De Brakke Hond. Jaargang 10

[p. 39]

Luc Gruwez
Dunne mensen

Dunne mensen liggen vaak alleen in bed,
zij tasten naar zichzelf en vinden niets
tenzij moeizaam een paar knoken die geen wellust wekken.

Hun derrières vallen samen met hun buik
en voor de spiegel staand
zien zij slechts één dunne wankele lijn.

Op zwoele zomerdagen hebben kontologen
maar een magere kluif aan hen,
de anatomiestudent daarentegen geilt op hen.

Hun hongerige mond vergeefs dwangmatig volgepropt
met slagroom en geglazuurd gebak
rammelen zij haastig verder door de straten.

Nooit kunnen zij zich vermaken met hun vlees,
ze blijven uitsluitend afgekloven botten
waar geen mens z'n tanden op wil breken.

Zij bedrijven de liefde met zichzelf
terwijl ze tokkelen op hun karkas
en troostend denken ‘de heks had mij toch nooit gehad’.

Wanneer zij met de vingers zweren bij een God
doorklieven zij de lucht met naalden,
hun eed betekent ook al niets.

Wie wil dan met hen trouwen?
Niemand wil toch die beurse vlekken overhouden
van een nacht vol stekend liefdesspel.

[p. 40]

3.

 

Er zijn er bij die handig worden

 

in liegen en bedriegen

 

en beweren dat zij gecamoufleerde mollige meisjes zijn,

 

 

 

of lagen kleren om hun essentie heen draperen

 

en bidden dat het zou winter blijven

 

want de zomers onthullen onverbiddelijk hun geheim.

 

 

 

Er zijn er bij die overmoedig staande houden

 

dat zo weinig lichaam

 

zoveel meer markante geest oplevert.

 

 

 

Maar zelfs de oude dorpsfilosoof

 

gelooft niet langer in Descartes.

 

Hoe kan zoveel te weinig van alles zo zwaar wegen?

Wanneer zij zich ijverig gaan oefenen
in met hun lichaam analoge spitse dialogen
blijken ook hun tekstballonnetjes nog lek.

Door iedereen worden zij over het hoofd gezien,
alleen niet door de man die om hen lacht
en prompt een kniestoot onder zijn weke delen weg moet grijnzen.

Geen enkele windstoot of illusie houdt hen overeind,
zo dun, voorspellen zij alleen ons aller lot
en wat ons straks nog rest in 't graf.