed

 

Aan deugd en onschuld onder menschen,

 

Aan trouw en eed.

 

Wanneer ik, levende in 't verleden,

 

Dien reinen geest

 

Met zachte goedheid zie bezielen

 

Haar schoonen leest; -

 

Wanneer ik nog het vriendlijk lagchen

 

Dier lippen zie,

 

Of op dat voorhoofd de idealen

 

Der jeugd bespie;

 

Wanneer ik denk, die liefelijke oogen,

 

Wier hemelsch licht

 

Het zwartste duister op kon klaren,

 

Zijn eeuwig digt;

 

Dan voel ik tranen langs mijn wangen

 

En pijn in 't hart,

 

En 't smachtend uitzien naar het einde

 

Van alle smart.

 

 

 

De zon zonk weg en de avondschemer

 

Wordt langzaam nacht.

 

't Is alles stil; de boomen wiegen

 

Onmerkbaar zacht.

 

't Is alles stil en alles rustig.

 

Slechts in het graf

 

Is dieper rust en grooter stilte,

 

Dan 't leven gaf. -

 

Slechts in het graf! - Dat voel ik dubbel

 

Aan deze plek,

 

Waar ik ter bedevaart zoo gaarne

 

Nog henen trek,

 

En daarom vloeit mijn stille weemoed,

 

In tranen neêr.

 

Ach! om ons zelven valt te weenen -

 

Om haar niet meer!

December 18 -