De Brakke Hond. Jaargang 10

[p. 177]

Stefan Boonen
Ik vond haar

Een hoofd, een been, de romp, een been, een arm en nog een arm. Netjes liggend op een rij, dwars door mijn woonkamer. Het hoofd vlak onder het venstertablet, de laatste arm half in de keuken. Ik neurie een kinderliedje, de tekst ken ik niet, en kijk. Wat nu? Ik leg de verschillende lichaamsdelen in een cirkel en ga in het midden van de kring op een stoel zitten. Even maar. Het verveelt me te snel. Wat nu? Puzzelen. Het is een mooie vrouw geweest, althans, dat vermoed ik. Waar zijn haar ogen en de duim van haar rechterhand? Ik varieer, ben gezien de mogelijkheden bijzonder creatief. Haar hoofd tussen haar benen, die ik na enig nadenken verwissel met haar armen. Met haar handen maak ik een kruis onder haar kruis.

Ik vond haar, ik noem haar haar, in het bos. Ze woonde in een plastic zak. Niet bepaald een ruime woning, maar gelukkig wel veel licht. Ik weet niet of ze er gelukkig was. Ik hoop van wel, voor haar. Nu ze dood is doet er dat natuurlijk niet meer toe. Ik wist trouwens niet dat doden verbrokkelen. Zou het bij mij ook gebeuren? Om de een of andere reden hoop ik van wel. Meer dan wel net zo als haar. In mooie stukken.

Men heeft mij verteld dat overledenen begraven worden. Door wie? Wanneer? Waarom? Is de vinder verantwoordelijk? Zijn er doe-het-zelf-begraafboekjes?

Ik zou haar graag vroeger ontmoet hebben. Minder dood. Vragen hoe het is om in een plastic zak te leven. Bovendien was, is, ze een vrouw. Ook haar schaamhaar is verdwenen. Het verwondert me dat een dode borst ronde openingen vertoont. Kleintjes, maar toch goed zichtbaar. Levende borsten hebben dat niet, weet ik zeker. Enfin, vrij zeker.

De zak heb ik weggeworpen. In een grote container. Woning in container te P. Haha, soms lach ik met mijn eigen grappen en voel me dan een idioot.

[p. 178]

Ik schaamde me toen ik haar binnen droeg. Deel per deel. Het leek zo oneerbiedig. Gelukkig keek er niemand toe. Ik ben nooit erg zelfzeker geweest. Vooral waar het volkswijsheid en traditionele rites betreft. Mag men het gevondene als eigendom beschouwen?

Straks komt moeder op bezoek. Het is zondagmiddag. Ik stop haar in een oude doos. Ze past maar net. Haar bedoel ik, niet mijn moeder. Vanzelfsprekend. Zij moet voorlopig mijn geheim zijn. Met moeder wil ik geen geheimen delen. We hebben al genoeg gedeeld. De doos schuif ik onder mijn bed. Ik sluit de slaapkamer en leg de sleutel op de vensterbank.

Vijf na drie. De bel. Ik weet wie het is, moeder. ‘Dag jongen’, zegt ze als ik de deur open. Twee glazen cola, allebei voor moeder. Ik hoef niets, heb geen dorst. Ik glimlach, maar zwijg, als ze plots rechtveert uit haar stoel. Het is echt de stoel van moeder. Ik zit er nooit in. En zij is het enige bezoek dat ik wil ontvangen, moet ontvangen, ontvang. Ze loopt naar de slaapkamerdeur en drukt driftig de klink naar beneden. Voor de zoveelste maal vangt ze bot. Ze heeft een slaapkamerfrustratie, een kleintje maar. Drie op vier, mijn slaapkamer. Ze wil er graag in, rondneuzen, poetsen, controleren. Ik laat haar niet toe die behoefte te bevredigen. Ze vraagt het me trouwens nooit. Zoekt soms stiekem naar de tot-nu-toe-voor-haar-onvindbare-sleutel. Elke week weer hoopt ze op vergeetachtigheid mijnentwege, tevergeefs. Met uitgestreken gezicht, alsof ik de voorbije minuten afwezig was, gaat ze terug zitten. Even later vraagt ze om massage. Dit ritueel ken ik: klassieke muziek, vettige massageolie, kranten op de vloer en het voetbankje, spataders,... Dan drinkt ze de cola's leeg, zoent me op de wang en vertrekt.

