De Brakke Hond. Jaargang 9

[p. 46]

Nicole M. Schippers
Satellieten

Je begint maar.

Hij begon.

E. was eens een kannibalengezin dat besloot vegetarisch te gaan leven. Ze gingen met zijn allen naar de speciaalzaak en kochten bruin brood, sojakoeken, seitanhamburgers en müesli. Ze aten jammer genoeg ook de verkoopster ter plekke op.

Einde.

Begin maar opnieuw. Je moet het je niet te makkelijk maken.

Verdomme.

Twee clochards zaten onder een brug, toen opeens een naakte vrouw uit het water kwam. De vrouw had een sigaret in de hand en vroeg een vuurtje. In een tinnen doos had één van de clochards lucifers en zelfs een aansteker. Hij gaf de vrouw vuur en vroeg of ze het niet koud had. Daarop verkrachtte de vrouw beide clochards.

Zo zie je maar.

Zo zie je maar wat?

Ach, hou op.

Ik heb geen zin meer.

Je moet. Niet opgeven. Nooit opgeven.

Hij begon opnieuw.

De eenzaamheid begint zo stilaan te wegen. Daarom loopt hij zo gebogen. Zijn rug en schouders kunnen de eenzaamheid nauwelijks tillen. Zijn benen begeven het bijna.

Hij stapt zwaar door de natte herfstbladeren. Kinderen dartelen langs. Geen gewicht op hun schouders. Het leven maakt hen licht. Hij wil ze aanmanen tot enige terughoudendheid, maar hij krijgt zijn hoofd niet opgetild en zijn mond is een verroeste, sinds lang gesloten klem.

Hij kan een arm enigszins heffen. Maar geen van de kinderen merkt dat gebaar. Ze zien hém niet eens en hij is

[p. 47]

nochtans niet klein, zelfs als hij zo gebogen loopt.

Hij gaat op een bank zitten, handen tussen de knieën, ogen gericht op het gras tussen zijn voeten. Hoog boven hem passeert een satelliet. Hij weet dat. Het is een geruststellende gedachte dat de satellieten niet zo gauw op zijn kop zullen vallen.

Die verdomde kinderen blijven maar spelen en lawaai maken. Waar zijn hun ouders? Waarom houden ze hun mormels niet binnen? Hij zou ze allemaal wel de nek kunnen omwringen.

Kom, kom. Wat zijn dat nu voor gedachten? Je neemt jezelf veel te serieus. Je bent alleen maar een personage in een verhaal dat er zelfs nog niet is. Je stapte tot nu toe alleen maar door natte herfstbladeren, je stapte zwaar omdat de eenzaamheid woog en er waren kinderen die teveel kabaal maakten en je ging op een bank zitten en zoëven is een satelliet gepasseerd.

Ik wou dat ik er niet was. Ik ben een last voor anderen. Ik wil mezelf uitgommen. Ik wil een potloodtekening zijn. Potloodtekeningen zijn zelden definitief. Ik wil niet definitief zijn. Ik wil veranderd kunnen worden. Iemand moet dit toch inzien. Iemand moet toch kunnen vatten waarom ik hier ben, waarom deze woorden aan mij verspild worden. Ik weet het, dit is wat moeilijk om te begrijpen. Laten we weer concreet worden.

Er komt een koppel op een andere bank zitten. Ze hebben geen kinderen, daar zijn ze nog te jong voor. Ze zitten heel dicht bij elkaar, ze zijn heel verliefd. Ik slaag erin mijn hoofd in hun richting te draaien en mijn mond te openen.

‘Rottende blaren,’ zeg ik.

Het is het eerste wat ik in dagen uit kan brengen. Voor de twee jonge mensen is het onzin, maar ik ben zo blij dat ik iets gezegd heb. En ik zeg het warempel nog eens:

‘Rottende blaren.’

De twee hebben nu door dat ik tegen hen spreek. Het is de jongeman die het op zich neemt mij van antwoord te dienen. Hij is een welopgevoede kerel en wil een sukkelaar als ik niet negeren of wegjagen. Maar hij wil ook zijn liefste beschermen tegen vieze oude mannen. Niet dat ik zo oud ben. Ik ben wel

[p. 48]

vies. Ik heb me al een week niet meer gewassen, omdat bij mij het water afgesloten is.

