De Brakke Hond. Jaargang 12

[p. 124]

Frederick Lucien de Laere

In mijn trui ben ik te lui
om een fatsoenlijk mens te zijn.

Toen ik mijn trui voor de eerste keer aantrok
was het alsof ik mij in een schapenhuid hulde,
alsof ik plots omhelsd zou worden door een wollen engel.

Bij het zien van een wolf
zou ik echter smachten naar een nachtelijke nekbeet,
die zoals men weet
verlossend maar fataal is.

Sindsdien draag ik een hondenpels
en jaag ik 's avonds,
hels huilend,
op vorige gedaanten.
In het licht van een halfvol lachende maanman.