Ik was haar. Ga eigenlijk met haar in bad. Eerst verzorg ik mezelf. Dan neem ik haar bij me. Voorzichtig en precies was ik haar armen, de benen, het hoofd, de romp. Terwijl ik me afdroog laat ik haar nog even weken. Het is een vreemd gezicht, een warboel.

Speciaal voor haar heb ik een lotion gekocht. Het zou de

[p. 179]

huid soepel en jong houden. Dat ‘jong’ heeft natuurlijk weinig zin. Ik vis haar deel na deel uit bad. Droog haar voorzichtig af met een zachte badhanddoek en wrijf haar in met de lotion. Ze voelt naderhand inderdaad soepeler aan.

's Avonds stop ik haar vroeg in bed. Naar de T.V. kijken vindt ze vast niet boeiend. Ik heb met mezelf afgesproken dat ze, zolang ze bij me is, in mijn bed mag slapen. Ik slaap wel on de bank. Mijn aandacht glijdt voortdurend weg, van het T.V.-scherm naar de slaapkamerdeur. Toch blijf ik beheerst zitten. Vlak voordat de slaap me overmant bekruipt me een gevoel van trots. Misbruik maken van de situatie zou eenvoudig zijn geweest. Ja, ik bezit de ware klasse.

We zijn nu al twee dagen bij elkaar. Dadelijk vertrek ik naar mijn werk. Ik mis haar nu al. De voorbije dagen heb ik mijn appartement nauwelijks verlaten. Het zal de eerste keer zijn dat ik haar langer dan een half uur verlaat. Na mijn werk moet ik dan ook hoognodig wat inkopen doen: voedsel, drank en lotion. Aan dit tempo gaat ze me een fortuin aan lotion kosten.

Ik tik letter na letter op altijd dezelfde witte bladen.

Het zijn brieven aan voor mij onbelangrijke mensen. De voor mij belangrijke mensen hechten er meer belang aan. Voortdurend denk ik aan haar, zie haar voor me, in elke mogelijke combinatie. Mijn collega's merken niets van mijn geestelijke afwezigheid. De onderlinge banden zijn niet van die aard dat dagdromen en dergelijke opgemerkt worden.

De kassière, een jong meisje met een puisterig gelaat, staart me aan met open mond als ik een twintigtal tubes op de loopband plaats. Ik glimlach fijntjes en leg er mijn overige aankopen bij. Bij wijze van wraak betaal ik uitsluitend met munten.

De concierge vraagt me -discreet weliswaar- of ik weet waardoor dat nare geurtje, ‘Het hangt al een dag of twee in het blok. U hebt het vast al geroken.’, veroorzaakt wordt? Ik sta hem beleefd te woord. Nee, ik had geen idee. Mijn anders

[p. 180]

best opmerkzame neus nam bovendien geen ‘naar’ geurtje waar.

Ik had natuurlijk wel een vermoeden.

Twee tubes lotion bereiken niet helemaal het gewenste resultaat. Er blijft onmiskenbaar een zekere walm uit haar opstijgen. Zelfs ik, die genegenheid voor haar voel, wordt er lichtjes onpasselijk van. Misschien dat kleren helpen. In laden en kasten zoek ik de nodige kledingstukken bij elkaar.

Over haar romp trek ik een oude trui. Haar benen stop ik in de pijpen van een door mij in tweeën geknipte broek. In een badhanddoek wikkel ik haar hoofd. Morgen koop ik een bivakmuts. De armen stop ik in sokken. Eén paar per arm. Een sok die ik afrol vanaf de bovenarm, de andere vanaf de hand. Het lijkt een kort been met twee voeten. Ik werk het geheel af met deodorant. Dan verlaat ik het appartement. Vijf minuutjes, bij wijze van test. Ruikt ze nog? Minder, veel minder, stel ik vast bij mijn terugkeer.