‘Mooi weer. Toch wat fris,’ zegt de jongeman.

Hij heeft gave tanden.

Ik heb bruine tanden, van het roken.

Ik wil nog wat zeggen, als dit papier en de schrijfmachine en de schrijver natuurlijk het mij toelaten. Ja? Ja!

‘Stinkend water,’ zeg ik.

Daarmee bedoel ik het water in de sloot vlakbij. Het stinkt echt, maar de mensen schijnen dat niet erg te vinden. Maar als ik een wind laat vliegen, krijg ik op mijn kop. Dat is niet eerlijk.

De jongeman en zijn vriendin fluisteren. Het meisje giechelt.

Het is dus nog zo'n giechelmeisje, al zou dat toch niet meer mogen op haar leeftijd - ik schat haar zeventien.

De jongeman wil zich nu weer helemaal met haar bezighouden.

Hij begint haar over de dijen te strelen en daar kan ik absoluut niet tegen. Ik heb al zolang geen meisje of vrouw meer gehad en de eenzaamheid weegt, ze weegt een ton, tien ton. Komt zo'n jong koppel voor je ogen vrijen. Er zijn grenzen.

‘Stinkende rotte drol!’ zeg ik behoorlijk luid.

Dit kan makkelijk als een belediging opgevat worden. De jongeman heeft het gehoord.

‘Pardon?’

Pardon. Wie zegt er nu pardon? Zo'n jonge man en nog zo ouderwets, zo formeel. Maar de jeugd is reactionair, zegt men. Ik moet het nog gaan geloven.

Mijn eloquentie stijgt nu ten top:

‘Natte platte scheet!’

Ik bedoel dat allemaal niet zo kwaad. Ik wil alleen dat ze ophouden met flikflooien. Ze moeten rekening houden met een sukkelaar die vergeten is hoe de huid van een vrouw aanvoelt. Vrouwenlippen. Haren. Ogen. Neus. Oortjes. Gewone, menselijke ervaringen. Maar mij zijn ze ontzegd sinds mijn echtgenote

[p. 49]

van mij is weggegaan, sinds ik geen werk en geen geld meer heb. De liefde is voor de bezittende klasse. Ik weet niet wat de jongeman bezielt. In zijn plaats zou ik opstaan en ergens anders gaan vrijen. Er zijn banken genoeg. Het park is groot. Maar nee, hij moet laten zien dat hij een man is. Hij staat op en komt naar me toe.

‘Laat hem toch,’ zegt het meisje. Ze is veel verstandiger. Dat zijn meisjes altijd.

De jongeman staat voor me, kijkt op me neer. Hij is groot. Ongetwijfeld sterk. Doet aan sport, roeien, vermoed ik. Ik was een roeier, vroeger. Ik heb nog sterke armen, dus hij moet oppassen.

‘Ik hou niet van viezeriken,’ zegt hij.

Ik kan mijn hoofd nauwelijks naar hem optillen. Ziet hij dan niet welk gewicht ik moet torsen? Ik open mijn mond om iets te zeggen en mijn tong valt er zomaar uit. Ik kan het niet tegenhouden, het is niet met opzet. Maar dat heeft de jongeman zo niet begrepen. Zijn goede opvoeding laat hem nu in de steek. Hij grijpt me bij de kraag van mijn versleten jas, tilt me van de bank en slingert mij in het natte gras.

Nat gras kan verdomd hard zijn. Dat voel ik aan mijn rug. Mijn hoofd botst ook als een te hard opgepompte bal. Pijn. Net wat ik nodig had. Sterretjes. Ik zie de hemel, blauw en grijs. Zie ik daar weer geen satelliet?

Ik hoor het meisje roepen:

‘Genoeg! Laat hem met rust!’

