De Brakke Hond. Jaargang 10(1993)– [tijdschrift] Brakke Hond, De– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 15] [p. 15] Stefan Hertmans Wilde Kiemen Desdemona Ze ligt er, zorgzaam voor haar eigen zwaartepunt, in een zeer scheurbaar jasje bij. Het raam, dat ergens op een beeld uitgeeft, spiegelt zich in haar lippen vrij. Het bankbiljet, waarmee de schijn haar schaamte dekt, ligt achteloos verfrommeld op de sprei. Een laatste koele keer verlost ze mij. Haar blik, al dagen uit, ligt in haar lijf gezonken. Ik hoor op deuren bonken. Haar navel is het koudst. Ik loop via het raam de kamer uit - het glas lijkt op haar huid. [pagina 16] [p. 16] Music for a while Het drinken maakt me doof. Ik draai de knoppen harder, ik zet de duivels op een hoger spoor, omdat alleen bij dieper zwijgen ik de adem tussen twee verloren lettergrepen hoor. Alles gaat luider ruisen met de tijd: bloed, wervels in de hals, zelfs adem gaat met meer misbaar gepaard. Alleen het drinken zelf wordt stiller. Je drinkt de afgrond van verloren avonden en ziet de regels op het blad. Je ziet, steeds meer, verborgen lijnen op de achtergrond van kleine woordwoestijnen. [pagina 17] [p. 17] Je hebt ascetisch broodkruim in de mond. Maar je verdorven lichaam is heilige grond waarin de stilte van verzwegen gist gaat stijgen tot een dagelijkse dood de rituelen van het zwijgen volgt. Drinken maakt nieuwsgierigen bij voorkeur doof, zij die gespannen luisteren naar elke gisting aan de binnenkant. Wees morsig in zo'n ogenblik: elke cantate toont een ander ik, je draait de knoppen tot je buurman hikt. Kamer en oceaan kunnen dan in een regel staan, de schelp blijft nooit ver bij je oor vandaan. [pagina 18] [p. 18] Kwik Naakt zagen we de bliksem komen. De stad lag er een ogenblik als Marrakesj onder sneeuwende bommen bij. Je jurk lag op papieren. De ramen waren open en de katten waren vrij. De muren waren open. Van zolder tot kelder zagen wij hoe luid de wind kan vallen in de vochtige afgrond tussen licht en donker, net voor het einde van een dagelijkse moordpartij. Het kwik sprong in je ogen en het ochtendlicht verblindde mij. [pagina 19] [p. 19] Wilde kiemen Je kunt, tegen dit beeld aanhikkend, de zinnen breken die ons gister zinvol leken. Dood komt het vlugst in de details - een oogwenk later, op het spitsuur, als je aan gele bloemen denkt, en dan donkere vlekken op de muur als je mij zoekend naar de bodem zinkt. Laat snel gaan wat niets meer belooft. Ik wil een muur om bij te liggen, lang en gerieflijk uit de wind, misschien een losse steen of twee om daar je groene ogen mee te dekken, als het midden in de zomer sneeuwt en ik aan wilde kiemen denk. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd