De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 62]

Maria Deleye
Een gelukkig paar

Als iemand vroeg: ‘Hoe gaat het nu met jullie, Wivine?’, antwoordde ze onveranderlijk: ‘Zó gelukkig.’ Haar te lichte ogen straalden en ze glimlachte, bijna verlegen, - meisjesachtig, zou je zeggen, was het niet van haar leeftijd, - suggererend wat onuitgesproken bleef. Je kon het roerend heten, maar meestal kwam het, tja, een ietsje belachelijk over. 't Was zelfs een grapje geworden onder haar kennissen, een goedmoedige spotternij: ‘Ze zijn zó gelukkig, zegt Wivine.’

Ze had er ook lang moeten op wachten. Tegen de vijftig liep ze, eer ze haar Fredje gevonden had. Eerst hadden ze nog een jaar of twee de groente- en kruidenierswinkel aangehouden, de tijd om een bungalow te bouwen. Of liever, Wivine hield hem aan, want het was haar zaak, geërfd van haar ouders, - Zacharias en Elizabeth, twee oude mensen die nog een kind kregen toen iedereen dacht dat het niet meer kon.

Wivientje werd wat oudachtig opgevoed, stug, in de beschutting van het koppel tussen toonbank en groenteveiling. Haar moeders snelle dood had weinig verandering in haar leven gebracht. Ze deed rustig voort, elk jaar nam ze wat meer het werk en de zaken van haar vader over. Toen hij ziek werd en traag, heel traag, stierf, bleef de commerce ongestoord draaien. Alleen, haar ogen, - té licht blauw onder de blonde krullen, - waren nu vaak roodbehuild.

Maar eindelijk was de man in haar leven gekomen. Op een dag kregen klanten en bekenden waarachtig een heuse uitnodiging voor de bruiloft, compleet met mis en receptie, alles erop en eraan. Fred trok bij haar in, zij bleef in de zaak, ‘zó gelukkig,’ tot het een grapje werd in haar kennissenkring, een goedmoedige spotternij.

Twee jaar later was de bouw klaar, toch zo goed als. Ze liet de winkel over en ging met haar Fredje in de bungalow wonen, aan de stadsrand, met een gazon en aangeplante struikjes. De

[p. 63]

keuken ligt op het oosten, hij krijgt de eerste streep zon terwijl Wivine de morgenkoffie zet. In de living staat de ontbijttafel gedekt, met een schoon tafelkleed op zondagmorgen. Vroeger was zo'n zondagmorgen nog feestelijker: de luxaflex vóór de etalage dicht, 't was de wekelijkse vrije dag, een dag om van te profiteren. Nu lijken de dagen meer op mekaar: elke dag vrij, elke dag het probleem wat ze ermee moeten. Wandelen in de stad, kennissen zien die vragen hoe ze 't maken. Of haar wagen uit de garage halen voor een dagje uit. Na de zondagse entrecôte Bercy en de vaat, naar zee rijden bijvoorbeeld. Voor een paar uren maar: parking zoeken en wandelen op de dijk, hand in hand, zó gelukkig. Pils drinken op een overdekt terras, mosselen eten en terug naar de bungalow. Het obligate kwartiertje vrijen en dan slapen. Fred snurkt, - tot daar, hij is er toch. Hij heeft nog wel meer van die kanten, je kunt niet zeggen dat hij, wat je noemt, welopgevoed is.

Sommige kennissen vragen zich af hoe, in 's hemelsnaam, Wivine met hem in contact kwam. Op een kaartavond, zeggen ze, Wivine kaart graag en goed, ze doet veel prijskaartingen. Of misschien langs de krant, een zoekertje in de rubriek huwelijken, - of een huwelijksbureau. Ze verklapt het niet. Van Fred zal je 't zeker niet weten, eenzelvig en zwijgzaam als hij is. Wanneer ze hand in hand door de stad kuieren, ontmoeten ze alleen hààr bekenden. ‘Zo gelukkig,’ zegt ze, haar lichte blauwe ogen kijken dwepend naar Fred. Hij, hij zegt niets, hij verpinkt niet. Een enkele, - wantrouwig van aard, of een tikje boosaardig, - vraagt zich af of Wivine niet te naïef is geweest.

In de winkel zat hij zwijgend te roken, buiten op de vensterbank als het weer goed was, of binnen in de hoek naast de keurig gerijde pakjes Roisin, als 't regende of guur was. Nu zien de buren van de bungalow hem net zo zitten, in de zomer, als Wivine de tuinstoelen op het gazon gezet heeft. Hij moet van de kanten van Moeskroen zijn.

Als ze op een dag terugkomt van de bank en haar wagen in de garage rijdt, - boodschappen doen ze samen, zó gelukkig,

[p. 64]

maar affaires bij de bank en op het postkantoor brengt Wivine in haar eentje voor mekaar, - als ze de wagen binnengereden heeft en langs de achterdeur in de keuken komt, vindt ze Fred niet thuis. Niet in de living bij de TV, niet in de garage, niet in de tuin, niet in bed. De vierurenboterham komt op tafel, Fred is er nog niet. Ze roept, gaat zoeken in de garage, het tuinhuisje, de slaapkamer. Na vijven begint het te schemeren, ze wordt onrustig, hij gaat nooit alleen weg. Die avond, die nacht zelfs, verbijt ze haar vrees, gaat slechts even informeren bij de buren.

Tegen 't allereerste licht van de grijze oktobermorgen belt ze de politie, het ziekenhuis, familie, bekenden. Het apparaat schiet in gang, de opsporing is begonnen. Wat droeg hij toen hij het huis verliet, wat heeft hij meegenomen? Ze wist het al, die vijfde oktober, na vieren, toen ze in de slaapkamer gekeken heeft: zijn goede pak hing in de kleerkast, zijn zomerbroeken op de hangers. Ze heeft zijn truien en zijn ondergoed geteld en alles op

[p. 65]

zijn plaats gevonden. In de lade zijn papieren, zijn zakdoeken. Hij heeft alleen zijn portefeuille mee. Hoeveel zat erin? Niet meer dan gewoonlijk, een kleine som. Nog vóór schemerdonker had ze 't allemaal uitgezocht. Waarom? Niet dat ze iets vreesde, iets vermoedde, zegt ze tot zichzelf. 't Was allemaal onverwacht, 't kan niet anders dan een ongeluk zijn.

Je houdt het voor onmogelijk dat iemand zo maar verdwijnt, in deze tijd van paperassen en papieren, identiteitsbewijzen, telefoon, televisie, fax, noem maar op. Toch is Fredje verdwenen en geen politie, geen rijkswacht, van het dichtstbijzijnde bureau of onder nummer zoveel, geen detective, geen helderziende komt hem op het spoor. Sommigen, - wantrouwig, een tikje boosaardig, - zeggen dat zelfs Wivine niet wist wat voor vlees ze in de kuip had. Na een paar weken loopt een praatje rond: ooit zou hij gezegd hebben, ze mogen mij zoeken zoveel ze willen, ik weet waar naartoe. Je kan zelfs niet achterhalen waar zo'n gerucht vandaan komt.

Wivine woont nog altijd in de bungalow. Op het dressoir, naast hun huwelijksfoto die door de beroepsfotograaf uitvergroot en ingelijst werd, staat een nieuwe vergroting: de laatste foto van Fred. Hij zit aan een terrasje, in Brugge, op de Grote Markt. Die foto heeft Wivine nog zelf gemaakt.

Als iemand haar vraagt: ‘Hoe gaat het nu met jou?’, worden haar ogen vochtig. ‘We waren té gelukkig,’ zegt ze. Haar stem is nat van tranen en ze glimlacht weemoedig. Ze lijkt wonderwel op een weduwe. Alsof ze enkele weken geleden haar man begraven heeft en nu regelmatig naar het kerkhof wandelt om de bloemen op zijn graf te vernieuwen.