De jongeman schreeuwt dat hij zich niet laat beledigen door een schooier. Het meisje schreeuwt terug dat hij een bruut is. Ik blijf rustig op mijn rug liggen, sluit de ogen, kreun wat. De pijn is al wat minder. ‘Ga je gang!’ schreeuwt de jongeman.

Ik hoor hoe hij wegloopt. Voel de trilling van zijn zware voetstappen. Lichtere voeten komen naderbij. Ze knielt naast me.

‘Is alles in orde? Hebt u pijn?’

Ik hou nog even de ogen dicht. Dit komt nooit meer terug. Hier moet ik van genieten. Als ik nog wat zeg, mag dat niets met

[p. 50]

rottende blaren, stinkend water of scheten te maken hebben. Ik heb echt wel meer in mijn mars dan dat.

God, ze legt warempel een hand tegen mijn ongeschoren wang. Dan op mijn voorhoofd. Ik kreun nog wat. Ik voel dat ze ongerust is. Het is wellicht niet de eerste keer dat haar vriend iemand in elkaar slaat. Maar ik wil de komedie niet te ver drijven. Ik wil niet dat ze om een ziekenwagen belt. Ik ben niet ziek, o nee! Kijk, de pijn is al weg. Welk een kracht zo'n jong meisje niet heeft! Ah, de jeugd! Onvervangbaar. Niet te betalen.

Ik open de ogen. Ze lacht naar me. Jongens toch. Ze helpt me opstaan. Ik sla een arm om haar schouders, smalle schouders, maar stevig. We strompelen terug naar de bank. We zitten. Ze gaat niet aan de andere kant zitten, hoewel ik stink. Ze begrijpt waarom ik stink. De stank van de armoede, mijn kind, de geur van de loden eenzaamheid.

Ze zegt niets over haar vriend, verontschuldigt hem niet en dat vind ik fijn. Die jongeman is niet goed voor haar, dat zag ik meteen. Hopelijk ziet ze dat op tijd in. Het is niet mijn taak haar dat te zeggen.

‘Woont u hier in de buurt?’ vraagt ze.

Ik knik. Het spreken valt me nu weer moeilijk. Niet alleen wegens mijn verroeste kaak. Ik ben ook verlegen. Het is immers al zolang geleden. Maar dat zei ik al.

‘Zal ik u naar huis brengen?’

Ik schud het hoofd. Ik zal me dat later beklagen, ik weet het, maar ik heb nog een beetje fatsoen.

Gelukkig blijft ze nog een poos zitten. Ze praat wat over zichzelf. Het meeste vergeet ik weer snel. Ze gaat naar de universiteit. Wiskunde. Ze wil ook naar Amerika. Ik lach en wijs naar de hemel. Satellieten.

De Amerikanen hebben vele satellieten de hemel ingeschoten. Ze begrijpt het niet. Ze lacht wel. Ze is lief. Ze moet me niet begrijpen.

Ga nu maar gauw weer naar je vriend. Die staat waarschijnlijk bij de auto op je te wachten. Bekijk hem goed. Luister naar

[p. 51]

hem. En keer hem dan de rug toe. Er is zoveel moois in de wereld en hij is daar geen deel van.

Jezus, wat denk ik toch?

Wat voel ik toch?

Ik ben verliefd.

Ze staat op, steekt de handen onwennig in de zakken van haar jas, haalt de schouders op, zegt ‘Zo!’, haalt een hand uit haar jas, steekt die naar me uit. Ik neem de hand. Die van mij is groot, hard en vuil. De hare, o zo zacht.

De Schone en het Beest.

‘Misschien zien we elkaar nog eens,’ zegt ze.

Ik glimlach maar wat. We laten elkaar los. Ze gaat weg. Ik kijk haar na. Ze draait zich nog om. Ze wuift. Dan is ze weg.

Hij zat daar nog lang op de bank en dacht aan het begin van het verhaal, toen hij er nog niet was, toen kannibalen het papier wilden innemen en er clochards waren (hij is geen clochard, nee!) en een waanzinnige, naakte vrouw.

Hoog, in een baan om de Aarde zweeft hij.

Hij kan zichzelf zien zitten.

Stop nu maar.

Zo is het wel goed.

Streep.