Tijdens de maaltijd plaats ik haar tegenover me. Ik lach luidop telkens als ik naar haar kijk. Ze lijkt een hippe mummie in haar bonte verpakking. Een blos van schaamte stijgt naar mijn wangen als er plots op de deur wordt geklopt. Zou de klopper mijn lachen gehoord hebben? Dat maakt vast een bizarre indruk. Ik stop haar vliegensvlug in de verschillende keukenkastjes en open dan de deur. De concierge. Ik beloof hem mijn appartement volledig na te kijken. Misschien ligt er wel ergens een dode muis of zo. Dankbaar knikkend, ik ben een gemakkelijke huurder, vertrekt hij weer. Lotion, lotion, lotion en een laatste vleugje deo. Ik hoop dat het helpt.

Ik ontkleed haar en stop haar dan in bed. Tot mijn spijt stel ik vast dat ze lichtjes verkleurt. Haar buik, daarstraks nog mooi rose, is nu mat geel. Ons samenzijn kan niet veel langer blijven duren. Binnenkort zal haar geur overweldigend, oncamoufleerbaar zijn. Ik weet het. Zachtjes kus ik haar, slaap wel.

De T.V. kan me nauwelijks boeien. Opdringerige types

[p. 181]

stellen zinloze vragen aan weinig achtbare burgers. Morgen neem ik afscheid van haar. Dat besluit is definitief. Al het andere is een open vraag. Hoe? Waar? Wanneer? Moet ik haar begraven? En zo ja, waar dan wel? Haar overhandigen aan?... Ja aan wie? Haar terug in een plastic zak stoppen? Dat laatste verwerp ik meteen. Ons afscheid moet waardig zijn. Ik neem mezelf voor morgen ziek te zijn. Niet werken, ademen denkruimte creëeren voor mijn ik.

Straks nemen we afscheid. Ergens ben ik er wel blij om. In de woonkamer hangt een geur die, hoe ik er ook tegen vecht, walging opwekt. In de voormiddag zal ik haar begraven in het bos waar ik haar voor het eerst zag. Het lijkt me de meest eerbiedige oplossing. Passend bij onze relatie. Nog twee uren samen. Ik blinddoek mezelf en probeer dan de verschillende lichaamsdelen op hun juiste plaats te leggen.

Iemand hamert driftig op de deur. Ons rest nog één uur. Deze onderbreking verstoort ons laatste samenzijn. Nog voordat ik de deur bereik wordt deze met kracht open gebroken. Twee mij onbekende mannen stormen mijn woonruimte binnen. ‘Politie’, mompelt één van hen binnensmonds. Ze grijpen allebei naar een zakdoek die ze krampachtig tegen hun neus duwen.

Ik kan het niet zien, maar voel het wel. Mijn oog wordt blauw en zwelt op. Een grote en blijkbaar boze politieman heeft me daarjuist hard geslagen. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik, met handboeien om, in een heus politiebureau.

Mijn moeder schaamt zich dood als ze het zal vernemen. De mannen hier zijn bepaald onvriendelijk. Ze noemen me smeerlap, viezerik, gek,... Ik begrijp het niet.

Voor het raampje staan tientallen mensen. Ze zijn er al uren. Bijna net zolang als ik in dit kamertje zit. Alleen. Af en toe komt er een man binnen die vragen stelt. Vreemde vragen. Ik beantwoord ze toch zo eerlijk mogelijk. De mensen roepen en schelden. Woorden en gebaren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Het lijkt alsof ze allemaal boos op mij zijn. Ik voel me verward. Wat heb ik misdaan?

[p. 182]

Buiten is het bijna donker. De mensen verdwijnen één voor één. Beloven morgen terug te komen, dreigend. Ik heb dorst en honger. Maar niemand interesseert er zich voor. Ze vergeten zelfs het licht in het kamertje te ontsteken. Plots staat er voor het raam een vreemde man. Lang grijs haar plakt in vettige slierten tegen zijn hoofd. Hij roept niet of scheldt niet. Hij kijkt alleen maar, naar mij. De blik in zijn ogen beangstigt me. Hij grijnslacht, een scheve rij gele tanden komt akelig dicht bij het getraliede venster. Dan heft hij zijn armen omhoog. In zijn linkerhand houdt hij een gekarteld mes, in de rechter een plastic zak. Geschift, denk ik.